Η ομίχλη βαραίνει το τοπίο. Ωστόσο το νιώθεις να υπεισέρχεται μέσα σου μαζί με πέρλες υδρατμών και να σου επιβάλει μια αισθησιακή νωθρότητα, υπαγορεύοντας τη χαλάρωση του βλέμματος μέχρι μέσα βαθιά στην αντίληψή σου για τον γύρω σου κόσμο. Μαγνητίζεσαι ξάφνου και από τα δίδυμα καβάκια που ξεπροβάλλουν μπροστά σου και στηρίζουν το χαμηλό βαρομετρικό, εγχάρακτα στην οθόνη των νεφών. Συμπαραστέκουν το ένα το άλλο και, διαπερνώντας το φάσμα της υγρασίας σαν φυσικά αλεξικέραυνα, σε καλούν να προσεταιριστείς τη βεβαιότητα της παρουσίας τους. Προσέρχεσαι, επιβεβαιώνεις το κάλεσμα, προσεταιρίζεσαι την ευρωστία τους και δηλώνεις παρών στην έναρξη της άνοιξης.
Του Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου