Μια γλυκιά Κυριακή στο Βαλτινό

 

Μια γλυκιά Κυριακή στο χωριό Βαλτινό, είναι ένας ψίθυρος του χρόνου που επιμένει να μας θυμίζει πως η ζωή δεν μετριέται μόνο με έργα και υποχρεώσεις, αλλά και με ανάσες. Το πρωινό ξυπνά με τον ήλιο να γλιστρά πάνω στα κεραμίδια και το πρώτο λάλημα του πετεινού σημαίνει την αρχή μιας ήσυχης επανασύνδεσης με τον εαυτό μας, κι όχι μιας βιαστικής ημέρας.

Οι άνθρωποι βγαίνουν σιγά-σιγά στα κατώφλια, για να προϋπαντήσουν, και όχι για να προλάβουν. Οι γειτονιές γεμίζουν με φωνές παιδιών που τρέχουν χωρίς να ξέρουν γιατί – απλώς γιατί μπορούν. Οι ηλικιωμένοι κάθονται στη σκιά του δέντρου και διηγούνται τις ίδιες ιστορίες για εκατοστή φορά, κι όμως κανείς δεν βαριέται να τις ακούει. Ίσως γιατί σε αυτές τις ιστορίες δεν μιλά ο άνθρωπος, αλλά η μνήμη ενός ολόκληρου τόπου.

Κατά το μεσημέρι, ο αέρας γεμίζει μυρωδιές από ψημένο ζυμάρι και μυριστικά. Το τραπέζι μαζεύει τους ανθρώπους χωρίς τυπικότητες· το φαγητό λειτουργεί σαν νήμα που τους ενώνει. Κάθε μπουκιά μοιάζει να κουβαλά ζεστασιά, σαν να τη γεύεται πρώτα η ψυχή. Και μέσα σε γέλια και κουβέντες, αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η μέρα εκτός από ξεκούραση, είναι και ένας ζωντανός εναγκαλισμός.

Το απόγευμα πέφτει σαν χάδι. Τα χωράφια χρυσίζουν, τα σκυλιά ξαπλώνουν δίπλα στο χώμα σαν να προσεύχονται κι αυτά με τον τρόπο τους. Ο χρόνος, που όλες τις υπόλοιπες μέρες τρέχει σαν άλογο αφηνιασμένο, τώρα περπατά ξυπόλητος. Κι εσύ μαζί του.

Μια γλυκιά Κυριακή στο χωριό Βαλτινό δεν είναι κάτι εξαιρετικό. Είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο – κι ακριβώς γι’ αυτό είναι ιερό. Γιατί σε κάνει να θυμάσαι αυτό που τόσο εύκολα ξεχνάς: ότι η ευτυχία δεν χρειάζεται φανταχτερά στολίδια, παρά μόνο λίγο ήλιο, λίγη συντροφιά και την άδεια να σταματήσεις. Να σταθείς. Και να ακούσεις τη σιωπή, που ψιθυρίζει πως όλα, μα όλα, είναι ήδη αρκετά.