«ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ»

 

Από μικρός το παρατηρούσα με μια ανεξήγητη ευχαρίστηση, επειδή η αρχιτεκτονική του εικόνα είχε κάτι το απροσδιόριστα ελκυστικό. Με μάγευε ο ήχος του τελικού «ν» στην ονομασία του. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο η εικόνα που τραβούσε το βλέμμα μου, αλλά η αίσθηση ότι συντηρούσε κομμάτια από το απώτερο παρελθόν της μικρής πόλης. Είναι ένα από τα λίγα και μάλιστα εξαιρετικά απομεινάρια της παλιάς εποχής που μας στολίζει διαρκώς.

Το «Πανελλήνιον» μας μεταφέρει ακόμα μια προπολεμική αίσθηση κουλτούρας και μαζί μιαν ατμόσφαιρα μυστηρίου και χωνεμένου ρομαντισμού. Τα βρίσκεις όλα αυτά διαχεόμενα μέσα στους ευρύχωρους εσωτερικούς χώρους του. Οι εξώστες του επέτρεψαν σε πολλούς πολιτικούς να εκφωνήσουν υποσχέσεις προς τα συγκεντρωμένα πλήθη. Κάποτε ο κινηματογράφος «Απόλλων» μετέδιδε ρίγη συγκίνησης στο ισόγειό του από τις ταινίες του Απόστολου Τεγόπουλου. Τώρα αυτή η ξενόφερτη αλυσίδα κατάφερε και κατέλαβε τον ίδιο χώρο, διώχνοντας όλη την παλιά μυθολογία. Ο κόσμος αλλάζει κι εμείς φεύγουμε παίρνοντας μαζί κι όλες τις αναμνήσεις μας, τις οποίες πιθανόν οι άλλοι να μην τις χρειάζονται. Κάθε μέρα μας ξημερώνει ένας διαφορετικός κόσμος, προορισμένος για διαφορετικούς ανθρώπους.

Του Ηλία Κεφάλα