Κάποτε η γραφομηχανή ήταν η καρδιά και η κυρά των δημοσιογραφικών γραφείων, των διάφορων γραφείων δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών καθώς και ιδιωτών που τη χρησιμοποιούσαν για τις ανάγκες τους.
Σήμερα σπάνια θα την συναντήσει κανείς μιας και αυτοί που δεν ενστερνίστηκαν την ευκολία του υπολογιστή και προτιμάνε να κτυπούν με ρυθμό και δύναμη τα πλήκτρα της, ώσπου να βγει στο λευκό χαρτί αυτό που θέλησε ο νους να γράψει, είναι ελάχιστοι.
Κατακουρασμένη και ας είναι από σίδερο, με τις ταινίες της πια δυσεύρετες, με τα εξαρτήματά της να λυγίζουν από το χρόνο και τη χρήση, όταν έρθει η ώρα της να κελαηδήσει, τότε όλοι στο γραφείο παραδέχονται την αξία της και κυρίως , τη συντροφιά του ήχου της.
Το κλικ κλακ των πλήκτρων του υπολογιστή, έλεγε αμετανόητος εχθρός της τεχνολογίας, μου θυμίζει τον ήχο δύο… σκελετών που κάνουν έρωτα! Τραγούδα, λοιπόν, μηχανή, κατέβασε τις ιδέες και τις εικόνες του μυαλού, περνώντας τις μέσα από την καρδιά, ως τις άκρες των δακτύλων των δυο χεριών, που τόσο σ΄ αγαπούν και σε έχουν συνηθίσει.
Ποίημα για την πιστή, κουρασμένη γραφομηχανή δεν έχει ακόμα γραφτεί.
Ας της αφιερώσουμε αυτή την αναφορά στην εφημερίδα μας ως χρέος οφειλής, της ακούραστης και παραγωγικής συντροφιάς μέσα στο χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου