«Ο Έλληνας φαντάρος» Φωτογραφικά αριστουργήματα

Με την πρώτη ματιά η εικόνα παραπέμπει σε μάχη του Αλβανικού μετώπου. Θα μπορούσε να υποτιτλιστεί με την λεζάντα: «Ο Έλληνας φαντάρος με την χλαίνη του, τις αρβύλες, το κράνος και τον οπλισμό του, πάνω στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου, απωθώντας τον εχθρό»!

Όμως αυτή η όμορφη φωτογραφία είναι εμπνευσμένη, σκηνογραφημένη και τραβηγμένη μισό αιώνα πριν, σε κάποια άσκηση του Ελληνικού Στρατού σε περίοδο ειρήνης.

Πρόκειται για τον συγχωριανό μας φαντάρο, Κώστα Απόχα, που υπηρετούσε τη θητεία του, ως στρατιώτης στο ΚΕΥ της Χίου, το 1967 και θέλησε να αποδώσει με την φωτογράφιση του, λίγο από το πνεύμα και τον ηρωισμό των προγόνων μας.

Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, γιατί πραγματικά είναι μια καταπληκτική φωτογραφία!

Ο φωτογράφος, (επαγγελματίας ή ερασιτέχνης;) μας είναι άγνωστος.

Κατάφερε ωστόσο, τυχαία ή όχι, να αποτυπώσει το λιτό απλανές βλέμμα του φαντάρου που θα μπορούσε να περικλείει χιλιάδες συναισθήματα. Η αίολη ματιά (χαρούμενη ή θλιμμένη;) σε καθηλώνει και προσπαθείς να μαντέψεις τι άραγε να σκεπτόταν ή τι τον απασχολούσε;

Με μια υπερβατική ανάγνωση θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει την επικείμενη και εναγώνια μάχη του φαντάρου με την λήθη.

Ο υποτιθέμενος εχθρός που υπαινίσσεται ο φαντάρος δεν είναι ο Αλβανικός ή ο Ιταλικός στρατός, αλλά η λήθη και ο χρόνος έξω από το κάδρο που ήδη έχει απολέσει μέρος από την ξιφολόγχη του.

Η μισή ξιφολόγχη έχει χαθεί βυθισμένη- καρφωμένη στο χώρο της λήθης έξω από το κάδρο. Ό,τι υπάρχει μέσα στο κάδρο διασώθηκε και διατηρείται στη μνήμη. Ό,τι βρίσκεται έξω από το κάδρο χάθηκε.

Ίσως έτσι μόνο θα μπορούσε να εξηγηθεί η αμφισημία της έκφρασης του φαντάρου. Από τη μία θλίβεται για τις απώλειες που επιφέρει η λήθη και από την άλλη χαίρεται για ότι διασώζεται στη μνήμη από αυτόν τον άνισο αγώνα με το χρόνο.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, το σίγουρο είναι πως, πρόκειται πράγματι για μια δυνατή φωτογραφία, η οποία εκπέμπει μια μεγαλοπρέπεια και αναδίδει έναν αέρα υψηλού γούστου!