Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του ΄40 στο Βαλτινό

Με λαμπρότητα και κάθε επισημότητα γιορτάστηκαν την Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018, στο Βαλτινό οι προγραμματισμένες εορταστικές εκδηλώσεις για την εθνική επέτειο του «OXI».

Η επέτειος του «ΟΧΙ» αποτελεί μια ασίγαστη υπενθύμιση του πάθους και της γενναιότητας της ελληνικής ψυχής, της αποφασιστικότητας, της τόλμης και της αυτοθυσίας των Ελλήνων. Ταυτόχρονα αποτελεί και παράδειγμα της μεγάλης δύναμης του έθνους μας όταν καταφέρνουμε να αγωνιζόμαστε για τον κοινό σκοπό με σύμπνοια και ομόνοια. 

Οι εκδηλώσεις απόδοσης τιμής ξεκίνησαν με τον εκκλησιασμό και τη δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, παρουσία του Αντιδημάρχου, Χρήστου Μπούρα, τοπικών αρχών, εκπαιδευτικών, μαθητών αλλά και πλήθος κόσμου. 

Ακολούθησε στο χώρο της κεντρικής πλατείας, στο μνημείο πεσόντων, η επιμνημόσυνη δέηση από τον πατέρα Κωνσταντίνο Ζαχαράκη και η κατάθεση στεφάνων από τους εκπροσώπους των τοπικών αρχών και της μαθητικής κοινότητας.

Την αυλαία των εορταστικών εκδηλώσεων έριξε για μια ακόμη χρονιά η καθιερωμένη παρέλαση των μαθητών, υπό τα βλέμματα εκπροσώπων των τοπικών αρχών και πλήθους κόσμου.

Μετά την πανηγυρική Θεία λειτουργία, ως είθισται, ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου Βαλτινού κ. Δημήτριος Καραμίντζιος εκφώνησε τον πανηγυρικό λόγο της εθνικής επετείου:

Πανηγυρικός 28ης Οκτωβρίου 2018

Αξιότιμοι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, κυρίες και κύριοι.

Είπαν και είναι αλήθεια πως τα άτομα και οι λαοί που χάνουν τη μνήμη τους χάνουν μαζί και το πρόσωπό τους. Αλλοτριώνονται. Φυτοζωούν. Γιατί η μνήμη μας κρατά ενωμένους με τις ρίζες μας.

Είναι ο αγωγός μέσα από τον οποίο περνά και φθάνει στο σήμερα ο παλμός και η πείρα του χθες. Και μας δίνει κάθε τόσο το κύλισμα του χρόνου κεντρίσματα για να αφουγκραστούμε  τη φωνή του παρελθόντος που εμπνέει και φρονηματίζει.

Σήμερα θα σταθούμε μπροστά σε ένα χρέος. Είναι αυτό απέναντι σ’ όλους εκείνους που θεώρησαν προσωπικό τους καθήκον να θυσιαστούν για να χαρίσουν στην πατρίδα μας τη λευτεριά για να αναπνέουμε εμείς σήμερα ελεύθερα.

Η 28^η Οκτωβρίου 1940 έρχεται να ζωντανέψει μέσα μας την καταπληκτική νίκη των πατέρων μας, εκεί πάνω στα βορειοηπειρώτικα βουνά.

Γιατί όμως καθιερώθηκε να γιορτάζεται η επέτειος της κήρυξης ενός πολέμου ως εθνική εορτή; Σε όλες τις χώρες πανηγυρίζεται η νίκη, η συντριβή του εχθρού, το τέρμα μιας εθνικής περιπέτειας. Το έθνος μας όμως πανηγυρίζει τη μέρα αυτή τη μεγάλη και ηρωική απόφαση. Γιατί η νίκη μας υπάρχει στην απόφαση της αντίστασης. Στην απάντηση ΟΧΙ. Από τότε ο Ελληνικός λαός είχε νικήσει.

