Η Κόρη: Γνωριμία με τα χωριά του τόπου μας

Στην ανατολική πλαγιά του Κόζιακα, σε υψόμετρο 870 μέτρα και 28 χιλιόμετρα απόσταση από τα Τρίκαλα είναι κτισμένος ο συνοικισμός Κόρη.
Η Κόρη που θεωρείται το μπαλκόνι της Θεσσαλίας, με την μοναδική θέα που προσφέρει και τα άφθονα κρύα νερά της, είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά των Τρικάλων.
Στη θέση Φτερόλακκα του χωριού βρίσκεται το σπήλαιο Χρυσικότρυπα.
Η κόρη η οποία υπάγεται από το 1928 στην κοινότητα Ξυλοπαροίκου, κατοικείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από Τρικαλινούς, Σαμαρινιώτες στην καταγωγή οι οποίοι ανεβαίνουν εκεί μόνο το καλοκαίρι.

Το όνομα Κόρη προήλθε συμβολικά ως κόρη της Σαμαρίνας. Όμως υπάρχει και ο θρύλος της τοπικής παράδοσης κατά τον οποίο, υπήρχε μια μαγευτική λίμνη στην οποία λούζονταν μια πεντάμορφη νεραϊδογέννητη κι αφρόπλαστη κόρη.
Λέγεται μάλιστα, πως διακρίνεται ακόμα το σημείο από το οποίο χάθηκαν τα νερά της λίμνης, πριν πολλά χρόνια λόγω σεισμού ή καθιζήσεως.

Η έκταση στην οποία κτίστηκε ο συνοικισμός αγοράστηκε από Σαμαρινιώτες το 1892. Η ιστορία του οικισμού έχει ως εξής:
Όταν το 1881 η Θεσσαλία πανηγύριζε την αποτίναξη του τούρκικου ζυγού και ενσωματώθηκε στην Ελλάδα, η θρυλική Μακεδονία έμεινε ακόμη υπόδουλη.
Επόμενο ήταν λοιπόν να ιδρυθεί στα Τρίκαλα τουρκικό προξενείο και στα σύνορα στο Βελεμήτσι, τελωνείο. Όσοι επιθυμούσαν να πηγαίνουν στη Σαμαρίνα, έπρεπε να ελέγχονταν αυστηρά από τους εξαγριωμένους μισθωτούς Τουρκοαλβανούς, γνωστούς για το πλιάτσικο και τα αιμοβόρα τους ένστικτα.

Η δυσκολία αυτή ήταν μεγάλη και δαπανηρή και ο φόβος για ενδεχόμενη κακομεταχείριση ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Όταν άναψαν οι τρομερές ζέστες και έκανε θραύση η ελονοσία, λόγω ελλείψεως φαρμάκων, αναγκάσθηκαν να ξεκαλοκαιριάσουν στα γύρω χωριά του Ασπροποτάμου και των Αγράφων.
Πολλοί σπάταλοι Σαμαριναίοι το 'ριχναν στα γλέντια για να ξεχνούνε την προσφυγική στεναχώρια τους, αλλά προκαλούσαν τη ζήλεια των ντόπιων με τους υψηλούς λογαριασμούς που έκαναν στα φτωχομπακαλικά τους.
Οι κάτοικοι του Ασπροποτάμου από την ζήλεια τους άρχισαν να τους πικάρουν και να δυσκολεύουν την ζωή. Έτσι αγανακτισμένοι οι Σαμαριναίοι φόρτωσαν τις οικογένειές τους κι έφυγαν διαμαρτυρόμενοι.

Απελπισμένοι διότι βρέθηκαν πάλι στον φλογώδη ήλιο στα μέσα του Αυγούστου, αντάμωσαν τον συμπατριώτη τους γέρο - τσέλιγκα Φασούλα.
Μη μπορώντας κι αυτός να περάσει τα γιδοπροβατά ταου στην τουρκοκρατούμενη Σαμαρίνα, τα 'βγαλε στον κοντινό Κόζιακα, συμβουλεύοντας δε και αυτούς να βγάλουν εκεί τις οικογένειες.
Έτσι έγιναν τα πρώτα σπιτοκάλυβα στην γραφικότερη πλαγιά του ειδυλλιακού μας Κόζιακα και αμέσως έγινε η αγορά. Ιδιοκτήτριες δύο Εβραιοπούλες, η Αμίλκα και η Μαζούλτω Αβραάμ Σακκή. Ενθουσιώδεις οι πρώτοι κάτοικοι έκτισαν στη μέση του χωριού πεντάκρουνη βρύση και δυο μεγάλα μαγαζιά.
Ένα ωραίο σχολείο και στον λόφο το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Πρώτος Πρόεδρος ήταν ο γιατρός Δημήτριος Οικονόμου μέχρι το 1912 όπου τον διαδέχθηκε ο επίσης γιατρός Ιωάννης Κιοσσές.
Μέχρι το 1940 κατοικούσαν αρκετές οικογένειες στο χωριό, αλλά κατά τη διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου καταστράφηκε ολοσχερώς.
Σιγά, σιγά όμως ανεγέρθησαν πάλι ωραία σπίτια και ξανάρχισε η παραθεριστική ζωή.