Τα Χριστούγεννα, πέρα από το εορταστικό τους περίβλημα, λειτουργούν σαν μια
παύση στον χρόνο. Μια σπάνια ευκαιρία να σταθούμε, να αναπνεύσουμε και να
αναρωτηθούμε όχι τι αποκτήσαμε, αλλά τι χάσαμε στην πορεία: την εγγύτητα, την
προσοχή, την ουσιαστική παρουσία.
Σε μια εποχή ταχύτητας και διαρκούς θορύβου, η
πνευματικότητα δεν είναι δόγμα ούτε τελετουργία, είναι στάση ζωής. Είναι η
ικανότητα να στρέφουμε το βλέμμα προς τα μέσα και να ακούμε εκείνη τη φωνή που
δεν φωνάζει. Τα Χριστούγεννα μας προσκαλούν να θυμηθούμε ότι η ζωή δεν είναι
μόνο παραγωγή και κατανάλωση, αλλά σχέση, νόημα και ευθύνη.
Η προσφορά, στο βαθύτερό της επίπεδο, δεν αφορά
το περίσσευμα αλλά το μοίρασμα. Μια πράξη καλοσύνης, όταν γίνεται χωρίς
επίδειξη, μεταμορφώνει και αυτόν που τη δίνει και αυτόν που τη δέχεται. Μέσα
από τέτοιες μικρές χειρονομίες χτίζεται η εμπιστοσύνη και αναγεννάται η
ανθρώπινη κοινότητα, τόσο εύθραυστη και τόσο αναγκαία.
Η αληθινή ανθρώπινη σύνδεση δεν γεννιέται από
την ομοιότητα, αλλά από την αποδοχή. Όταν ακούμε χωρίς να διακόπτουμε, όταν
επιτρέπουμε στον άλλον να είναι αυτό που είναι, τότε δημιουργείται χώρος για
συνάντηση. Εκεί, μέσα στην απλότητα, αποκαλύπτεται το ουσιαστικό νόημα της
ζωής: να συνυπάρχουμε χωρίς να εξουσιάζουμε, να αγαπάμε χωρίς να κατέχουμε.
Ίσως
το πιο σιωπηλό μήνυμα αυτών των ημερών είναι ότι το φως δεν βρίσκεται έξω, αλλά
γεννιέται όταν επιλέγουμε τη φροντίδα αντί για την αδιαφορία, τη σύνδεση αντί
για τη μοναξιά. Αν καταφέρουμε να κρατήσουμε αυτή τη στάση και πέρα από τις
γιορτές, τότε τα Χριστούγεννα παύουν να είναι μια ημερομηνία και γίνονται
τρόπος ύπαρξης: μια διαρκής υπενθύμιση ότι η ζωή αποκτά βάθος όταν μοιράζεται.
Χρόνια Πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου