Μνήμες ενός φοιτητή του Πολυτεχνείου

Του Χάρη Αγγελή

Από την Πέμπτη 15/11/73 το απόγευμα μπαινόβγαινα στο Πολυτεχνείο για να συναντήσω την Ελενίτσα που μου είχε πει πως θα πήγαινε με τις συμμαθήτριες της, κρυφά από τους γονείς της.... Είχα πάρει απόφαση να της μιλήσω, τι έννοιωθα γι’ αυτήν κι αν πάλι μ’ έπιανε η ντροπή τουλάχιστον θα την έβλεπα θα άκουγα τη φωνή της θα φανταζόμουν το κορμί της κάτω από την μπλε ποδιά της....

Ως της Παρασκευής το σούρουπο πουθενά οι μαθήτριες της έκτης τάξης του Α΄ γυμνασίου θηλέων Πλάκας. Απογοήτευση, απελπισία ...τα έβαλλα με την δικτατορία όπως και οι άλλοι συνομήλικοι μου: Παπαδόπουλε φασίστα που παντρεύτηκες την πλύστρα, δεν σε θέλει ο λαός παρ’ την Δέσποινα και μπρος... λαϊκή κυριαρχία ...ψωμί, παιδεία, ελευθερία!!!

Κατά τις 6 μ μ άρχισαν οι μπάτσοι να ρίχνουν δακρυγόνα...δάκρυα και τσούξιμο στα μάτια κάψιμο στο στόμα και στο λαιμό δυσκόλευαν την αναπνοή... Ρίξτε νερό στο πρόσωπο είπε ένας φοιτητής της ιατρικής και η κατάσταση έγινε ανυπόφορη. Δεν έβλεπα πια με δυσκολία ανάσαινα και το πρόσωπο γέμισε δάκρυα και μίξες. Έκατσα στο χώμα και παραλίγο να πάθω ασφυξία... ώσπου τα μεγάφωνα είπαν πως το νερό στα μάτια είναι λάθος, πάτε στην αίθουσα -φαρμακείο και βάλτε βαζελίνη στα ματοτσίνορα!! Αυτή τη φορά το πέτυχαν και η κατάσταση βελτιώθηκε... Εκείνη την ώρα έφυγαν οι περισσότεροι έγκλειστοι και μείναμε καμμιά τρακοσαριά για να φυλάμε τις θερμοπύλες έλεγε ένας ψιλόλιγνος μακρυμάλλης και μουσάτος... Ύστερα ακούσαμε πως βγήκαν τανκς και στρατιώτες στους δρόμους αλλά δεν θα μας πειράξουν γιατί είναι αδέρφια μας! Όταν το τανκ γκρέμισε την σιδερένια πόρτα μπήκαν μέσα οι αλεξιπτωτιστές και μας είπαν να φύγουμε για τα σπίτια μας και ότι δεν θα μας πειράξει κανείς! Οι μπάτσοι όμως είχαν άλλη άποψη και στη διασταύρωση Μπουμπουλίνας και Στουρνάρη βαρούσαν με τα γκλομπς όπου νάναι. Καθώς δεν είχα άλλην επιλογή έπρεπε οπωσδήποτε να περάσω ανάμεσα από τα κενά των μπάτσων και άμα γλυτώσω καλώς αλλιώς χαιρετίσματα στον πλάτανο! Τελικά ήμουν τυχερός, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και την στιγμή που ο μπάτσος ζύγιαζε το γκλομπ στο κεφάλι μου έσκυψα κι αυτό έπεσε με τη δύναμη που είχε στη πλάτη μου. Μετά όσες φορές σκεφτόμουν αυτό που πέρασα έλεγα ότι ήταν δυνατόν να συμβεί και το μοιραίο!... οπότε ένα αγαλματάκι προς τιμήν του αγωνιστή της Δημοκρατίας σε μια άκρη της πλατείας... Μα εγώ συμπατριώτες μου πήγα στο πολυτεχνείο να συναντήσω την όμορφη Ελενίτσα...αυτόν το καημό είχα κι όχι τη Δημοκρατία....