Όχι, δεν ήταν όνειρο που τάραξε τον ύπνο του γέροντα πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά στις 3 τα χαράματα της 27^ης Οκτωβρίου. Η «μεγάλη Ιταλία», γράφει ο Γ. Βλάχος, «η Ιταλία των 48 εκατομμυρίων, η Ιταλία των μηχανοκινήτων φαλάγγων εξύπνησε την μικράν Ελλάδα εις τας 3 το πρωί και της εδήλωσεν ότι θα την καταλάβει μετά 3 ώρας. Και η Ελλάς επήδηξεν εις τα όρη και επολέμησεν με τις πέτρες και εσταμάτησεν την άτιμον εισβολήν… Τι θα γίνει; Θα γίνει ό,τι θέλει ο Ύψιστος, ό,τι έχει αποφασίσει η υβρισμένη Παναγία της Τήνου. Θα νικήσωμεν…»

Πραγματικά, οι Έλληνες του ΄40 παραμέρισαν τις μέριμνές τους, τα μικρά ή τα μεγάλα συμφέροντά τους, τις ευχάριστες μικροανέσεις τους, όλες τις φτωχές καθημερινότητες της ζωής, τους μικροφόβους τους. Στην κρίσιμη ώρα του κινδύνου, οι πρόγονοί μας αναβαπτίστηκαν στο ελληνικό είναι τους που το διακρίνει η θεοσέβεια και η φιλοπατρία, η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο.

Τούτα τα χαρίσματα της Φυλής μας ήταν άγνωστα στον Μπενίτο Μουσολίνι, που θεωρούσε την κατάκτηση της Ελλάδας πανεύκολη υπόθεση. Γι’ αυτό διακήρυττε υπερήφανα στον συνυποψήφιο συνιδιοκτήτη του κόσμου Χίτλερ. «Την Ελλάδα θα την αναλάβω εγώ. Έχω στην διάθεσή μου θωρακισμένους σ που κάνουν τις θάλασσες μνα  τρέμουν και δεν έχουν αυτοί παρά παιχνιδάκια των κυμάτων για τα μικρά παιδιά. Έχω ατσάλινα πουλιά που θα σκεπάσουν με τις φτερούγες τους τον ήλιο. Ποιος θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο μου;» Δεν ήξερε ο Μουσολίνι πως πολλούς αιώνες πριν από αυτόν οι Πέρσες έκρυψαν με τα βέλη τους τον ήλιο, μα το μόνο που κατάφεραν ήταν να κάνουν για τους Έλληνες σκιά. Κι άρχισε ν ανησυχεί, ν’ απελπίζεται ο Μουσολίνι, γιατί έβλεπε πως, όσο περνούσε ο καιρός, οι στρατιώτες του αναγκάζονταν να υποχωρήσουν και πέρα από τις αρχικές του βάσεις. Αντίθετα, έβλεπε τους  Έλληνες να συντρίβουν το σιδερόφραχτο στρατό και να μπαίνουν στην Κορυτσά, στο Πόγραδετς στους Αγίους Σαράντα, στο Δελβίνο, στο Αργυρόκαστρο, στη Χειμάρα στη Κλεισούρα.

Στις 7 Νοεμβρίου αναγκάζονται οι Ιταλοί ν’ αλλάξουν αρχιστράτηγο στο Μέτωπο της Αλβανίας, ν’ αφήσουν το υπερφίαλο ύφος που είχαν πριν τις επιχειρήσεις και να ομολογήσουν: «Η μεραρχία Τζούλια, μια μεραρχία με καλά εξασκημένους αλπινιστές, υποχωρεί. Εις τον τομέα της Κορυτσάς οι Έλληνες επιμένουν εις την επίθεσή των, εξαναγκάζοντες τρα στρατεύματά μας να αναδιπλωθούν». Και στις 8 Νοεμβρίου το ιταλικό επιτελείο εκδίδει την εξής διαταγή: «Η πιθανότης μιας στρατιωτικής νίκης επί των Ελλήνων έχει απολεσθεί οριστικώς. Τώρα προέχει η συγκράτηση και μόνο του μετώπου. Αναστείλατε κάθε επιθετικήν ενέργειαν».

