Η
φωτογραφία αποτυπώνει έναν τόπο όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει συμφιλιωθεί με
τον εαυτό του. Το Κουρσούμ Τζαμί και ο Άγιος Κωνσταντίνος στα Τρίκαλα στέκουν
αντικριστά, σαν δυο ψυχές που, ύστερα από αιώνες, συνεχίζουν να συνομιλούν
σιωπηλά. Το ένα, με τον λιτό του τρούλο και το μιναρέ στραμμένο προς τον
ουρανό, μαρτυρά την προσευχή του ανατολικού κόσμου. Το άλλο, με το καμπαναριό
του να φωτίζεται από το φως της δύσης, εκφράζει τη χριστιανική λαχτάρα για το
Θείο. Κι ανάμεσά τους, το βλέμμα του περαστικού, που γίνεται για λίγο
προσκυνητής μιας κοινής ιερότητας.
Εδώ,
ο τόπος δεν χωρίζει, αλλά ενώνει. Οι πέτρες, οι τρούλοι, οι σκιές των δέντρων
κρατούν μέσα τους την ανάσα πολλών αιώνων και προσευχών, άλλες ψιθυρισμένες στα
αραβικά, άλλες ψαλμένες στα ελληνικά. Το Κουρσούμ Τζαμί -έργο του μεγάλου
αρχιτέκτονα Σινάν- και ο Άγιος Κωνσταντίνος, στο ίδιο πλάτωμα της πόλης,
αφηγούνται την ιστορία της Θεσσαλίας όχι ως σύγκρουση, αλλά ως συνάντηση
κόσμων. Ως κοινό πεδίο όπου ο άνθρωπος, μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, ζητά
φως, ειρήνη και λύτρωση.
Σήμερα,
ανάμεσα σε μνημεία και πράσινο, ο χώρος είναι και τόπος αναψυχής. Παιδιά
παίζουν, ηλικιωμένοι περπατούν, ποδήλατα διασχίζουν αργά το πάρκο. Κι όμως,
κάτω από τη φαινομενική καθημερινότητα, κάτι παραμένει ιερό: μια αίσθηση
ηρεμίας, μια λεπτή δόνηση που υπενθυμίζει πως η προσευχή δεν κατοικεί μόνο μέσα
στους ναούς, αλλά και μέσα στην ίδια τη γαλήνη της πόλης.
Ίσως
αυτό να είναι το βαθύτερο νόημα του τόπου: ότι το Θείο δεν περιορίζεται στη
θρησκεία, μα απλώνεται στον χώρο όπου οι άνθρωποι θυμούνται να ζουν με σεβασμό.
Το Κουρσούμ Τζαμί και ο Άγιος Κωνσταντίνος, καθρέφτες διαφορετικών κόσμων,
συνθέτουν μαζί μια ενιαία σιωπή - την ιερότητα της συμβίωσης και της ψυχικής
προσφυγής. Έναν ύμνο στην πόλη που εξακολουθεί να προσεύχεται, με τη δική της
φωνή, μέσα στο φως του Θεσσαλικού ουρανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου