Με την κόρη μου κατεβήκαμε στο κέντρο για μια ιδιαίτερη στιγμή: την πρόβα νυφικού της φίλης της, μαζί με τη μητέρα της – φίλη κι αγαπημένη συνοδοιπόρο και δική μου. Μετά την πρόβα, καθίσαμε στο Κολωνάκι για καφέ· μια γειτονιά που συνδυάζει αέρα κοσμοπολίτικο με την αθώα χαρά της βόλτας. Κόσμος όμορφος, τουρίστες, κίνηση, ζωντάνια· ένα μωσαϊκό εικόνων που σου θυμίζει ότι αυτή η πόλη δεν κοιμάται ποτέ.
Ύστερα, ξεκινήσαμε έναν περίπατο, μάνα και κόρη, σαν μυστική τελετή μοιράσματος. Μου έδειξε τον χώρο εργασίας της, κι από εκεί πήραμε τους δρόμους: φτάσαμε στη Βουλή, θαυμάσαμε τα Πανεπιστήμια, περπατήσαμε στην Ερμού, μπήκαμε στο Πολεμικό Μουσείο, περάσαμε από τον Βασιλικό Κήπο. Και κάθε βήμα ήταν μια ανακάλυψη, σαν να ξαναέβλεπα την πόλη για πρώτη φορά, με μάτια παιδικά.
Η Αθήνα δεν είναι απλώς μια πρωτεύουσα. Είναι η ψυχή της Ελλάδας. Κάθε της πέτρα κουβαλά ιστορία, κάθε σοκάκι ψιθυρίζει παραδόσεις, κάθε ηλιοβασίλεμα βάφει τον ορίζοντα με την αιώνια υπόσχεση της ομορφιάς. Η Ακρόπολη στέκει σαν φρουρός του χρόνου, η Πλάκα ανασαίνει σαν παλιό τραγούδι, τα βουνά γύρω γύρω μοιάζουν να την αγκαλιάζουν προστατευτικά. Δεν υπάρχει στον κόσμο άλλος τόπος σαν κι αυτόν. Ο ήλιος που χρυσίζει τα πάντα, η θάλασσα που καθρεφτίζει τον ουρανό, οι άνθρωποι που χαμογελούν και κρατούν ζωντανή τη χαρά της ζωής και την παράδοσή μας.
Στον περίπατο αυτόν, ένιωσα πως περπάτησα τον πιο όμορφο δρόμο της ζωής μου. Έναν δρόμο που ήταν μισός διαδρομή στην πόλη και μισός διαδρομή στην ψυχή μου. Και για αυτό ευχαριστώ την κόρη μου, την Κατερίνα, που μου χάρισε μια μέρα γεμάτη φως, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου