Είτε η πάχνη σκεπάζει τη βλάστηση, είτε το φως «στάζει» ελπίδα για τη νέα ημέρα. Και η γέφυρα αποκαλύπτεται στον οδηγό, αλλά στέκει ως ένα μνημείο αδιαφορίας. Επί χρόνια εξυπηρετούσε τις ανάγκες των κατοίκων των χωριών του τέως Δήμου Μ. Καλυβίων για την επικοινωνία με το ομώνυμο χωριό και αυτών του χωριού με τα Τρίκαλα.
Μετά την κατασκευή της υπάρχουσας γέφυρας, η παλιά ξεχάστηκε, παρέμεινε μια βουβή υπενθύμιση κάποιας
ασθμαίνουσας συγκοινωνιακής εξυπηρέτησης. Αποστεωμένη, μισογκρεμισμένη, αχρείαστη, αφού ολοκλήρωσε τον κύκλο της, θυμίζει ότι ουδείς ενδιαφέρεται για όσα κάποτε συνέβαιναν στον τόπο αυτό.
Γέμισε και με μπάζα κάθε είδους, πλουτίστηκε με λειχήνες και βρύα, γκριζάρισε στα τσιμεντένια της μέρη. Σαν μια κυρία, που κάποτε τριγυρνούσε σε κάθε γκαλά και τώρα απόμεινε μονάχη και ανάπηρη σε έναν οίκο ευγηρίας. Η γέφυρα αυτή θυμίζει πολλά σε παλιότερους, αλλά τίποτε δεν σημαίνει για τους νεότερους.
Ή πρέπει να γκρεμιστούν όσα τμήματα έμειναν όρθια και να ξεχάσουμε και αυτήν τη στιγμή του παρελθόντος μας ή – το καλύτερο – να ανασυντεθεί και να στηθεί κοντά της ένα λαογραφικό μουσείο που να περιέχει στοιχεία από την παλιά ζωή.
Να δείχνει σε κάθε επισκέπτη, πώς τα κάρα ή τα λεωφορεία με τα πράγματα φορτωμένα στην οροφή, διέρχονταν αυτής, και κατόπιν να επεκτείνεται η υπενθύμιση στην καραγκούνικη ζωή, από τις μεταφορές μέχρι την καθημερινότητα.
Ή, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ενδιαφέρον στοιχείο μελέτης για τους σπουδαστές ενός ή και των δύο τμημάτων ΤΕΙ.
Ή θα ήταν ένα σημείο αναφοράς για τις δεκάδες γέφυρες του νομού, οι οποίες θα αποτελούσαν αντικείμενο μιας ειδικής έκδοσης της Π.Ε. Τρικάλων. Ιδέες υπάρχουν. Θέληση;
Θανάσης Μιχαλάκης
"Ενεργός Πολίτης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου