Στο
ξημέρωμα του Βαλτινού, όπως το αποτύπωσε ο φακός του Θανάση Ζαμπακά, ο ήλιος
δεν ανατέλλει απλώς, ανασαίνει. Ξεγλιστρά χαμηλά από τη γη, σαν παλιά μνήμη που
επιστρέφει σιωπηλά, και απλώνει το χρυσοκόκκινο φως του πάνω στα χωράφια που
ακόμα κρατούν τη νυχτερινή δροσιά.
Η
ομίχλη στέκει ταπεινή, λεπτό πέπλο ανάμεσα στον ουρανό και στη γη, σαν να μη
θέλει να διαταράξει τη μυσταγωγία της στιγμής. Τα δέντρα, γυμνά και ακίνητα,
μοιάζουν με σιωπηλούς μάρτυρες μιας αιώνιας επανάληψης, της μέρας που
γεννιέται, της ζωής που επιμένει. Η γη, αυλακωμένη και ήρεμη, δέχεται το φως
όπως δέχεται και τον μόχθο, με καρτερία και αξιοπρέπεια.
Εδώ,
στο Βαλτινό, το ξημέρωμα δεν είναι βιαστικό. Είναι στοχαστικό. Κουβαλά μέσα του
τις φωνές των ανθρώπων που ξύπνησαν νωρίς, τα βήματα στα χωράφια, τις σιωπές
των παλιών χρόνων. Είναι μια υπόσχεση πως, όσο κι αν βαραίνει η νύχτα, το φως
θα βρει τρόπο να επιστρέψει.
Οι φωτογραφίες αυτές δεν δείχνουν μόνο μια ανατολή, αφηγούνται έναν τόπο. Έναν τόπο
που ξέρει να περιμένει το φως και να το τιμά, κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη.
Συγχαρητήρια Θανάση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου