Αλλοτινές εικόνες του χωριού (Ο χιονιάς κι η παγωνιά)

 

Εκείνη τη χρονιά ο χειμώνας ήταν πολύ άγριος. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και το χιόνι έξω είχε φτάσει το ένα μέτρο ύψος. Μέσα, στον χώρο του δωματίου η μάνα ετοίμαζε στη μασίνα το πρωινό μας, που συνήθως ήταν τραχανάς με μπόλικο πιπέρι για να γεμίσουμε τα στομάχια μας και να αντέξουμε μέχρι το μεσημέρι που θα γυρνούσαμε από το σχολείο.

Η μασίνα μπουμπούνιζε από τις φλόγες και τον  θόρυβο που έβγαζαν τα καιγόμενα ξύλα καθώς ζέσταιναν τον χώρο και δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που απλώνονταν στο σπίτι και ζέσταινε το κορμί μας, αλλά και την ψυχή μας.

Με δισταγμό εγώ και ο αδερφός μου σηκωνόμαστε από το κρεβάτι και αφήναμε την οικογενειακή θαλπωρή, φορούσαμε τα ρούχα μας, τις χοντρές πλεγμένες κάλτσες, τα παντελόνια μας, τις μπλούζες, τα σακάκια, τις μπότες, τα γάντια κι από ένα σκουφάκι στο κεφάλι μας για να προφυλάξουμε τα αυτιά μας από την παγωνιά. Παίρναμε στο ένα χέρι την σχολική τσάντα μας και  με το άλλο κουβαλούσαμε ένα κούτσουρο για τη σόμπα του σχολείου, καθότι τότε στο σχολείο δεν υπήρχε  καλοριφέρ και κάθε παιδί ήταν υποχρεωμένο να φέρνει ένα ξύλο από το σπίτι του, σε καθημερινή βάση για τη σόμπα του σχολείου.

Ο πατέρας μ’ ένα φτυάρι παραμέριζε το χιόνι στην αυλή για να μπορέσουμε να βγούμε στον κεντρικό δρόμο και ακολουθώντας τα χνάρια πάνω στο χιόνι τραβούσαμε ίσα για το σχολείο.

Στο σχολείο, η καθαρίστρια είχε ήδη ανάψει τη σόμπα, αλλά εκείνη η σόμπα σα να μην ήθελε να ζεστάνει την αίθουσα. Προσπαθούσαμε να γράψουμε στο τετράδιο και τα δάκτυλά μας δεν υπάκουαν. Φυσούσαμε τις χούφτες μας με τα χνώτα μας και τρίβαμε τα δάκτυλα, αλλά τίποτα. Το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό που μας πυρώνιαζε ως το κόκαλο και ήταν πολύ εύκολο να αρπάξουμε καμιά πνευμονία.

Μα σαν χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα ο χιονιάς κι η παγωνιά έχαναν την υπόστασή τους. Αρχίζαμε τα παιχνίδια, σπάζαμε κρούσταλλα στις λακκούβες και ανοίγαμε διαδρόμους με τα φτυάρια στην αυλή του σχολείου. Άλλοι έφτιαχναν χιονάνθρωπο κι άλλοι έπαιζαν χιονοπόλεμο. Σε λίγο συνειδητοποιούσαμε ότι είχαμε ζεσταθεί, έβραζε το αίμα μας και δεν λογαριάζαμε ούτε κρύο ούτε παγωνιά. Ο χιονιάς κι η παγωνιά είχαν νικηθεί με το παιχνίδι και την ζωηράδα μας. Ο μόνος φόβος τώρα ήταν να μην γλιστρήσουμε και πέσουμε και σπάσουμε κανένα χέρι ή πόδι.

Κάπως έτσι μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα, κάπως έτσι μάθαμε να χαιρόμαστε τη φύση με όλες τις αντιξοότητες και καιρικές συνθήκες. Θα μου πείτε άλλες εποχές… Ναι, άλλες εποχές, αλλά ας έχουμε κατά νου πως η ζωή κάνει κύκλους και πως υπάρχουν και χειρότερα.

Καλές γιορτές, χειμώνα έχουμε, ας τον ζήσουμε όπως κι αν είναι και που θα πάει θα έρθει και η άνοιξη!

Δ.Τ.