Στην Ελλάδα της κρίσης, το 1/3 των πολιτών ζουν με λιγότερα
από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Μιλάμε πλέον -και επισήμως- για την κοινωνία των 2/3!
Ούτε
αυτοί όμως αισθάνονται ασφαλείς, αφού το 60% δηλώνουν ότι ζουν με το φόβο ότι
μία ημέρα μπορούν να ξυπνήσουν φτωχοί, «εφιάλτης» που συνδέεται άμεσα με το ότι
το 50% πιστεύει ότι φτωχός μπορεί κανείς να «καταντήσει» από κάποιο τυχαίο
γεγονός, πχ αρρώστια, απόλυση σε προχωρημένη ηλικία κλπ.
Κυνική απαισιοδοξία και καταστροφολογία; Πιθανώς, αλλά
φαίνεται να αποτελεί ελληνική «επιδημία» αυτός ο τρόπος σκέψης, αφού το 68,4%
θεωρούν ότι η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα ανοίξει κι άλλο στο μέλλον.
Η διεύρυνση της φτώχειας -σχετικής και απόλυτης- καταφέρει
γερά χτυπήματα στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής.
Αν η κατάσταση δεν αλλάξει, οι κοινωνικές συγκρούσεις θα
είναι αναπόφευκτες.
Τα μέτρα της πολιτείας για την καταπολέμηση της φτώχειας
κινούνται στη λογική της «φιλανθρωπίας» και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν
αποτελεσματική αντιμετώπιση. Τα επιδόματα είναι εξευτελιστικά, και απλώς
διαχειρίζονται την εξαθλίωση.
Επιτακτική ανάγκη να προταθούν λύσεις που πρέπει να
εφαρμοστούν προτού η κοινωνική ειρήνη αποτελέσει παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου