Το κυριακάτικο γλέντι της παρέας στον Λάκη

 

Κυριακή μεσημέρι, από εκείνα τα αλησμόνητα που μοσχοβολούν ελληνικό καλοκαίρι, και η μικρή παρέα των τεσσάρων βρήκε το στέκι της στην ταβέρνα – ψησταριά του Λάκη Βότσιου, στο χωριό. Κάτω από τον ίσκιο του παλιού πλατάνου, που αγκάλιαζε την αυλή και τους ανθρώπους με τη δροσιά του, το τραπέζι είχε στρωθεί με τσίπουρο και μεζέδες που έκαναν τον ουρανίσκο να πανηγυρίζει.

Οι εκλεκτοί μεζέδες γινόταν ανάρπαστοι. Ο Λάκης, πάντα με το χαμόγελο και τον καλό του χαρακτήρα, έφερνε τον έναν δίσκο πίσω από τον άλλον, σαν να διάβαζε τη σκέψη της παρέας.

Κι εκεί που τα ποτήρια γεμίζαν και ξαναγεμίζαν, ο Βαγγέλης μπήκε στο κέφι, καθώς ο Λάκης ήξερε να φτιάχνει ατμόσφαιρα– και άρχισε να τραγουδάει. Η φωνή του, καθαρή και μελωδική, γέμισε την αυλή, χώθηκε στις καρδιές και σήκωσε τα ποτήρια ψηλά. Η συντροφιά, άλλοτε με χαμόγελα, άλλοτε με μάτια βουρκωμένα από τους παραπονιάρικους στίχους του καμπίσιου τσάμικου τραγουδιού, που ξυπνούσε μνήμες, («Που ήσουνα μωρέ αδερφέ, να κλάψουμε τη μάνα, την ώρα που ξεψύχαγε και χτύπαγε η καμπάνα, σε φώναξε δυο τρεις φορές, μα εσύ 'σουνα στα ξένα…»), γινόταν ένα με το τραγούδι. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, σε κουβέντα, σε τσούγκρισμα, σε χορωδία που στήθηκε αυθόρμητα. Το κέφι ήταν ζωντανό, απλό, ειλικρινές – από εκείνα που δε σκηνοθετούνται, μόνο συμβαίνουν.

Και κάπως έτσι, ανάμεσα σε νότες, τσίπουρα και φιλία, κύλισε η Κυριακή. Με τον ήλιο να χαμηλώνει σιγά σιγά, και τον πλάτανο να προστατεύει τη στιγμή, σαν να ήξερε πόσο πολύτιμη ήταν.

Πατήστε εδώ για να δείτε το βίντεο