Το επάγγελμα του ράφτη, παλιό και μισοξεχασμένο, δεν έχει βέβαια εκλείψει εντελώς όμως δεν γνωρίζει πια και τις μεγαλύτερες δόξες του.
Παλιότερα ο ράφτης βρισκόταν σε καλή οικονομική κατάσταση σε σχέση με άλλους τεχνίτες.
Με το πέρασμα όμως των χρόνων και την εκβιομηχάνιση η κατάσταση άλλαξε γιατί ο κόσμος άρχισε να προμηθεύεται έτοιμα ενδύματα που βελτιώθηκαν σε ποιότητα.
Στο Βαλτινό παραδοσιακοί ραφτάδες, οι οποίοι έμαθαν κάπου την τέχνη, στην αρχή ως μαθητευόμενοι και μετά ως επιδέξιοι επαγγελματίες ήταν ο Ηλίας Κουφοχρήστος, ο Γιάννης Κουφοχρήστος, ο Νικόλαος Καλούσιος και ο γιος του Παντελής Καλούσιος.
Στα ραφεία τους, που στεγάζονταν στα ίδια τα σπίτια τους υπήρχαν ραπτομηχανές, ψαλίδια, δαχτυλήθρες, βελόνες, κλωστές, καρφίτσες, κουμπιά, φερμουάρ και μεζούρες.
Επίσης τα διάφορα πατρόν, ο πήχης σε διάφορα σχήματα, σαπουνάκια για το σημάδι, σίδερα με κάρβουνα ή τα πρώτα ηλεκτρικά, ραδιόφωνο άλλης εποχής για να περνά κάπως η ώρα ενώ παίζει μουσική στα ”μεσαία” μπορεί και στα ”βραχέα”, συνέθεταν την μακρινή εικόνα από το ”ραφείον”.
Εκεί οι ράφτες ασχολούνταν με το ράψιμο ή την επιδιόρθωση των ρούχων.
Το ράψιμο γίνονταν κατά παραγγελία και έφτιαχναν όλων των ειδών τα ρούχα, για άνδρες ή για γυναίκες.
Μετρούσαν και κατέγραφαν τις αναλογίες του πελάτη, σχεδίαζαν το ρούχο πάνω στο ύφασμα, έκοβαν, έραβαν το ύφασμα, έκαναν την πρόβα, στένευαν, κόντυναν, μοντάριζαν, και γενικά έκαναν ότι χρειάζεται για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του πελάτη.
Το σιδέρωμα γινόταν με σίδερο που έπαιρνε μέσα κάρβουνο. Όταν έπρεπε να μειωθεί η θερμοκρασία έκλειναν κάποιες "πορτίτσες" ώστε το κάρβουνο να μην παίρνει αέρα.
Αν ήθελαν να ανεβάσουν τη θερμοκρασία άνοιγαν τις "πορτίτσες" ή πρόσθεταν κάρβουνο. Οι μηχανές που χρησιμοποιούσαν ήταν ποδοκίνητες ως το 1962. Στη συνέχεια οι μηχανές είχαν μοτέρ.
Είναι ατέλειωτη η περιγραφή αυτού του επαγγέλματος και ατέλειωτες οι αναμνήσεις των ραφτάδων.
Δείτε και το σχετικό βίντεο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου