ΚΙΤΡΙΝΑ ΚΑΤΑΚΙΤΡΙΝΑ

 

Ανοίγοντας το παράθυρό μου κάθε πρωί αντικρύζω τις αυξομειώσεις της ώχρας, που επικάθεται τρυφερά πάνω στις εκβλαστήσεις των αγρών. Οι καλλιέργειες αλλάζουν μορφή και τόνο με την εξάπλωση του κίτρινου χρώματος, που αντιμάχεται σθεναρά το πράσινο των δέντρων και το γαλάζιο τ’ ουρανού. Σήμερα μια διερχόμενη κόρη των αγρών ζωγραφίστηκε στην ατμόσφαιρα θαμπά με όλο το φάσμα του γρήγορου περάσματός της, καθώς με άφησε ταχέως μόνον με την ονειρική μονάχα οπτασία της. Και, να, που θυμήθηκα πάλι τον στίχο του Γεσένιν «με των μαλλιών σου το αχυρένιο το δεμάτι», αναγαλλιάζοντας σύγκορμος. Πόσο γρήγορα όλα τα πράγματα γίνονται ανάμνηση. Πόσο θαυμαστά επαναλαμβάνονται οι εικόνες που αποθησαυρίζουν οι ποιητές. Τι ευτυχία σε εκείνον τον ποιητή που πρώτος είδε και πρώτος απαθανάτισε με τη γραφή του το φυσικό θαύμα, που επαναλαμβάνεται ακέραιο συνεχώς μπροστά μας και μας μαγεύει. Και ποιο είναι το δίχτυ, λοιπόν, που μας συγκρατεί και μας συνέχει μέσα στον ακατανόητο κόσμο, τον υποταγμένο στις παλινωδίες της θλίψης και της χαράς; Ο λόγος, ο όμορφα συγκροτημένος και παρηγορητικός λόγος. Μόνο.

Του Ηλία Κεφάλα