Η φύση κέρδισε γι άλλη μια φορά...

Από ώρα στριφογυρίζει πάνω στο κεφάλι μου...

Μια στα άνθη της Αμυγδαλιάς, μια στα αγριολούλουδα, και πάλι σε μένα...
Οι άλλες ζουζουνίζουν πάνω στα κάτασπρα από άνθη δέντρα, αυτή πάνω μου...
Αν συμβεί...λέω, αν, συμβεί το αναπόφευκτο, κάποιος απ' τους δυο μας θα πεθάνει...
Οι και οι δυο...
Εγώ αλλεργικός στο κεντρί κι αυτή χωρίς κεντρί πεθαίνει...
Πόλεμος...
Της εξηγώ με όλους τους καλούς τρόπους που διαθέτω....δεν μας αξίζει τέτοιο τέλος!
Δες την ομορφιά της άνοιξης, τη χαρά της φύσης, κι άλλα τέτοια...μεγάλο κρίμα!
Εκείνη επιμένει...ίδια η διαδρομή της, στα άνθη της Αμυγδαλιάς, στα αγριολούλουδα, στο κεφάλι μου...
Της λέω να φύγει και να κάνει το καθήκον της...να γονιμοποιήσει τις Αμυγδαλιές μας, να μεγαλώσουν...
Με κοιτά παράξενα...
Θυμώνω επικίνδυνα...
Ευτυχώς το κατάλαβε!...
Σταμάτησε την άχαρη διαδρομή της...
Επιτέλους!!!...
Τότε κατάλαβα...
Την είδα να γυρίζει και να πέφτει με πάθος πάνω στο μεγαλύτερο διπλανό ανθισμένο κλαδί...
Ουφ!!!...
Τέλος καλό όλα καλά σκέφτηκα και συνέχισα...
Η φύση όπως πάντα κέρδισε για άλλη μια φορά...

Του Παύλου Σαμαρά