Ξαναπές το μάνα, ξαναπές το!

Είμαι γεννημένος τον περασμένο αιώνα, στη μεταπολεμική περίοδο.

Στη γειτονιά μας ήταν εφτά οικογένειες.

Σαράντα τρία παιδιά, όλοι φτωχοί, δηλαδή όλοι πλούσιοι.

Εκεί λοιπόν, ήτανε μια θεία μου η Μαρία που είχε οχτώ παιδιά.

Ένα βράδυ, δεν έχει να τους δώσει τι να φάνε.

Τα παιδιά κλαίνε κι εκείνη τα αποκοιμίζει με ένα ωραίο ψέμα.

­-Τώρα θα κοιμηθείτε και το πρωί που θα ξυπνήσετε θα έχω φέρει την μεγάλη όρνιθα, θα τη σφάξω, θα βάλω πολύ ρύζι στο ζουμί, θα φέρω φρέσκο ψωμί και τυρί και θα φάτε τόσο, που θα χορτάσετε όλα.

Χαϊδεύοντάς τα και μιλώντας τα τα αποκοίμισε.

Ο μεγάλος γιος που ήταν τότε δώδεκα χρονών δεν αποκοιμάται γιατί ξέρει, πως δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά.

Κοιτάζεται με τη μάνα του στα μάτια και της λέει.

-­Ξαναπές το μάνα, ξαναπές το!!!

Αφηγήσεις του Λουδοβίκου των Ανωγείων