Για
κάποιον ανεξήγητο λόγο η καλέντουλα ή απλώς η μαντζουράνα μού φάνταζε πάντα σαν
ένα παρακατιανό λουλούδι. Όταν τις φύτευε η μάνα μου στον κήπο, μού έμοιαζαν
σαν απόβλητες τσιγγάνες των λουλουδιών. Όμως αυτές ήταν επίμονες και ατίθασες.
Φύτρωναν και ξαναφύτρωναν από μόνες τους και πολλαπλασιάζονταν, διακατεχόμενες
από μια παράξενη ευθυμία, που πήγαζε μέσα από την πολυετή τους αντοχή.
Γελούσαν. Αυτό με θύμωνε περίεργα. Όταν όμως κάποιος μου υπέδειξε να αποξηράνω
τα άνθη τους και να γευτώ χειμωνιάτικα το κίτρινο αφέψημά τους, τότε άλλαξα
γνώμη εντελώς. Στην καθυστερημένη δοκιμή της γεύσης τους βρήκα κάτι σαν ελιξίριο
και στη θωριά τους πλέον περισσή ευγένεια και ομορφιά.
Καλημέρα,
λοιπόν, καλέντουλα, καλημέρα στη ζωηράδα της ομορφιάς σου σήμερα και πάλι.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου