Οι Χρυσοθηρες

Ψάχνοντας για κρυμμένους και χαμένους θησαυρούς,

για λίρες και χρυσό.

Οι φήμες ότι υπάρχουν θαμμένοι θησαυροί και ότι πολλοί απ’ αυτούς που ψάχνουν έχουν βρει κάτι κεντρίζουν το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων οι οποίοι επηρεάζονται από την γοητεία της περιπέτειας και το όνειρο του εύκολου πλουτισμού και ασχολούνται μανιωδώς με το χόμπι του Χρυσοθήρα.

«Οδηγούνται από θρύλους, μύθους και ότι φτιάχνει ο καθένας στο μυαλό του».

Οι κυνηγοί θησαυρών ζουν μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Η φαντασία τους οργιάζει. Μια πληροφορία, μια φήμη για την ύπαρξη σε κάποιο σημείο της ελληνικής γης θαμμένου χρυσού από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Τουρκοκρατία ή την γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο είναι ικανή να τους οδηγήσει σε πλαγιές φαράγγια και χαράδρες στα σύνορα.

Ο Γράμμος, το Βίτσι, η Μπουργκάνα, τα Τζουμέρκα, το Καϊμακτσαλάν, και τα άλλα θέατρα των πολεμικών συγκρούσεων στη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, μαγνητίζουν τους χρυσοθήρες που είναι πεπεισμένοι – όχι άδικα σε ορισμένες περιπτώσεις – ότι υπάρχουν θαμμένες λίρες του ΕΑΜ, του Δημοκρατικού Στρατού ή και των Γερμανών που τις καταχώνιασαν υποχωρώντας για να τις ξεθάψουν την κατάλληλη στιγμή.

Βέβαια οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι, καθώς υπάρχουν περιοχές ναρκοθετημένες, αλλά το πάθος για τον χρυσό υπερνικά το φόβο.

Ο εξοπλισμός.

Ο απαιτούμενος εξοπλισμός για εκείνους που περιμένουν ότι θα βρουν το χαμένο θησαυρό είναι:

Βιβλία και βιντεοκασέτες που δείχνουν τη σωστή τεχνική έρευνας, ανθεκτικά ρούχα, σακίδια, σκαλιστήρια, φτυάρια, γάντζοι, φακοί, ραβδοσκόποι και ανιχνευτές μετάλλων που πωλούνται ελεύθερα στην αγορά και ο κάθε καλός κυνηγός πέρα από την ένδειξη ύπαρξης θησαυρού, θα πρέπει να είναι εφοδιασμένος και με ένα τέτοιο μηχάνημα. Απαγορεύεται, όμως να χρησιμοποιούνται σε αρχαιολογικούς χώρους…

Το κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, αρκετά συχνά αντιμετωπίζει υποθέσεις υποψηφίων χρυσοθήρων που μαγεύονται από την διαδικασία αναζήτησης ενός χαμένου θησαυρού. Οι αρχαιολογικοί χώροι αποτελούν «ζωτικό χώρο» για τους χρυσοθήρες, οι οποίοι ψάχνουν αρχαία νομίσματα και άλλα αντικείμενα, υποπέπτοντας έτσι στο αδίκημα της αρχαιοκαπηλίας.

Η κατηγορία αυτή εντάσσεται στις υποθέσεις δίωξης αρχαιοκαπηλίας και οι συλλήψεις συνήθως γίνονται επ’ αυτοφώρω με αποτέλεσμα να κατάσχονται τα εύρετρα και φυσικά όλος ο εξοπλισμός, και να υφίστανται τις νομικές συνέπειες.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κυκλοφορούν χάρτες και σημειώματα με τοποθεσίες, όπου «καταγράφονται» κρύπτες ράβδου χρυσού ή λιρών που μοσχοπωλούνται από διάφορους. Τώρα, γιατί οι κατέχοντες τους χάρτες με τις τοποθεσίες δεν πηγαίνουν οι ίδιοι να «σηκώσουν» τους θησαυρούς, είναι μια υπόθεση που εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος που δεν έχει τυφλωθεί από το πάθος του κυνηγιού χαμένων θησαυρών…