Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τις πίκρες μας, τα βάσανα,

τ’ άσχημα απ’ το χωριό μας.

Ο ουρανός συννέφιασε και άρχισε να βρέχει

κι ο νους στον επικείμενο χειμώνα τώρα τρέχει.

Πετρέλαιο, ξύλα, αέριο ανέβηκαν στα ύψη,

σε λίγο και τα τρόφιμα κι αυτά θα ’χουν εκλείψει.

Η τσέπη άδεια από λεφτά, το ρεύμα πια κομμένο

κι εγώ "το μάνα εξ ουρανού" να μου ’ρθει περιμένω.

Παρηγοριέμαι πως πολλοί βρίσκονται σαν εμένα,

θηράματα στα δόκανα να τρέμουν τα καημένα.

Κι αυτοί που είναι υπαίτιοι, τα ύδατα θολώνουν

και την ευθύνη των δεινών σε άλλους την χρεώνουν.

Για όλα, δήθεν, τα κακά φταίνε μονάχα οι άλλοι,

δεν βλέπουν την κατάντια μας, τη νίλα τη μεγάλη

και τις ευθύνες ρίχνουνε σε άλλους για το χάλι

και ξύνουνε αδιάντροπα το κάτω τους κεφάλι.

Κι εγώ φτωχός κι ανήμπορος και θύμα Βαλτσινιώτης,

βλέπω διαρκώς να χάνονται τα όνειρα της νιότης!!!

Κι εκεί που αισθανόμουνα κάποτε ανδρειωμένος,

αχ τώρα νοιώθω άβολα, κορόιδο, προδομένος.

Μα σαν ξυπνήσει ο ραγιάς και πιάσει το τουφέκι

φωτιά, τσεκούρι θα γενεί, βροντή κι αστροπελέκι.

Μα σαν ξυπνήσει ο ραγιάς και πιάσει τα ταμπούρια

θα έρθει τούμπα ο ντουνιάς, τέρμα τα καλαμπούρια.

Μα σαν ξυπνήσει ο ραγιάς κι ανέβει στα παλιούρια

δεν τον κρατάει τίποτα. Γιούργια και πάλι γιούργια…