Για τη χαροκαμένη μάνα

Τι να πεις και τι να γράψεις για την απώλεια του μέλλοντος ενός παιδιού, για τα ανεκπλήρωτα όνειρά του και το παράλογο της συμφοράς, που κάνουν το χαμό ενός παιδιού από τις πλέον οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες.
Τι να πεις και τι να γράψεις για τις Παναγίες που έχασαν το μονάκριβό τους.
«Πάντα στον κόσμο θα 'ρχεται Παρασκευή Μεγάλη
και κάποιος θα σταυρώνεται για να σωθούν οι άλλοι».
Στην επιθυμία της αναγνώστριας να κάνουμε αναφορά για τους «αδικοχαμένους νέους» και την «χαροκαμένη μάνα», δηλώνουμε αδυναμία και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ταπεινά, να σιωπήσουμε, να ευχηθούμε, δύναμη και κουράγιο και να κλείσουμε με ένα απόσπασμα από το ποίημα «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου:
- Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου
πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,
- Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;…
- Δε μου μιλείς κ’ η δόλια εγώ τον κόρφο, δες, ανοίγω
και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιε μου, μπήγω.
- Σήκω, γλυκέ μου, αργήσαμε, ψηλώνει ο ήλιος, έλα
και το φαγάκι σου έρημο θα κρύωσε στην πιατέλα.
- Και γω θα καρτεράω σκυφτή βραδί και μεσημέρι
ναρθεί ο καλός μου, ο θάνατος, κοντά σου να με φέρει.
- Πού πέταξε τ’ αγόρι μου; Πού πήγε; Πού μ’ αφήνει;
χωρίς πουλάκι στο κλουβί, χωρίς νεράκι η κρήνη.