Καλημέρα αείμνηστη Στεργιάνω!

 

Κάποτε, η Στεργιάνω αποφάσισε να επισκεφθεί τον γιό της, που ζούσε στην Αθήνα με την οικογένεια του και να μείνει για λίγες ημέρες στο σπίτι του.

Συνηθισμένη από το χωριό, να ξυπνάει ξημερώματα και να πηγαίνει στα χωράφια και στα «ζωντανά» της, δεν την «χωρούσε» το διαμέρισμα. Κατέβαινε έξω στην είσοδο της πολυκατοικίας, καθότανε σε ένα παγκάκι και «χάζευε» τους περαστικούς.

Μαθημένη η Στεργιάνω να συμπεριφέρεται με τον δικό της απλοϊκό, καλοκάγαθο και αυθόρμητο τρόπο, απορούσε βλέποντας να περνάνε δίπλα της τόσοι άνθρωποι κάθε πρωί, χωρίς να της λέει κανένας «καλημέρα»!

Τη μεγάλη της αυτή, απορία την μετέφερε μάλιστα και στον γιό της, λέγοντάς του: «Αρέ Βαγγέλη, να τ’ς βαρέσει μέσα, τι στο διάολο τους έκανα και δεν με λέν Καλημέρα, εδώ οι άνθρωποι;»

Ο γιός της προσπάθησε να της εξηγήσει τη θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στις μεγάλες πόλεις, με τις απρόσωπες σχέσεις των ανθρώπων, που δυστυχώς, ούτε μια καλημέρα δεν λένε μεταξύ τους.

Η Στεργιάνω, με την απλοϊκότητά που την διέκρινε, δήλωσε αποφασιστικά: «εγώ θα τους μάθω να μου τη λένε την Καλημέρα»!

Έτσι, από το άλλο κιόλας πρωί, άρχισε πρώτη η Στεργιάνω να λέει «Καλημέρα» δυνατά, καθαρά και με χαμόγελο, σε όποιον περνούσε δίπλα της.
«Καλημέρα αφέντη μ’! Καλημέρα παλληκάρι μ’! Καλημέρα κυρά μ’!»

Τις πρώτες μέρες, η καλημέρα της ξάφνιαζε τους περαστικούς, που γύρναγαν και την κοίταγαν με περιέργεια και απορία. Η Στεργιάνω όμως δεν «το ‘βαλε κάτω» και συνέχισε την ίδια τακτική, ώσπου άρχισαν και οι άλλοι να της απαντούν και να της λένε «Καλημέρα» στο πέρασμά τους, μέχρι που δημιουργήθηκε, εκ των γεγονότων θα έλεγες, μια σιωπηλή συμφωνία ανάμεσά τους, ότι δεν γίνεται βρε αδερφέ να περνάς δίπλα από έναν συνάνθρωπό σου, πρωί πρωί, χωρίς να τον καλημερίζεις…!

Καλημέρα λοιπόν, σε όλους!

Καλημέρα αείμνηστη Στεργιάνω, που μας δίδαξες, πόσο απλά και ανέξοδα μπορούμε να δώσουμε στον συνάνθρωπό μας λίγη χαρά, με το να τον βοηθήσουμε να νοιώσει ότι δεν είναι μόνος σε τούτη την κοινωνία! Τη χαρά, που είναι το μόνο ίσως πράγμα στη ζωή μας που, όταν τη μοιραζόμαστε, πολλαπλασιάζεται…!