Αξίζει να υπογραμμίσουμε και το μεγαλείο του στρατού μας στον πόλεμο του ΄40. Οι στρατιώτες μας δίπλα σ’ εκείνο το ηρωικό «ΟΧΙ» που φώναξε με μια ψυχή όλη η Ελλάδα, είπαν και ένα «ΝΑΙ». Ναι στην κακοπάθεια! Πραγματικά, ήταν αφάνταστε οι κακουχίες των στρατευμένων παιδιών. Μέσα στη βροχή ή στο χιόνι ήταν υποχρεωμένοι να κατεβαίνουν  700 τόσα μέτρα το βουνό για να παίρνουν το λιτό φαγητό τους, την καθημερινή φασολάδα τους και να ανεβαίνουν πάλι 700 αυτά μέτρα με συντροφιά τους χαιρετισμούς του εχθρικού πυροβολικού.  Άλλοι θα εξιστορήσουν το δράμα τους να κάνουν νερό το χιόνι για να ξεδιψάσουν, άλλοι θα μας πουν για το μαρτύριο, χειμώνα καιρό να περνούν με τα πόδια το ποτάμι ή το αυλάκι κι ύστερα να περιμένουν να τους στεγνώσεις ο βοριάς ή η παγωνιά. Κι όλα τούτα τα δεινά τα’ αποδεχόταν ο Έλληνας στρατιώτης χωρίς παράπονο ή γογγυσμό, με θαυμαστή καρτερία.

Αλλά και οι Ελληνίδες του ΄40 έκαναν κάτι παραπάνω από το καθήκον τους. Ποιος θα μετρήσει ποτέ τα βήματα της στοργής και της αυτοθυσίας πάνω στα χιονισμένα βουνά, μέσα στα βομβαρδισμένα νοσοκομεία και στα ορεινά χειρουργεία; Στις Αδελφές νοσοκόμες που έπεσαν στον πόλεμο, προσφέρουμε στη μνήμη τους αιώνες ευγνωμοσύνης στεφάνι.

Στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου, σκαρφαλώνουν οι ηρωίδες γυναίκες της Πίνδου. Κουλουριασμένες στα δυο, ανεβαίνουν στα γλιστερά βράχια, έχοντας στην πλάτη τους δεμένα με σχοινιά τα κασόνια που ναι γεμάτα από πολεμοφόδια. Οι υπεράνθρωπες Ηπειρώτισσες γυναίκες ανεβαίνουν στις κορφές τις θυσίας. Κι έγραψε στις ράχες τους ο «αέρας» της Πίνδου το τραγούδι της νίκης στο πεντάγραμμο της λευτεριάς. Αν αυτές δεν κουβαλούσαν τα πυρομαχικά ούτε η νίκη θ’ ανέβαινε μαζί τους στην Πίνδο κι η μάχη θα χε χαθεί.

Ακριβά μας στοίχισε η λευτεριά. Κανείς δεν μας την χάρισε. Την κατακτήσαμε με αίματα, θυσίες και ολοκαυτώματα.   Κι εμείς όλοι σήμερα που αναπνέουμε τον αέρα της λευτεριάς κι απολαμβάνουμε το άρωμά της, ας διαφυλάξουμε το πολύτιμο αυτό αγαθό σαν κόρη οφθαλμού και να το παραδώσουμε ακέραιο και αδιάφθορο στις επόμενες γενιές. Για να μπορεί η μικρή μας πατρίδα, η τιμημένη Ελλάδα να λέει πάντα ΟΧΙ σ’ όλους εκείνους που την βλέπουν μικρή, ξεχωρίζοντάς την από τη  μεγάλη της ιστορία.

Το κοσμοϊστορικό εκείνο ΟΧΙ της 28^ης Οκτωβρίου ας αποτελέσει και για μας, τους σύγχρονους Έλληνες ένα μήνυμα να ανανεώσουμε κάθε φορά την απόφαση, να λέμε πάντα το ΟΧΙ στην υποδούλωση, εθνική ή ηθική, αλλά ταυτόχρονα, όπως δυναμικά και ομόφρονα είπαν οι Έλληνες του ΄40, ναι στην αυταπάρνηση, ναι στη θυσία, ναι στην ελευθερία, ναι στην Ελλάδα.

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