Καρυωτακικός ο στίχος

 

Τ’ άστρα μας μιλούν για εποχές χαμένες

Λόγια που δεν βρήκανε τη θέση τους

Άδειοι ουρανοί, αγάπες προδομένες

Ξέχασαν νωρίς τις υποσχέσεις τους.

 

Μαύρος και πικρός ο στίχος που γεννιέται

Γυάλινος ο κόσμος και θνησιγενής

Όλα στη ζωή η γνώση μας τ’ αρνιέται

Και στ’ αλώνι του πεθαίνει ο Διγενής.

 

Στο σοκάκι της σιωπής η νύχτα περπατάει

Στη λησμονιά το όνειρο χάνεται και πάει

Η σκέψη μας ψυχορραγεί στης ερημιάς την πόλη

Και πριν να έρθει η αυγή θα ’χουμε φύγει όλοι.

 

Του Δημήτρη Τσιγάρα