Η πατάτα του Βαλτινού με το παράξενο σχήμα

Η φύση δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει με τον πιο δημιουργικό και παράξενο τρόπο.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η πατάτα που έχει το σχήμα του ανθρώπινου σώματος.

Ο Θανάσης Ζαμπακάς, που μεταξύ άλλων, καλλιεργεί και πατάτες, στον μπαξέ του, στο Βαλτινό, έμεινε έκπληκτος όταν είδε το σχήμα μιας πατάτας που έμοιαζε με αρχαϊκό γλυπτό ανθρώπινου σώματος. Κατενθουσιασμένος θέλησε να το μοιραστεί μαζί μας και έτσι ήρθε και έδεσε το γεγονός μαζί με ένα παραμύθι της Σταυρούλας  Πανοπούλου που παρουσιάζουμε παρακάτω.

Παραμύθι  «Η πατάτα με το παράξενο σχήμα»

«Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μία μικρή πατάτα. Όταν γεννήθηκε της είπαν ότι ήταν πολύ όμορφη και διαφορετική, και ότι αυτό θα έκανε την ζωή της ξεχωριστή. Πράγματι, ο καλλιεργητής ποτέ δεν την πούλησε. 

"Εσένα θα σε δώσω μόνο αν σε ζητήσουν" της είπε, όταν τις πήγε στο παζάρι. Και την απώθεσε στον πάγκο του. Πήρε θάρρος η μικρή πατατούλα που σώθηκε και θρονιάστηκε πάνω-πάνω στις άλλες, και πούλαγε μούρη στους διαβάτες. Πολλοί την κοιτούσαν γιατί το σχήμα της κάτι τους θύμιζε, αλλά ήταν τόσο κουρασμένοι που δεν θυμόντουσαν τι τους θύμιζε ακριβώς. Πέρασαν μέρες έτσι πολλές.

Όταν όλες οι άλλες πατάτες πουλήθηκαν, έφτασε κι η ώρα να γυρίσει ο καλλιεργητής στα χωράφια του. Πήρε την μικρή πατατούλα στα χέρια και την κοίταξε τρυφερά, «Καημένη μου» της είπε, «κανείς δεν σε πρόσεξε..», και κοίταξε αν μπορούσε να την βολέψει κάπου.

Μα ήταν τόσο φορτωμένος που δεν υπήρχε μια μικρή σπιθαμή στην τσέπη του για να χωρέσει η πατατούλα. Τότε κοίταξε γώρω του. Την ώρα που ύψωσε το χέρι, περνούσε ένας κατάκοπος γέροντας, «Μην την πετάξεις» τον πρόλαβε, «δώστην μου σε παρακαλώ, θέλω να την χαρίσω σε κάποιον». Χάρηκε ο καλλιεργητής, χάρηκε και η πατατούλα.

Το μικρό της σχήμα άλλαξε χέρια και ο γέροντας την κράτησε τρυφερά στις χούφτες του. «Τώρα να δεις πού θα σε πάω» της είπε χαρούμενος. Η πατατούλα δεν έβλεπε πού την πήγαινε, πάντως την πήγαινε κάπου. Μέρες ταξίδεψαν μπορεί και μήνα. Τις νύχτες τις ξεχώριζε από τα άστρα και τις μέρες από τον ήλιο στον ουρανό. Κάποτε φτάσανε κάπου. Ο γέροντας την πλησίασε στο στόμα του και την φίλησε τρυφερά, μετά την ακούμπησε κάπου. Η πατατούλα αισθάνθηκε να κρυώνει. Μετά ο γέροντας έφυγε.

Πέρασαν μήνες και μήνες. Η μέρα σηκωνόταν και την ζέσταινε και η νύχτα έπεφτε και την ψύχραινε. Πέρασαν και εποχές, την καταλάβαινε την αργή αυτή αλλαγή. Κάποια μέρα άκουσε θόρυβο. «Φέραμε και τον παππού, γιαγιά» άκουσε. Μετά θόρυβο, θόρυβο, κάποιες κουβέντες και ξανά σιωπή.

Λίγους μήνες μετά η πατατούλα δεν αισθανόταν καλά. Δύσκολη η ανάσα της, βαρύ το βλέμμα της, σαν βουλωμένα τα αυτιά της. Μόνο το αεράκι φάνηκε να αυξάνεται πάνω της. Ήταν φορές που την τραμπάλιζε κιόλας. Ξάφνου μία μέρα μαύρισε ο ουρανός και σηκώθηκε μεγάλο αγιάζι. Η πατατούλα αισθάνθηκε κάτι να την παρασέρνει, προσπάθησε να πιαστεί αλλά δεν είχε χέρια, προσπάθησε να φωνάξει αλλά δεν είχε φωνή, σφάλισε τα μάτια της αλλά ήταν ήδη κλεισμένα. Κι αφέθηκε να πάει όπου την πήγαινε αυτό που την κυβερνούσε. Μετά σιωπή. Τίποτα.

Ένα χρόνο μετά, «Κοίτα μαμά!» είπε ένα αγοράκι, «ένα μεγάλο λουλούδι ανάμεσα στον παππού και την γιαγιά!». Η πατατούλα σαν να ξύπνησε από αυτή την φωνή, και χάρηκε που ήταν ζωντανή. Περισσότερο χάρηκε που άκουσε ότι ανήκε σε δύο, αυτό ίσως εννοούσαν όλοι όταν της έλεγαν ότι ήταν ξεχωριστή, το σχήμα της ήταν για δύο! 

Και ήταν ξεχωριστή, γι' αυτό και για χάρη της φτιάχτηκε τούτο το παραμύθι! 

Ποιός θα την θυμόταν άμα είχε φαγωθεί, θα ήταν μια ακόμα πατάτα. Χάρη στο παράξενο σχήμα της σώθηκε και απέκτησε νέα ζωή. Θα δώσει και νέα ζωή. Μικρές πατάτες στο ίδιο σχήμα θα γεννηθούν. Και ίσως κάποτε, ίσως, κάποια από αυτές καταφέρει να ανήκει. Αρκεί κάποιος -σαν τον παππού- να θέλει να την χαρίσει. Κι αν είναι πολύ τυχερή, αυτός που θα την ξεχωρίσει για αυτό και μόνο που είναι, δεν θα είναι μόνος, κι έτσι θα ανήκει σε δύο. Γιατί αυτό το σχήμα όταν χαρίζεται, άμα χαριστεί σωστά, ανήκει σε δύο. Τούτο ήταν το νόημα, το να χαρίζεις σωστά, αυτό είναι που δεν θυμόντουσαν όλοι εκείνοι που περνούσαν από τον πάγκο, και την έβλεπαν, και δεν ήξεραν τι θα μπορούσαν να την κάνουν... 

Και έτσι, έζησε η πατατούλα καλά - κι εμείς, ακόμα καλύτερα...»