Το Καλοκαίρι που Ποτίζεται ο Κάμπος

 

Στον κάμπο, όταν το καλαμπόκι φτάνει πια στο μπόι του ανθρώπου, αρχίζει το καθημερινό πήγαινε-έλα για το πότισμα. Οι ντιζελομηχανές, φορτωμένες πάνω σε αυτοσχέδια καρότσια με σιδερένιο σκελετό και σκουριασμένους τροχούς, περιμένουν δίπλα στα κανάλια ή στις γεωτρήσεις, με τα σχοινιά και τα σύρματα να κρατούν σφιχτά τις σωλήνες τους. Το νερό, αντλείται από το μοτέρ, κυλά με πίεση μέσα από τους σωλήνες και ξεχύνεται από τα μπεκ που είναι τοποθετημένα στις αυλακιές, ποτίζοντας το καλαμπόκι που διψάει κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο.

Ο ήχος της μηχανής σπάει τη σιωπή του μεσημεριού, ενώ ο αέρας γεμίζει με τη μυρωδιά του πετρελαίου και του βρεγμένου χώματος. Στις άκρες των φύλλων κρέμονται σταγόνες νερού που λάμπουν στον ήλιο, κι εκεί, πάνω στον κάμπο, η γη ανασαίνει ξανά, κρατώντας ζωντανό το καλαμπόκι που ετοιμάζεται να γεμίσει με καρπούς τον Σεπτέμβρη. Έτσι, μέσα στη ζέστη και τον ιδρώτα, συνεχίζεται αθόρυβα ο κύκλος της ζωής στον κάμπο, με το νερό, τη μηχανή και τον κόπο του ανθρώπου να γίνονται ένα, για να έρθει η ώρα του θερισμού.