Ιούλιος: Ο μήνας που μυρίζει στάχυ και χώμα

 

Ο Ιούλιος μυρίζει στάχυ και χώμα, ιδρώτα που λάμπει στον ήλιο, σκονισμένα πόδια σε χωμάτινα δρομάκια, τζιτζίκια που φλέγονται στις μουριές, καρπούζι που ανοίγει με ήχο καθαρό και στάζει κόκκινο ζουμί στα χέρια.

Είναι ο μήνας που ο ήλιος κάθεται ψηλά στο μεσουράνημα, κι εμείς κρατούμε το βλέμμα χαμηλά για να μη θαμπωθούμε, μα οι ακτίνες περνούν μέσα από τις βλεφαρίδες μας και παίζουν μικρούς χορούς στα μάτια μας.

Θυμόμαστε τα βράδια που η νύχτα κατέβαινε πάνω στα καλαμπόκια, τα τριζόνια να λένε το δικό τους παραμύθι, το χωριό να ανασαίνει ήσυχα, σαν βρέφος που κοιμάται σε κούνια από στάχυα.

Τώρα, ο Ιούλιος έρχεται πάνω στο τσιμέντο, κι αν ξυπνήσουμε νωρίς, πριν ο ήλιος γίνει λεπίδα, πιάνουμε στον αέρα λίγη μυρωδιά από εκείνα τα καλοκαίρια στο χωριό.

Ο Ιούλιος μας μαθαίνει ακόμη υπομονή. Να περιμένουμε τον καρπό να γλυκάνει, να αφήσουμε τη μέρα να πυρώσει κι ύστερα να σταθούμε στη βραδινή αυλή, να κοιτάξουμε τον ουρανό και να θυμηθούμε πως κάποτε δεν βιαζόμασταν, αλλά περιμέναμε το φεγγάρι να ανέβει πάνω από τα χωράφια.

Ο Ιούλιος είναι μια γέφυρα, από τα ξυπόλητα βήματα στα καμένα χόρτα μέχρι το σήμερα, που αναζητούμε ακόμη εκείνη τη μυρωδιά του χώματος πριν τη βροχή.

Κι ίσως μια μέρα, σε έναν Ιούλιο που θα έρθει, να καθόμαστε πάλι σε μια αυλή με ένα παιδί δίπλα μας, να το μάθουμε να ακούει τα τριζόνια, να περιμένει το φεγγάρι, να κρατά τη νύχτα σαν προσευχή.

Γιατί ο Ιούλιος ανθίζει με τον ήλιο, μα ωριμάζει με το χέρι που θερίζει. Κι εμείς, κάθε Ιούλιο, νιώθουμε πως γινόμαστε γέφυρα ανάμεσα σε εκείνο το παιδί που ήμασταν, στον άνθρωπο που γίναμε, και σε όσα ακόμη μπορούμε να γίνουμε.

Καλό μήνα!