Σαν σήμερα, 23 Οκτωβρίου 1925, γεννήθηκε ο Μάνος
Χατζιδάκις.
Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση ενός δημιουργού που δεν υπήρξε
απλώς συνθέτης, αλλά ένας τρόπος να ακούμε, να σκεφτόμαστε και να αισθανόμαστε
τον κόσμο. Η μουσική του δεν περιορίστηκε ποτέ σε νότες, έγινε γλώσσα ψυχής,
καθρέφτης της ελληνικότητας και της ανθρώπινης ευαισθησίας.
Ο Χατζιδάκις έζησε ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον λυρισμό
και την ειρωνεία, το φως και τη σκιά, τη ρεαλιστική πόλη και το ονειρικό της
αντίγραφο. Από τα λαϊκά τραγούδια των συνοικιών μέχρι τα πιάνα των ρεσιτάλ,
κατάφερε να συνδέσει τον Μάρκο Βαμβακάρη με τον Μότσαρτ, τη ρεμπέτικη ψυχή με
την ευρωπαϊκή αρμονία. Δεν προσπάθησε να ενώσει τα άκρα, τα συμφιλίωσε μέσα
του, τα έκανε να συνομιλούν με φυσικότητα και τρυφερότητα.
Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι είναι βαθιά στοχαστική,
σχεδόν φιλοσοφική. Μιλά για το αόρατο, για το “παιδί μέσα μας” που δεν παύει να
ελπίζει. Στις μελωδίες του κατοικεί μια εσωτερική Ελλάδα – όχι αυτή των
γεωγραφικών ορίων, αλλά εκείνη της ψυχής, του φωτός, της μελαγχολίας που δεν
απελπίζεται. Είναι η Ελλάδα των ποιητών, των ονείρων, των απλών ανθρώπων που
αγαπούν τη ζωή με σεμνότητα.
Εκατό χρόνια μετά τη γέννησή του, ο Χατζιδάκις
εξακολουθεί να είναι παρών – όχι μόνο μέσα από τη μουσική του, αλλά ως στάση
ζωής. Μας υπενθυμίζει πως η τέχνη δεν είναι διακόσμηση, αλλά πράξη ευγένειας,
εσωτερικής αντίστασης απέναντι στη χυδαιότητα του καιρού. Μας καλεί να
ξαναδούμε τον κόσμο με καθαρά μάτια, να αναζητήσουμε την ομορφιά εκεί όπου δεν
φαίνεται.
Ίσως, τελικά, το έργο του να είναι μια συνεχής
προσευχή για την αρμονία του ανθρώπου με τον εαυτό του και τον κόσμο. Όπως
έλεγε ο ίδιος: «Η μουσική δεν είναι για να μας διασκεδάζει· είναι για να μας
θυμίζει ποιοι είμαστε».
Κι αυτό, εκατό χρόνια μετά, είναι το πιο διαρκές δώρο
του Μάνου Χατζιδάκι: μια μουσική που δεν γερνά, γιατί έχει μέσα της την αιώνια
νεότητα της ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου