«Το αετόπουλο στο κοτέτσι»

 Ένα όμορφο παραμύθι συναισθηματικής νοημοσύνης.

Μια φορά κι έναν καιρό κάπου εκεί στο Βαλτινό ήταν ένας αγρότης ο οποίος έβλεπε καθημερινά στην άκρη του κτήματός του να ανεβοκατεβαίνουν αετοί. Μετά από λίγο καιρό όμως οι αετοί εξαφανίστηκαν. Από περιέργεια ο αγρότης πήγε να δει τι υπάρχει εκεί, στο συγκεκριμένο σημείο που ανεβοκατέβαιναν οι αετοί και βρήκε μία εγκαταλειμμένη φωλιά με ένα αυγό. Πήρε το αυγό και το έβαλε στην φωλιά της κλώσας του να το κλωσήσει μαζί με τα δικά της αυγά.

Έτσι μετά από λίγο καιρό γεννήθηκε ένα πανέμορφο αετόπουλο. Το αετόπουλο ζώντας ανάμεσα στα κοτόπουλα, άρχισε σιγά σιγά να μαθαίνει και να συνηθίζει τους τρόπους τους και να θρέφεται με το καλαμπόκι που ο αγρότης το τάιζε.

Ξαφνικά ένα ηλιόλουστο πρωινό βλέπει από πάνω του πουλιά να πετάνε. «Τι θαυμάσιο είναι να πετάς έτσι! Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να πετάξω κι εγώ» σκέφτηκε. Μόλις είπε την ιδέα του στα κοτόπουλα, εκείνα γέλασαν και του απάντησαν: «Τι ηλίθια ιδέα! Εσύ είσαι κοτόπουλο. Τα κοτόπουλα δεν πετούν! Ποτέ δε θα μπορέσεις να πετάξεις, ό,τι κι αν κάνεις». Η μητέρα του φοβισμένη του είπε: «Αν προσπαθήσεις να πετάξεις, θα πέσεις πάνω στα σύρματα του κοτετσιού και θα σπάσεις τα φτερά σου». Ο κόκορας, ο πατέρας του συμπλήρωσε με το λογικό επιχείρημα: «Ακόμα κι αν πετάξεις, θα είναι πολύ δύσκολο να βρεις τροφή, θα πεινάσεις και θα πεθάνεις».

Το αετόπουλο άρχισε να στεναχωριέται, να θλίβεται και να μαραζώνει. Κοίταζε τον ουρανό, έβλεπε τα πουλιά να πετάνε και ένοιωθε τόσο άσχημα και τόσο μειονεκτικά που δεν θα μπορούσε ποτέ να πετάξει. Δεν μπορούσε να βγάλει από την καρδιά του τη μεγάλη του επιθυμία να πετάξει. Η θλίψη κι ο καημός του άρχισαν σιγά σιγά να κατασπαράζουν το σώμα του. Είχε χάσει την αυτοπεποίθησή του και έτσι η τροφή και η επιθυμία για ζωή έχασαν κάθε νόημα για εκείνο. Πέρναγε όλο και περισσότερες ώρες μόνο του, συχνά μέσα στο πέτρινο κοτέτσι. 

Μετά από λίγες μέρες το αετόπουλο βρέθηκε νεκρό από τη θλίψη του μέσα στο κοτέτσι. Δεν κατάφερε να πιστέψει μέσα του ότι δεν ήταν κοτόπουλο αλλά αετόπουλο.

Το δίδαγμα της ιστορίας λοιπόν είναι να μην πάψει ποτέ κανείς να πιστεύει ότι είναι αετόπουλο και ότι μπορεί να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Το να βρει κανείς τους δρόμους της ζωής δεν είναι ποτέ ζήτημα γνώσης και συμβουλών, αλλά η ανακάλυψη της ίδιας της ψυχής μας. Και αυτό μόνο ο εαυτός μας μπορεί να το επιτύχει.