Ανοιχτό μήνυμα σε μια μαθήτριά μου που συμμετέχει στις Πανελλαδικές εξετάσεις.

Του Στέφανου Βαγγελού

Η σκέψη μου είναι σε σένα. Θα 'θελα να καθίσω δίπλα σου, όπως τότε, να μοιραστούμε την αγωνία σου, να γίνω και πάλι οδηγός σου. Να γλυκάνω λίγο τις στιγμές σου, όπως γλύκαινες κι εσύ την κάθε μου μέρα. Ίσως χωρίς να το ξέρεις, με την παιδικότητά σου, το χαμόγελο, τον καλό σου λόγο και τη δίψα σου για ζωή με έκανες να αντικρίζω τον κόσμο με άλλα μάτια, να νιώθω ότι η ζωή τώρα αρχίζει, ότι κάθε μέρα κάνουμε μια καινούρια αρχή. Θυμάσαι; «Στα δύσκολα δεν το βάζουμε κάτω» ή «Στις νίκες μας αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τους ηττημένους» ή «Αν χρειαστεί ξέρουμε και να χάνουμε». Αν αυτές δεν σου χαμογελάσουν, χαμογέλασε γλυκά στον εαυτό σου και πες του: Έχεις κι άλλη ευκαιρία. Ο δρόμος της ζωής είναι πολύ μακρύς. Τα όνειρά μας δεν χωράνε να φυλακιστούν μέσα σε λίγες σελίδες. Σκέψου πως σταμάτησες σε ένα σκαλοπάτι για μια ανάσα και ξεκίνα με νέες δυνάμεις. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα ψηλά! Βλέπεις πόσοι δρόμοι ανοίγονται; Άσε το τραγούδι σου να ακουστεί: «Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ!» Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε εγκλωβίσει στα δικά του μονοπάτια. Δυνάμωσε τη φωνή σου! Ναι, τώρα σ΄ ακούμε δυνατά: «Δεν θέλω απλά να επιβιώσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. Αυτόν τον κόσμο που φτιάξατε στα μέτρα σας ΕΓΩ ΘΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΩ!»
Να γιατί ένιωθα και νιώθω περήφανος για σένα!

Ο δάσκαλός σου.