Πλήθος εθίμων ομόρφαιναν την ημέρα της λαμπρής. Τα κόκκινα αυγά, τα κουλούρια, η λαμπριάτικη λαμπάδα δώρο στο βαφτιστήρι, τα καινούργια ρούχα, η μαγειρίτσα τη νύχτα της Ανάστασης, ο σταυρός στην είσοδο καμωμένος με τον καπνό της αναστάσιμης λαμπάδας, το γιορτινό τραπέζι, το φως της Λαμπρής.
Εκείνο όμως που δίνει στο Πάσχα εντελώς ελληνική φυσιογνωμία, και το κάνει ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, είναι το ψήσιμο του αρνιού. Ο παραδοσιακός οβελίας. Το ιερό σφάγιο της οικογένειας, έθιμο κληρονομημένο απ’ τούς αρχαίους λαούς με τις αιματηρές θυσίες στις μεγάλες γιορτές. Το σφαγμένο αρνί πού σιγοψήνεται στη σούβλα, συγκεντρώνει γύρω τις ολόθερμες ευχές συγγενών, φίλων, ολόκληρο τον περίγυρο της μικρής κοινωνίας της ελληνικής υπαίθρου, σε ένα είδος θυσίας και σπονδής, όμοιας με τις θυσίες και τις σπονδές οίνου.
Η ελληνική φιλοξενία, μέγιστη αρετή της φυλής, τις μέρες του Πάσχα μεγαλουργεί και δοξάζεται. Κι η χαρά για τη Ζωή εν τάφω που ανέστη εκ νεκρών, φωτίζει τα πρόσωπα τη μέρα τούτη της πανανθρώπινης γιορτής.
Το μήνυμα της Αναστάσεως εμπεριέχει την ελπίδα της αναγέννηση και της αλλαγής για νέα πράγματα. Κα ι αυτή η ελπίδα είναι που γεμίζει τις καρδιές όλων με δύναμη και κουράγιο για τη συνέχιση του Αγώνα…
Χριστός Ανέστη! Χρόνια Πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου