Ποτέ κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας

Ο τίτλος του παρόντος κειμένου,

είναι αντιγραφή συνθήματος τοίχου

Γράφει η Δηιδάμεια

Αυτονόητο ίσως, όταν το βλέπουμε στα πρόβατα. Αλλά δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε για τους εαυτούς μας.
Είναι σαν να πιστεύουμε πως με το να λέμε την αντίθετη άποψή μας, θα αλλάξουμε εκείνα που συμβαίνουν. Θα αποφασίσουν οι κυβερνώντες να σεβαστούν το λαό και θα πράξουν ανάλογα. Έτσι απλά. Μόνοι τους. Χωρίς πίεση.
Γιατί είναι άνθρωποι του λόγου (όχι του χρήματος και του συμφέροντος) οι κυβερνώντες. Θέλουν το γενικό καλό. Κυβερνούν ως εντολοδόχοι δικοί μας (όχι των πολυεθνικών). Για αυτό και είναι αρκετό να ειπωθεί απλά η διαμαρτυρία μας. Η διαφορετική μας άποψη.
Εμείς επιλέγουμε λοιπόν να πούμε απλά την άποψή μας να την φωνάξουμε ίσως όπως στις μεγάλες απεργίες - συγκεντρώσεις. Για να την ακούσει ένας απών ως συνήθως πρωθυπουργός. Ίσως πιστεύουμε πως η φωνή μας ακούγεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Ακόμα και πιο «δυναμικά» να εκφράσουμε την διαμαρτυρία μας,
όπως π.χ. οι φοιτητές στην Γερμανία, τι γίνεται στο τέλος; Η ασφάλεια θα μας απωθήσει, και τα ΜΜ"Ε" θα αποκρύψουν ή θα παρουσιάσουν όπως θέλουν το γεγονός.


Προτιμάμε να ξεχνάμε ότι ποτέ μέχρι τώρα, οι κυβερνώντες δεν άλλαξαν γνώμη, επειδή όλος ο λαός, - παρά τη συστηματική βοήθεια των ΜΜ"Ε" στους κρατούντες -, είχε διαφορετική άποψη από αυτούς. Ποτέ μέχρι τώρα δεν έδωσαν σημασία στα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Ας είναι. Εμείς, εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως παίρνοντας μέρος στα παιχνίδια τους (είτε τα λένε εκλογές, είτε "ελεύθερη" έκφραση γνώμης), συμμετέχουμε στην "εξουσία". Και πως αυτό είναι το μόνο που σε μια ‘πολιτισμένη’ κοινωνία επιτρέπεται.


Βεβαίως συμμετέχουμε. Το θέμα όμως είναι που. Απλά στη σφαγή μας. Έχουμε δικαίωμα να φωνάζουμε. Και έχουν το δικαίωμα να μας σφάζουν όλων των ειδών τα δικαιώματα. Να αφαιρούν ότι έχει αξία στη ζωή μας.
Φυσικά και το πρόβατο, φωνάζει, όταν το σφάζουν. Αυτό το βοηθάει να σωθεί; Η απάντηση είναι προφανής.
Γιατί επομένως, όταν κάποιος άλλος, δυνατότερος από εμάς, καρατομεί τη ζωή μας, εμείς θεωρούμε ότι έχουμε πιθανότητα να σωθούμε;


Πως όμως σώζεται το πρόβατο; Ο καθένας δίνει τη δική του απάντηση. Εμείς θα λέγαμε, πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει, είναι να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του. Έπειτα να επιλέξει τι θέλει και να το δηλώσει στον εαυτό του ξεκάθαρα. Στη συνέχεια χρειάζεται ένα σχέδιο δράσης για να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του (αν βέβαια στόχος δεν είναι η διατήρηση της ίδιας κατάστασης). Στο σχέδιο δράσης, περιλαμβάνονται φυσικά και τα μέσα για αντιμετώπιση κινδύνων, οι εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης του τσοπάνη, κλπ.


Πιστεύουμε πως το πρόβατο, πρέπει να βρει την δύναμη, να φύγει από το μαντρί. Μέσα στο μαντρί, έχει την ίδια μοίρα. Απαίσια ζωή και βέβαιος θάνατος.
Να τολμήσει να αντιμετωπίσει τη ζωή μόνο του. Να στηριχθεί στον εαυτό του. Στις δικές τους δυνάμεις. Είναι πολύ βασικό.
Τώρα, αν υιοθετούσε και ιδιότητες άλλων ζώων, έχει πιθανότητες επιτυχίας. Ας πούμε την πονηριά της αλεπούς. Τη δύναμη του λιονταριού. Τη μνήμη του ελέφαντα. κλπ.


Θα πει κάποιος πως μπορεί το πρόβατο να μην τα καταφέρει. Ναι. Αλλά θα έχει ζήσει. Έστω λίγες στιγμές. Θα αναπνεύσει για λίγο αέρα ελευθερίας . Αλλά ακόμα και έτσι, όταν αποφασίσει να στηριχθεί στον εαυτό του, έχει έστω και μια πιθανότητα επιτυχίας. Στο μαντρί, δεν έχει απολύτως καμία.
Επιλέγει την ελεύθερη ζωή, ακόμα και αν είναι ο θάνατος κοντά. Γιατί διαφορετικά, ζωή στο μαντρί δεν υπάρχει.