ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Θὰ σοῦ φέρω πάχνες τῆς Θεσσαλίας
ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ (1830-1886)

Στὴ θέση τῆς χαμένης θάλασσας
Ἁπλώνονται πεδιάδες ὑπερβατικὲς
Ἐδῶ πλέον ζοῦμε
Μέσα σὲ πάχνες καὶ κρυφὰ νερὰ
Σὰν ἀποδέκτες διαλεχτοὶ
Τῆς οὐράνιας γαλήνης

Ἐδῶ πλέον ζοῦμε
Ἀνάμεσα σὲ ρίζες
Καὶ μίσχους θαυμαστοὺς
Ὅπως ἀνάμεσα σὲ πνεύματα
Αἰώνιων μορφῶν
Ποὺ ψιθυρίζουν λέξεις καὶ ἀριθμοὺς
Στὴν πρόθυμη ἀκοή μας

Ἐδῶ ἐπιμένουμε νὰ ζοῦμε
Ἀθεράπευτα μοναχοὶ
Ἐμβολιασμοὶ τοῦ μάταιου
Ἐραστὲς τοῦ διηνεκοῦς
Ἀμάραντα ἐκβλαστήματα τῆς θλίψης

Του Ηλία Κεφάλα (ανέκδοτο)