Του Ηλία Κεφάλα
Προσπάθησα να το προσεγγίσω και να το φωτογραφήσω από κοντά. Αδύνατον. Το χωριό το έχει αποκλείσει από παντού χωρίς ν’ αφήσει μια πρόσβαση ορατή για τον περίεργο επισκέπτη. Λες και θέλει να το πνίξει. Είναι απομεινάρι από αρχοντικό τοπικού τσιφλικά, το λεγόμενο κονάκι, που τώρα φιλοξενεί μονάχα κουκουβάγιες που θρηνούν. Δεν ξέρω συγκεκριμένα πράγματα για την ιστορία αυτού του έρημου πια κτίσματος. Ποιοι έμεναν δηλαδή πριν από κάποιες δεκάδες χρόνια μέσα του, τι απέγιναν αυτοί και οι απόγονοί τους και ποια κυρίως ήταν η διαγωγή τους και τα πεπραγμένα τους.
Ο κανόνας όμως ήταν ένας για όλους τους τσιφλικάδες της Θεσσαλίας. Να απομυζούν το αίμα των κολίγων. Η εξαντλητική υφαρπαγή της δεκάτης από τα εισοδήματα, η σκαιά συμπεριφορά και κυρίως το δικαίωμα της πρώτης νύχτας του κάθε γάμου στην περιοχή της δικαιοδοσίας τους έκαναν το πρόσωπό τους αφαντάστως πιο σκληρό από τον προκάτοχό τους Τούρκο μπέη. Τι τη θέλαμε την ελευθερία; Μονολογούσε ο παππούς μου. Με τον Τούρκο ζούσαμε πιο έντιμα και πιο ανακουφιστικά. Και να σκεφτεί κανένας ότι σύμμαχος των αιμοσταγών τσιφλικάδων ήταν το επίσημο Κράτος και η Εκκλησία. Δεν είδα δεσπότη να σηκώσει το ανάστημά του και να αφορίσει έναν τσιφλικά την ώρα που άρπαζε τη νύφη για να την πάει στο κονάκι του για να εισπράξει έτσι τον φόρο της σάρκας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου