Τι μας έμαθε η κρίση για την Ελλάδα

Η έκθεση που ξεχώρισε και προσέφερε στην Κατερίνα-Μαγδαληνή Μουρελάτου, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, την πρωτιά και την υποτροφία των «ΝΕΩΝ» για τον μήνα Αύγουστο.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα λειτούργησε σαν παραισθησιογόνο - καθώς οι Έλληνες πίστεψαν πως αν με οποιονδήποτε τρόπο ρεύσει στη χώρα χρήμα όλα τα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που ήρθαν στην επιφάνεια θα λυθούν και η Ελλάδα θα μετατραπεί εν ριπή οφθαλμού σε γη της επαγγελίας. Ομως τα προβλήματα δεν είναι μόνο οικονομικά και η κρίση έδωσε τη δυνατότητα σε ελάχιστους ανθρώπους που μπορούν να προβληματιστούν την εικόνα μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ουσιαστικά σε μια κατάσταση σήψης, δεν υπάρχει πτυχή του κοινού βίου που να μην κραυγάζει το απόλυτο κοινωνικό αδιέξοδο: η καταρρέουσα δημόσια υγεία και παιδεία, η νομιμοποίηση της αναξιοκρατίας, η ανεπάρκεια της ελληνικής Δικαιοσύνης, η φοροδιαφυγή, η διαπλοκή, ο χρηματισμός του δημόσιου λειτουργού, η υπερφόρτωση ανίκανων στελεχών στο Δημόσιο, η παράλυση και η διαφθορά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλα μαρτυρούν την ύπαρξη εδώ και δεκαετιών ενός κράτους που βρισκόταν σε νεκροφάνεια.

Ο Έλληνας είχε βουτήξει στο πνεύμα του άκρατου καταναλωτισμού και είχε αντικαταστήσει στο λεξιλόγιό του την αλληλεγγύη με τον εγωισμό, την αριστεία με τη μετριότητα, τη σεμνότητα με τον εξευτελισμό, τη δικαιοσύνη με την ανομία. Ο Έλληνας πολύ πριν από την κρίση έπαψε να προσδίδει νόημα σε αξίες όπως η φιλοπονία, η σεμνότητα, η αυτογνωσία, η εγκαρτέρηση, η μετριοπάθεια, η υπακοή στους νόμους, η τιμιότητα, η φιλαλήθεια, η ενεργός ενασχόληση με τα κοινά. Είχε ιεραρχήσει τις σωματικές και υλικές αξίες πολύ πιο πάνω από τις ηθικές και τις πνευματικές. Έπαψε να αναζητεί την κοσμιότητα, τη δικαιοσύνη και τη σωφροσύνη, πλέον το προσωπικό συμφέρον ήταν πολύ πιο πάνω από το κοινό. Η οικογένεια, με την αρρωστημένη της μορφή, βρίσκεται πριν και πάνω από όλα, ο Έλληνας δεν διστάζει να διορίσει το ανάξιο συνήθως παιδί του εις βάρος του άξιου παιδιού του γείτονα που δεν έχει τις ίδιες γνωριμίες, ακολουθώντας έτσι τους άγραφους νόμους της μαφίας.

Ο Έλληνας δεν παράγει, το εκπαιδευτικό σύστημα αναπτύσσεται ασύμμετρα υπακούοντας τους νόμους της ψηφοθηρίας και όχι τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας. Η γεωργική τεχνολογία και η εφαρμοσμένη τεχνολογική έρευνα είναι σχεδόν ανύπαρκτες, ωστόσο η παραγωγή ιατρών, φαρμακοποιών, δικηγόρων, μηχανικών και αρχιτεκτόνων είναι ικανή να καλύψει τις ανάγκες ολόκληρων κρατών.

Η κρίση έφερε στην επιφάνεια τα μεγάλα ελλείμματα παιδείας που βασανίζουν τον ημιμαθή Έλληνα, ο οποίος αρέσκεται να θαυμάζει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, χωρίς όμως να τον γνωρίζει, ούτε να τον καταλαβαίνει. Ο Έλληνας γεμάτος συμπλέγματα προσκυνάει τα είδωλα του ξενόφερτου καταναλωτισμού θυσιάζοντας τις δικές του αρετές. Ο Έλληνας δεν χαρακτηρίζεται από καλλιέργεια και πολιτισμό, αντίθετα έλκεται από δάνεια και απομιμήσεις αφού δεν έχει να παραγάγει και να προτείνει τίποτα δικό του.

