Ο καβαλάρης του Βαλτινού

 

Η φωτογραφία αποπνέει κάτι από την παλιά ψυχή του Βαλτινού - εκείνη τη βαθιά σύνδεση του ανθρώπου με τη γη, τα ζώα και την ίδια τη ζωή. Ο καβαλάρης, περήφανος πάνω στο λευκό του άλογο, στέκει ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Είναι μια στιγμή που αιχμαλωτίζει την ισορροπία ανάμεσα στη δύναμη και την τρυφερότητα, στην αγριάδα και την ευγένεια.

Το άλογο, σηκωμένο στα πίσω του πόδια, εκτός από ζώο εργασίας, είναι σύντροφος, συμπαίκτης, καθρέφτης του ανθρώπινου πάθους για ελευθερία. Οι δυο τους -άνθρωπος και άλογο- μοιάζουν να συνεννοούνται χωρίς λόγια, μέσα από την κίνηση, τον ρυθμό, την ανάσα. Κι εκεί, στο ξέφωτο του χωριού, δεν παρουσιάζεται μονάχα μια επίδειξη ιππευτικών ικανοτήτων, αλλά μια τελετουργία, μια μυστική επικοινωνία με τις δυνάμεις της φύσης.

Στο Βαλτινό, τα άλογα δεν ήταν μόνο εργαλεία των αγρών. Ήταν η χαρά των παιδιών στα λιβάδια, η περηφάνια των νέων στις γιορτές, το μέσο για να διασχίσουν οι άνθρωποι τον κόσμο και τον χρόνο. Στη ράχη τους κουβαλούσαν στάχυα, όνειρα, έρωτες, προσευχές.

Ο καβαλάρης της φωτογραφίας, με το κορμί να γέρνει μπροστά, το βλέμμα να φλέγεται και το άλογο να ανασηκώνεται, μοιάζει να κρατά για μια στιγμή ολόκληρη την ψυχή του τόπου του - την ψυχή εκείνων που, μέσα στη σκόνη του χωραφιού και τον ήλιο του απογεύματος, έβρισκαν την ομορφιά στο ίδιο το βίωμα, στην απλή πράξη του να ζεις, να κινείσαι, να ανασαίνεις μαζί με τη φύση.

Έτσι, η εικόνα αυτή, καταμαρτυρεί ως μια υπόμνηση, ότι κάποτε ο άνθρωπος δεν κυριαρχούσε πάνω στα ζώα, μα συμπορευόταν.
Και ότι η ελευθερία -όπως το άλογο- δεν τιθασεύεται, μονάχα αγαπιέται.