Μαζευόμασταν όλοι μαζί στο γνώριμο στέκι μας. Τα πρώτα παιχνίδια, οι πρώτες ψεύτικες ηδονές μας. Θυμάσαι; Όνειρα και αυταπάτες που έσβησαν με τον χρόνο...
Παιδιά που έσβησαν, άλλα χάθηκαν και άλλα έγιναν ένα με τον υπόλοιπο κόσμο… Ναι, χάθηκαν μέσα στο πλήθος...
Μαρία, το έσκασες με τον δικό σου τότε... τα πήρες στο κρανίο ένα βράδυ... μού είπες θα φύγω και το έκανες. Από τότε δεν σε ξανάδα και έχουν περάσει τόσα χρόνια...
Σπύρο, την ίδια χρονιά έφυγες... μας άφησες νωρίς... άκουσα το όνομα και το επώνυμό σου και έμαθα για το ατύχημά σου και δεν το πίστευε κανείς...
Δημήτρη, είχα να σε δω χρόνια και σε είδα φέτος το καλοκαίρι με τις μπούκλες σου χαμένες. Τις έκοψες ρε θηρίο! Φορούσες και γραβάτα και κοστούμι σε ένα από εκείνα τα κλαμπ τα σικάτα... Ρε Δημήτρη, εσύ είσαι;;;
Ρούλα, εσύ ήσουν ο έρωτας της εφηβικής ζωής μου και δεν στο είχα πει ποτέ.. όπως σε άφησα έτσι σε βρίσκω... μου είπες πώς στράβωσαν λίγο τα πράγματα στη ζωή σου, αλλά ποτέ δεν είναι αργά...
Στέφανε... εκεί που είσαι είμαι σίγουρος ότι είσαι καλά… Και πάνω από όλα έζησες τη ζωή σου σε όλο της το μεγαλείο... λες και ήσουν σίγουρος ρε θηρίο...
Ξεχασμένες ιστορίες. ξεχασμένες εφηβείες ψεύτικα και πραγματικά ονόματα και καταστάσεις... Φτάσαμε σε σημείο με τους λίγους που σπάνια βρισκόμαστε στο δρόμο να αλλάζουμε βλέμμα... λες και θέλουμε να θάψουμε τις αναμνήσεις μας...
Αλλάξαμε και μεγαλώσαμε απότομα... και μεγαλώνοντας έρχεται η λήθη... Η λήθη που κάτι τέτοια βράδια παραχωρεί τη θέση της στις αναμνήσεις... Αναμνήσεις που προσφέρουν χαμόγελα και δάκρυα... Συναισθήματα ανάμεικτα ηλεκτρικών χορδών και εφηβικών αρωμάτων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου