«Ρίζες και Καρποί»

 

Μέσα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία, αναδύεται μια εποχή αλλιώτικη – πιο λιτή, πιο αυθεντική. Η γιαγιά Αικατερίνη, ντυμένη στα μαύρα, στέκεται ακλόνητη σαν κορμός δέντρου που κρατά σφιχτά τα κλαδιά του, τα εγγόνια της. Στην αγκαλιά της το μικρότερο, το στερνοπούλι, κι ολόγυρά της, σε έναν ακατάστατο αλλά ζεστό σχηματισμό, τα υπόλοιπα εγγόνια – καρποί από τα πέντε παιδιά της. Ένα δέντρο που άνθισε, ρίζωσε, κι έδωσε καρπούς πολλούς.

Το βλέμμα της σοβαρό, σχεδόν αυστηρό, μα κρύβει πίσω του τρυφερότητα – τη βαθιά, σιωπηλή αγάπη της μάνας και της γιαγιάς που κουβάλησε στις πλάτες της μια οικογένεια ολόκληρη. Καμιά εικόνα δεν χρειάζεται λόγια όταν κουβαλά τόση ζωή. Σ' εκείνη τη στιγμή του χρόνου, παγωμένη σαν φιλί αποχαιρετισμού, βρίσκονται τα γέλια που δεν ακούγονται αλλά τα φαντάζεσαι, οι αγκαλιές που έχουν ήδη ζεστάνει χρόνια μετά, τα καλοκαίρια στο χωριό.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1972. Ο χρόνος κύλησε – εκείνα τα παιδιά μεγάλωσαν, κάποιοι έφυγαν, άλλοι γέρασαν. Η γιαγιά Αικατερίνη, όμως, στέκει ακόμα, όχι πια στο σώμα, αλλά στη μνήμη. Στην κληρονομιά που άφησε: τη συντροφικότητα, την πίστη στη ζωή, την απλότητα. Οι ρίζες της κρατούν ακόμα γερά, σ' έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς.

Μια φωτογραφία από το Βαλτινό. Ένα παράθυρο στο παρελθόν, που όμως φωτίζει το παρόν με την ίδια σοφία. Γιατί εκεί που υπάρχουν άνθρωποι που αγαπήθηκαν, τίποτα δεν χάνεται. Μονάχα μεταμορφώνεται σε ιστορία. Σε μνήμη. Σε ευγνωμοσύνη.