Του
Δημήτρη Τσιγάρα
Ανάμεσα
σε δύο τσιμεντόλιθους στοίβαξε μερικά ξύλα για καύσιμη ύλη, άναψε τη φωτιά,
τοποθέτησε ένα στρόγγυλο τσίγκινο έλασμα, κάθισε σε ένα χαμηλό
σκαμνάκι, βόλεψε παραμάσχαλα την γκλίτσα του και μέχρι να πυρώσει η φωτιά, χάραξε
με ένα μαχαίρι τα κάστανα και τα έριξε επάνω στη φουφού να ψηθούν.
Σε
λίγο άρχιζαν να σκάζουν τα κάστανα και με τη ξύλινη λαβίδα του τα γύριζε να ψηθούν κι απ’
την άλλη μεριά.
Δεν
πρόκειται για πλανόδιο υπαίθριο καστανά, αλλά για έναν γεωκτηνοτρόφο που τον συνάντησα
πριν από κάμποσα χρόνια, κάπου στο χωριό Φιλύρα Τρικάλων, να ψήνει τα κάστανά
του, μια χειμωνιάτικη μέρα και απαθανάτισα το σκηνικό.
Είχε
αποκάμει από τις δουλειές του, τάισε τα ζώα του, καθάρισε και φρόντισε τους
χώρους μέσα στο μαντρί και βρήκε λίγο χρόνο να ψήσει, έξω στην περιφέρεια, τα
κάστανα που είχε μαζέψει και είχε φυλάξει από το Ζάβατο του Οκτώβρη.
Μια
συμπαθητική φιγούρα, μια εικόνα του χωριού, σαν αυτές που στη θέασή τους σε ζεσταίνουν στην παγωνιά του χειμώνα.
Είδε
που τον φωτογράφισα, με κοίταξε με ένα διαπεραστικό βλέμμα απορίας και
ικανοποίησης και σιγοτραγούδησε:
«Το κάστανο
θέλει κρασί και το καρύδι μέλι
και το κορίτσι
φίλημα πρωί και μεσημέρι».
Του
χαμογέλασα, αλλά πριν προλάβω να πω κάτι, άκουσα να συνεχίζει το τραγούδι του:
«Μέσα στη
βαρυχειμωνιά τώρα που κάνει κρύο
με την φουφού
μου στη γωνιά περνάω μεγαλείο».
Τον
πλησίασα, τον χαιρέτισα και θέλοντας να δώσω μια προέκταση στον τρόπο ζωής, σε
σχέση με τα κάστανα και με το τραγούδι του, τον ρώτησα:
-«Ναι,
αλλά τι έχεις να πεις για εκείνο το... παροιμιώδες ερώτημα «ποιος θα βγάλει
τα κάστανα απ' τη φωτιά»;
-«Α!
Θέλει τόλμη και θάρρος να βγάλεις τα κάστανα απ' τη φωτιά, θέλει τόλμη να ξεσκεπάσεις την αδικία, το ψέμα, την υποκρισία... Χάθηκαν οι αναστενάρηδες, οι γενναίοι άνθρωποι, που
σήμερα, από κάθε άλλη εποχή, χρειάζονται να βγάλουν απ' τη φωτιά τα κάστανα της
συμφοράς...», μου απάντησε με αφοπλιστική θυμοσοφία!
Και
πιάνοντας δυο κάστανα από τη φωτιά, μου τα πρόσφερε χαμογελώντας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου