Βαλτσινιώτικο παραμύθι

ΟΙ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Όταν άρχισε να κατασκευάζεται το κτίριο του Δημαρχείου στο Βαλτινό και τα μηχανήματα έσκαβαν για τα θεμέλιά του, η τσάπα του εκσκαφέα έφερε στην επιφάνεια δύο μαρμάρινες προτομές οι οποίες ήταν θαμμένες εκεί από τα παλιά χρόνια.

Οι ανδριάντες αυτοί είχαν στηθεί παλιά στο σημείο που βρέθηκαν θαμμένοι και μάλιστα τους ξαναθάψανε εκεί για να τους ξαναβρούν στο μέλλον οι απόγονοι του Βαλτινού…

Πρόκειται για δυο αγάλματα που στα πρόσωπά τους ένας γέροντας του χωριού αναγνώρισε τους δύο τιμώμενους Βαλτσινιώτες και τότε μου εκμυστηρεύτηκε και μου διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία...

Μια φορά κι έναν καιρό, παλιά πολύ παλιά στο Βαλτινό, ήταν δύο παιδιά, ο Αίσιος και ο Απαίσιος. Είχαν γεννηθεί και είχαν μεγαλώσει μαζί στην ίδια γειτονιά του Βαλτινού.

Όταν τελείωσαν το σχολείο ένοιωσαν την επιθυμία να ταξιδέψουν και να γνωρίσουν όλα αυτά που είχαν ακούσει από τον δάσκαλό τους και είχαν διαβάσει στα βιβλία.

Ήθελαν να ανακαλύψουν τον κόσμο. Ήθελαν ούτε λίγο ούτε πολύ να γίνουν σοφοί.

Έτσι αποφάσισαν να ταξιδέψουν και να κάνουν το γύρο του κόσμου.

Μια μέρα αγόρασαν, από έναν εφευρέτη, από ένα ζευγάρι φτερά. Τα φτερά αυτά ήταν ειδικά κατασκευασμένα με συστήματα απογείωσης, προσγείωσης και διεύθυνσης. Ήταν εύκολα στη χρήση και μπορούσε κάποιος, άνετα και με ασφάλεια να πραγματοποιήσει διάφορες πτήσεις.

Πήραν λοιπόν, και τα απαραίτητα εφόδια για τη διαδρομή τους και ξεκίνησαν για το μεγάλο διερευνητικό τους ταξίδι.

Αποφάσισαν όμως να πάνε προς αντίθετη κατεύθυνση ο καθένας, ούτως ώστε, όταν ολοκλήρωναν το γύρο του κόσμου, να τερματίσουν στο ίδιο ακριβώς σημείο από όπου ξεκινήσανε, δηλαδή στο Βαλτινό.

Έτσι κι έγινε. Ο Αίσιος έφυγε προς την ανατολή και ο Απαίσιος προς τη δύση.

Το ταξίδι του Αίσιου ήταν υπέροχο! Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του άρχισε να παρατηρεί και να διακρίνει όλες τις ομορφιές του κόσμου.

Είδε ανθρώπους να αγωνίζονται για την πρόοδο, να συνεργάζονται, και να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

Είδε τις αρετές, τις αξίες και τα ιδανικά των ανθρώπων.

Είδε την Αδελφοσύνη, την Ειρήνη, την Αλληλεγγύη την Ισότητα την Ελευθερία να καταξιώνονται στη συνείδηση των ανθρώπων…

Είδε τη διάνοια των επιστημών και τη κοινωνική προσφορά τους.

Είδε τη θεϊκή ομορφιά των γραμμάτων και των τεχνών.

Είδε τους ποιητές και τα ποιήματά τους.

Είδε το σύνολο των υλικών και πνευματικών δημιουργημάτων του ανθρώπου.

Είδε και άρχισε να αγαπά όλα τα επιτεύγματα των ανθρώπων.

Όταν πέρασε από την Αθήνα άκουσε τον σοφό Σωκράτη να διακηρύττει και να λέει πως, «Η αγάπη γεννά αγάπη».

Τότε κατάλαβε και συνειδητοποίησε την ομορφιά του κόσμου.

Όταν ολοκλήρωσε το ταξίδι του και επέστρεψε στο Βαλτινό είχε γίνει σχεδόν σοφός. Είχε μάθει, να αγαπά την ομορφιά του κόσμου…

Το ταξίδι του Απαίσιου ήταν και αυτό υπέροχο!

Ο Απαίσιος κατά τη διάρκεια του δικού του ταξιδιού άρχισε να παρατηρεί και να διακρίνει όλες τις ασχήμιες του κόσμου.

Είδε πολλά και παράξενα πράγματα που τον ενόχλησαν πάρα πολύ.

Είδε ανθρώπους να καταστρέφουν το περιβάλλον της γης από αμέλεια και από συμφέρον.

Είδε και άρχισε να μισεί τους μεγιστάνες, που κυριαρχούν στη γη, και για το συμφέρον τους να κάνουν πολέμους και να σκοτώνουν αθώους ανθρώπους σε διάφορες χώρες.

Είδε και το μεγαλείο της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Είδε και άρχισε να μισεί την αδικία, τη φτώχια, την ανέχεια την αρρώστια, τη μιζέρια. και την κακία του κόσμου.

Είδε και τι δεν είδε!!!

Όταν πέρασε και αυτός από την Αθήνα άκουσε τον σοφό Σωκράτη να διακηρύττει το λόγω του και να λέει πως, «το μίσος γεννά μίσος».

Τότε κατάλαβε και συνειδητοποίησε την ασχήμια του κόσμου.

Όταν ολοκλήρωσε το ταξίδι του και επέστρεψε στο Βαλτινό, είχε γίνει σχεδόν και αυτός σοφός και είχε μάθει, να μισεί την ασχήμια του κόσμου…

Ο Αίσιος και ο Απαίσιος πέθαναν στα βαθιά γεράματα στο Βαλτινό.

Οι Βαλτσινιώτες για να τους τιμήσουν τους έκαναν από έναν ανδριάντα και στη βάση της κάθε προτομής είχαν αναγράψει και την αντίστοιχη επιγραφή.

Η μία ανέγραφε «Ο άνθρωπος που αγάπησε τις ομορφιές του κόσμου» και η άλλη «Ο άνθρωπος που μίσησε τις ασχήμιες του κόσμου».