Κάποτε στο Βαλτινό ζούσε ένας παλιατζής που μάζευε παλιοσίδερα και διάφορα άχρηστα παλιά αντικείμενα, τα οποία πουλούσε και έτσι έβγαζε το μεροκάματό του.
Κάποια μέρα σκέφτηκε να μεγαλώσει την γκάμα των υλικών που συγκέντρωνε, καθότι είχε παρατηρήσει πως πολλοί άνθρωποι στο χωριό είχαν άπιαστα όνειρα, τα οποία δεν τα χρειάζονταν.
Πήγε λοιπόν σε όλους τους Βαλτσινιώτες και ζήτησε να του δώσουν ότι μακρινό και άπιαστο όνειρο είχαν.
Οι Βαλτσινιώτες αφού έτσι κι αλλιώς για αυτούς τα άπιαστα όνειρα ήταν ουτοπία και δεν τα χρειάζονταν, τα έδιναν με μεγάλη προθυμία στον παλιατζή.
Έτσι λοιπόν, ο παλιατζής μάζευε σιγά σιγά τα άπιαστα όνειρα και τα συγκέντρωνε σε μια αποθήκη.
Κάθε μέρα γυρνούσε στο Βαλτινό, από γειτονιά σε γειτονιά και μάζευε τα άπιαστα και αχρείαστα όνειρα.
Ένα πρωινό ξεκινώντας για την καθημερινή εργασία του, άθελά του, ξέχασε να κλείσει ένα παράθυρο της αποθήκης του, και ένα αεράκι άρχισε να φυσάει και να σκορπάει τα άπιαστα όνειρα στον αέρα.
Σε λίγο είχε γεμίσει ο ουρανός από τα άπιαστα όνειρα τα οποία στροβιλίζονταν και ανέβαιναν πολύ ψηλά.
Ανέβηκαν μάλιστα τόσο ψηλά που πέρασαν και τον γαλάζιο του ουρανού και έφτασαν εκεί, κοντά στα αστέρια.
Από τη γη πλέον δεν φαίνονταν.
Φαίνονται μόνο κάποια βράδια με ξάστερο ουρανό, την ώρα που πέφτει κάποιο αστέρι και φωτίζει τον ουρανό.
Τότε μόνο μπορεί να τα δει κανείς.
Λένε μάλιστα πως, από τότε οι άνθρωποι τα βράδια, όταν βλέπουν να πέφτει κάποιο αστέρι στον ουρανό και παρατηρήσουν καλύτερα, ίσως να αναγνωρίσουν το δικό τους άπιαστο όνειρο…
Γι΄ αυτό κάνουν κάποια ευχή μήπως και πραγματοποιηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου