Ο πρώτος οίστρος της Λιαρίτσας

Του Χάρη Αγγελή

Η Λιάρα ήταν μια φρόνιμη, μια αγαθή αγελάδα, παρδαλή με άσπρα και καφεκόκκινα χρώματα, με δυο καμπυλωτά κέρατα στο κεφάλι και μια τεράστια κοιλιά. Είχε μεγάλα μαστάρια που κατέληγαν σε 4 μακρουλές και ροδοκόκκινες ρόγες. Κάθε χρόνο στα μέσα της Άνοιξης έρχονταν σε οίστρο. Έβγαινε στη γέννα της μια γλοιώδης ουσία σαν βλέννα, που σήμαινε πως είναι έτοιμη να ...γονιμοποιηθεί, οπότε ο πατέρας την πήγαινε για τεχνητή σπερματέγχυση. Σε 9 μήνες θα γεννούσε και αν το μοσχαράκι ήταν αρσενικό θα ...πήγαινε για τον χασάπη, αν ήταν θηλυκό θα έμεινε στην οικογένεια για ...έχος. Ένα τέτοιο πανέμορφο θηλυκό μοσχαράκι, με ανοιχτό καφέ χρώμα και μια μεγάλη άσπρη βούλα στο μέτωπο, ήταν η Λιαρίτσα, έτσι την είχε βαφτίσει η μάνα, όταν γεννήθηκε πριν από τρία χρόνια. Χρόνο με το χρόνο αυτό το αξιαγάπητο πλάσμα, από μοσχαράκι έγινε μοσχίδα, από μοσχίδα, δαμάλα κι από δαμάλα έγινε μια τέλεια αγελάδα, στο μέγεθος της μάνας της.

Μετά το Πάσχα, ένα πρωινό, η Λιαρίτσα άρχισε να φέρνεται παράξενα. Ήταν ζωηρή κι ανήσυχη, δεν βοσκούσε καθόλου στο λιβάδι, έτρεχε με την ουρά σηκωμένη πέρα -δώθε και πηδούσε με τα μπροστινά της πόδια, πάνω στις άλλες αγελάδες...

Το μεσημέρι μόλις την είδε ο πατέρας στη ρούγα του στάβλου, κατάλαβε αμέσως πως ήταν έτοιμη για ...γέννα. Το απόγευμα την πήγε στο δαμάλι του Σκρέκα και η πρώτη της εγκυμοσύνη είχε ήδη αρχίσει. Μετά από λίγες μέρες, ήρθε στο σπίτι ένας γνωστός του πατέρα από το διπλανό χωριό. Είχε ένα 17χρονο κορίτσι της παντρειάς και ήθελε από τον πατέρα, που ήταν και προξενητής, να του κάνει προξενιό. Καθόταν στον ξύλινο καναπέ κάτω από την σκαμνιά, κάπνιζαν και κουβέντιαζαν.  Μετά σηκώθηκαν κι ο ξένος λέει στον πατέρα με παρακαλεστική φωνή, «ξεκίνα το γρήγορα..., φοβάμαι μη χάσω το κορίτσι..., άρχισε να κάνει σαν δαμάλα!»

Εγώ 11 χρονών στην Πέμπτη δημοτικού, τους είχα πάει το κανάτι να πιουν νερό και φεύγοντας άκουσα αυτά τα τελευταία λόγια. Ταράχτηκα και γεμάτος απορίες έτρεξα και ρώτησα τη μάνα. «Τα κορίτσια όταν θέλουν να παντρευτούν κάνουν σαν τις δαμάλες;»  Αυτή με αποπήρε αμέσως και είπε, «Άντε πήγαινε να παίξεις με τα άλλα τα παιδιά».  Έτσι οι απορίες μου παρέμειναν για το μέλλον…