Πολιτισμός για τον Έλληνα δεν είναι η συμμετοχή στην κοινωνία της ζωής και η πάλη για την ελευθερία, πολιτισμός για τον Έλληνα είναι η εξύψωση του ατομοκεντρισμού, η καταναλωτική ευχέρεια και κυρίως η εκμετάλλευση με κάθε τρόπο μιας ιστορικής παρακαταθήκης που θλιβερά αγνοεί. Ενώ έχει προδοθεί ανεπανόρθωτα από τους πολιτικούς που όμως ο ίδιος ψήφιζε, δεν είναι σε θέση να διοχετεύσει με ορθολογικό τρόπο την οργή του και αρέσκεται σε ανούσιους βανδαλισμούς και αποσπασματικές διαμαρτυρίες. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ουσιαστική ενότητα, ο κάθε κλάδος συντεχνιακά πασχίζει να προστατεύσει τα δικά του επαγγελματικά δικαιώματα ανήμπορος να υπερκεράσει το ατομικό για το συλλογικό συμφέρον. Πέρασαν ολόκληρες δεκαετίες διαμαρτυριών και απεργιών, ποτέ όμως στην ελλαδική κοινωνία δεν ακούστηκε συλλογικό αίτημα διεκδίκησης της αξιοκρατίας, του ελέγχου της ποιότητας, της καταξίωσης της αριστείας και των αξιολογικών κρίσεων, διότι έτσι θα αναιρούνταν η κομματική πελατεία και οι ψηφοφόροι θα είχαν κρίση και λογική. Η πολιτική αυτή βαρβαρότητα μπορούσε να συντηρηθεί μόνο μέσω αδιάκριτων παροχών σε πουλημένες συνειδήσεις.

Συνέπεια των παραπάνω είναι να βιώνουμε τον απόλυτο παραλογισμό όπου οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της κατάντιας της χώρας διαχειρίζονται τη σωτηρία της από τα κακουργήματά τους. Οι λύκοι με τις ψήφους των επόμενων θυμάτων τους κυβερνούν. Παράλληλα το Ελληνόπουλο τυφλωμένο από το μίσος της μιζέριας την οποία αναγκάζεται να βιώνει μηδενίζει τα δημόσια αγαθά της παιδείας και της υγείας που τόσο εύκολα έχει μάθει να καταχράζεται δίνοντας παράλληλα ψήφο διαμαρτυρίας στον τραμπουκισμό και στην καπηλεία της φιλοπατρίας, μόνο για να εκδικηθεί τους απατεώνες πολιτικούς απειλώντας ολόκληρη την κοινωνία με το χάος. Ένα χάος που δυστυχώς πολλές φορές βρίσκει καταφύγιο στους ίδιους τους κόλπους της χριστιανικής Εκκλησίας, μιας Εκκλησίας ενίοτε εκβιασμών και ίντριγκας, που δημιουργεί έτσι στρατόπεδα και κλίκες, επεμβαίνοντας στον δημόσιο διάλογο, υποστηρίζοντας γεμάτη υποκρισία πρακτικές και πολιτικές που θυμίζουν Μεσαίωνα.

Την ίδια στιγμή που η ελληνική Δικαιοσύνη διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι δήθεν νοιάζεται για το κοινό καλό, γίνεται συχνά διαπλεκόμενη με πολιτικούς και μεγάλα συμφέροντα προς ίδιον όφελος, ανήμπορη να προστατεύσει τους έλληνες πολίτες.

Ελάχιστες επαγγελματικές ομάδες έχουν επιδείξει τέτοια αδιαφορία για τον πόνο του λαού και λιγότερο σεβασμό στις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας όπως η ελληνική Δικαιοσύνη. Έχει επιβληθεί στον Έλληνα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά κύριο λόγο ο μύθος ότι δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις δικαστικές αποφάσεις, αποφάσεις εγκληματικές εις βάρος των πολιτών για τις οποίες κανείς δεν λογοδοτεί.

Η σιωπή του πνευματικού κόσμου είναι εκκωφαντική. Σε όλους τους τομείς των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών η ανθρώπινη ποιότητα είναι εν διωγμό. Όσοι είναι ικανοί και άξιοι πρέπει να ψάξει κανείς για να τους βρει, στον αφρό ξεχωρίζουν με έπαρση και περηφάνια οι μετριότητες.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που πιστεύουν ακόμα στην Ελλάδα, που οραματίζονται και ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Πρόκειται για νέους ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να μοχθήσουν για τον τόπο τους ξέροντας καλά ότι στον αγώνα που θέλουν να δώσουν για ένα καλύτερο αύριο δεν έχουν και πολλά να περιμένουν από τις άρχουσες τάξεις της χώρας τους. Νέοι άνθρωποι που επέλεξαν να μην ανήκουν σε κομματικούς στρατούς αρνούμενοι να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος.

Εν κατακλείδι οι Έλληνες ξεχνούμε ότι διαχειριζόμαστε μόνοι μας την ευθύνη της ψήφου μας και άρα και της ζωής μας. Αν δεν φροντίσουμε για την πνευματική μας ανάπτυξη, την ψυχική μας εξύψωση και την ηθική μας τελείωση δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταστούμε ηθικά ανορθωτικοί χαρακτήρες, χρήσιμοι κοινωνικοί ανανεωτικοί παράγοντες. Από την ψήφο ή την άρνησή της εξαρτάται τελικά η επιβίωση του ελληνικού λαού, η ποιότητα και η αξιοπρέπεια της υπόστασης του.

Αναδημοσίευση: της Κατερίνας -Μαγδληνής Μουρελάτου από www.tanea.gr