Ο Γκιώνης της Θείας Αλεξάνδρας Γκάτσου

Και ξαφνικά, εδώ στα ριζά του βουνού άκουσα το μακρινό, δειλό κελάιδημα του Γκιώνη!!! Για να με γυρίσει πίσω, στις μνήμες τις παιδικές και τη θεία μου την Αλεξάνδρα. Το πατρικό μας σπίτι, μαζί και το δικό της βρίσκονταν στα ριζά του βουνού Αγιο-Λιά. Κάθε άνοιξη νωρίς το βράδυ ακούγαμε το μοναχικό του κελάιδημα απόκοσμο και μακρινό: ¨γκιών γκιών".....
Όταν ακούγαμε τον ερχομό του, η θεία η Αλεξάνδρα απήγγειλε πάντα το ποίημα του πουλιού με την κρυστάλλινη φωνή της, τον στόμφο και τη θεατρικότητά της, μαγεύοντάς με με το μύθο και το περιεχόμενό του. Ήταν δικό της; Ποιός ξέρει... 
Όμως το θυμάμαι και το γράφω εδώ ως δέηση στη μνήμη της:

«Ήταν δυό αδέρφια, πάντα αγαπημένα
πρόβατα βοσκούσαν σε άρχοντα μεγάλο
Γκιώνη λεν το ένα, Δήμο λεν το άλλο

Ο Γκιώνης μιάν ημέρα δυό αρνάδες χάνει
Ψάχνει, δεν τις βρίσκει, τριγυρνάει και κλαίει
έρχεται στη στάνη του αδερφού του το λέει

Βρέθηκε και κείνος στην κακιά την ώρα
φόρα το μαχαίρι και τονε σκοτώνει....

Και γιαυτό το βράδυ μόλις σκοτεινιάζει
το πουλί θλιμμένο στο δεντρί σκαλώνει
και φωνάζει Γκιώνη! Γκιώνη! Γκίώνη!....»

Της Αθηνάς Γκάτσου - Κεφάλα