Όσοι ήταν παλληκάρια τη ζωή τους την περνούσαν στις σκαλωσιές

Η οικοδομική δραστηριότητα, έχει φτάσει στο ναδίρ των τελευταίων δεκαετιών, αγγίζοντας μόλις το 15% της αρχιτεκτονικής παραγωγής του παρελθόντος – το γιαπί, το πηλοφόρι και το μυστρί έχουν σχεδόν «κρεμαστεί», αχρείαστα εν γένει.

Και μόνο μνήμες, εικόνες και τραγούδια θυμίζουν αυτή τη δραστηριότητα.

Τότε που η ζωή στο πατρικό καμαράκι στέναζε και καμία προοπτική δεν περίσσευε για έναν νέο με όνειρα και φιλοδοξίες. Και η τελευταία επιλογή του δεν ήταν παρά το «γιαπί».

Τότε που για να δουλέψει κανείς στο «γιαπί» έπρεπε απλώς να είναι νέος και να αντέχει. 

Τότε που η δουλειά του οικοδόμου απαιτούσε γερά χέρια, δυνατή μέση και καλογυμνασμένα μπράτσα. 

Τότε που οι άντρες στη σκαλωσιά έδιναν το δικό τους αγώνα επιβίωσης κόντρα στις δυσκολίες της εποχής.

Οι οικοδόμοι κράταγαν το φτυάρι με σιγουριά, γέμιζαν τον τενεκέ με χαρμάνι, τον φόρτωναν στον ώμο τους και ανεβοκατέβαιναν τις σκαλωσιές, με γρηγοράδα, άνεση, και εμπειρία.

Τότε που τραγούδαγε όλη η Ελλάδα και προσέδιδε στην δουλειά, στον ανδρισμό, στην παλληκαριά κύρος και αξιοσύνη.

Το πλαστό το πασαπόρτι

σαν και την καρδιά σου μόρτη

σαν την κάλπικη καρδιά σου τη σκληρή.

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες
η δουλειά κάνει τους άντρες
το γιαπί το πιλοφόρι το μυστρί. 

Ρημαδιό ζωή και σπίτι
απ’ τα χούγια σου αλήτη
που μετράς το αντριλίκι με βρισιές. 

Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια
όσοι είναι παλληκάρια
τη ζωή τους την περνούν στις σκαλωσιές.