«Η αγκαλιά που χωράει όλη τη ζωή»

 

Στη φωτογραφία αυτή, ο χρόνος φαίνεται να σταματά για μια στιγμή γεμάτη αγάπη, νοσταλγία και σιωπηλή συγκίνηση. Η Κατερίνα Σταυρέκα, μετανάστρια στη Γερμανία εδώ και χρόνια, επιστρέφει στο χωριό για λίγες μέρες, κουβαλώντας στις αποσκευές της τη λαχτάρα να ξαναδεί τη μάνα της, να νιώσει την ανάσα της, να αγκαλιαστούν όπως τότε που ήταν παιδί.

Η αγκαλιά τους δεν είναι απλώς μια χειρονομία: είναι ένα ολόκληρο σύμπαν συναισθημάτων. Είναι ο χρόνος που πέρασε, είναι τα λόγια που δεν ειπώθηκαν, είναι οι σιωπές που καταλαβαίνουν τα πάντα. Η Κατερίνα σκύβει με τρυφερότητα πάνω στη μάνα της, την αγκαλιάζει με μια ένταση που μοιάζει να θέλει να γεφυρώσει όλες τις απουσίες, τα χρόνια που έφυγαν, τα καλοκαίρια που έλειψε, τους χειμώνες που δεν ήταν εκεί.

Η μάνα, ήρεμη, σοφή, κάθεται με τη βαρύτητα της ηλικίας και της εμπειρίας. Το βλέμμα της ήρεμο, βαθύ, κουβαλάει μέσα του δεκαετίες μόχθου, αναμονής, προσευχής. Δεν λέει πολλά – δεν χρειάζεται. Εκείνη η σιωπηλή παρουσία της, γεμάτη αποδοχή, φροντίδα και αντοχή, είναι από μόνη της μια προσευχή για όλα όσα η Κατερίνα δεν πρόλαβε να της πει.

Και δίπλα τους, μια γλάστρα. Λουλούδια μωβ, γεμάτα ζωντάνια, ανθισμένα όπως οι στιγμές που δεν ξεθώριασαν. Είναι σύμβολο ομορφιάς και ριζών. Η γλάστρα αυτή θυμίζει πως, όσο κι αν φύγεις μακριά, πάντα κάτι μένει να σε περιμένει: ένα σπίτι, μια βεράντα, μια αγκαλιά, ένα λουλούδι που ποτίζεται ακόμα με αγάπη.

Ο φακός δεν αποτύπωσε μόνο ένα στιγμιότυπο. Κατέγραψε μια ιστορία, ένα κομμάτι ζωής. Είναι η εικόνα της ξενιτιάς και της επιστροφής. Της μάνας και της κόρης. Της ρίζας και του κλαδιού. Της μνήμης που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ανθίζει πάντα στην αυλή του πατρικού.