Η πλατεία του Βαλτινού, γνωστή στους παλιούς ως Γελαδαριά, απλώνεται ήσυχα
κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό, με τα λευκά σύννεφα να ταξιδεύουν αργά πάνω
από τις κεραμοσκεπές και τα δέντρα που την αγκαλιάζουν. Το λιθόστρωτο φωτίζεται
από το φως που παιχνιδίζει ανάμεσα στα φύλλα, και οι πράσινες νεραντζιές και οι
λεύκες στέκουν σαν σιωπηλοί φρουροί γύρω από το σιντριβάνι που έχει μείνει
σιωπηλό, κρατώντας μέσα του τα γέλια και τις φωνές των παιδιών που έτρεχαν
κάποτε γύρω του.
Εδώ, τα καλοκαιρινά βράδια γεμίζουν με τις καρέκλες που στήνονται στη σειρά, για τις διάφορες εκδηλώσεις, για τις συζητήσεις που σβήνουν αργά μέσα στο βραδινό αεράκι, τα γελάκια των μικρών που παίζουν κυνηγητό, και τις ιστορίες των γερόντων που θυμούνται τα χρόνια που η πλατεία ήταν γεμάτη γελάδια, που ξεδίψαγαν στην ποτίστρα του κοινοτικού αρτεσιανού και ξεκινούσαν για τη βοσκή προς τα βοσκοτόπια.
Η πλατεία αυτή είναι το κέντρο της μνήμης του Βαλτινού, το σημείο που όλοι
περνούν, από το παιδί που πηγαίνει για το παγωτό του μέχρι τον γεωργό που θα
σταθεί για λίγο να ξαποστάσει κάτω από τον ίσκιο. Το πρωί, το φως λούζει τις
πέτρες και οι γειτονιές γύρω ξυπνούν με τα βήματα όσων πηγαίνουν για τα ψώνια
τους. Το μεσημέρι ησυχάζει, αφήνοντας να ακούγεται μόνο το τραγούδι των
πουλιών. Το βράδυ, όταν ανάβουν τα φώτα στα σιδερένια φωτιστικά, η πλατεία
γίνεται πάλι σημείο συνάντησης για τους κατοίκους που θέλουν να πουν τα νέα της
ημέρας, να κουβεντιάσουν για τα χωράφια, για τα παιδιά που ζουν στην πόλη, για
τις ελπίδες που πάντοτε επιστρέφουν εδώ, όπως επιστρέφουν και τα χελιδόνια κάθε
άνοιξη.
Εδώ, στην πλατεία του Βαλτινού, ο χρόνος κυλά αργά, κρατώντας μέσα του την απλότητα και τη γλυκύτητα της ζωής στο χωριό, καθώς ο ήλιος δύει πίσω από τα Περτουλιώτικα βουνά και το φως χρυσίζει τα φύλλα των δέντρων. Και αν σταθείς για λίγο ήσυχος, μπορεί να ακούσεις ακόμη τους παλιούς ήχους της Γελαδαριάς, να αφουγκραστείς την ανάσα του τόπου που ακόμη επιμένει να ζει μέσα από τις μικρές του στιγμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου