1η Ιουνίου στο κατώφλι του καλοκαιριού

 

Πρώτη του Ιούνη σήμερα.

Η μέρα ξυπνά απαλά, σαν να ψιθυρίζει ένα νέο ξεκίνημα.

Ανασαίνει αργά, σαν παιδί που τεντώνεται στο ξύπνημα.

Η γη μυρίζει ώριμο στάχυ και φρέσκο χώμα.

Το καλοκαίρι δεν έρχεται ποτέ με βία.

 

Στην πρώτη Ιουνίου δεν μετρούν τα ρολόγια.

Μετρά η σκιά ενός σύννεφου που πέρασε αργά.

Το πρώτο καρπούζι στο τραπέζι.

Το πρώτο άγγιγμα του ήλιου στο δέρμα,

που δεν καίει – θυμίζει.

 

Καλοκαίρι: η εποχή που δεν σε ρωτάει.

Ανοίγει τις πόρτες της ψυχής και μπαίνει μέσα ξυπόλητο,

με άμμο στα μαλλιά και γεμάτα χέρια από αναμνήσεις που δεν έχουν ακόμα υπάρξει.

 

Κι εμείς;

Καθόμαστε στην άκρη αυτής της μέρας, σαν συνταξιδιώτες.

Με μια κρυφή ελπίδα πως ό,τι δεν ειπώθηκε την άνοιξη,

θα ανθίσει τώρα, κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού.

 

Καλοτάξιδο να είναι το καλοκαίρι σας – και καρποφόρο, μέσα κι έξω!

Απεβίωσε η Κωνσταντινιά Μπαντόλια

 

Απεβίωσε η συγχωριανή μας Κωνσταντινιά Μπαντόλια του Βασιλείου, στις 31-5-2025 σε ηλικία 80 ετών.

Η Κωνσταντινιά Μπαντόλια του Βασιλείου και της Χαρίκλειας, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1945 και έχει έναν γιό, τον Χάρη Χαλκίδη.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Κυριακή 1 Ιουνίου2025 & ώρα 12:00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων.

Παρακαλούνται οι συγγενείς και φίλοι όπως προσέλθουν και συνοδεύσουν την εκφορά της.

Η σορός θα μεταφερθεί στον Ιερό Ναό την Κυριακή 1-6- 2025 και ώρα 11:30 π.μ.

ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΥΡΙ

 

Κεντρική Πίνδος, Περτούλι. Δεν ξέρω πόσο παρθένο είναι το δάσος που απλώνεται σκιερό μπροστά μου, δηλαδή πόσο απάτητο από ανθρώπους. Ένας εγγενής δισταγμός πάντως μ’ εμποδίζει να αποπειραθώ να το διασχίσω και να διασαλεύσω την τάξη της καθαρότητάς του. Μένω στην άκρη, στα πρόθυρα της μυστικότητάς του, ενώ ξέρω ότι στα ενδότερά του πνέει ο άνεμος των θρύλων του, ο κόσμος των σκοτεινών θαυμάτων. Λίγο να του δώσουμε πάντως την ευκαιρία το δάσος αναγεννιέται, αποκαθαίρεται και εμπλουτίζεται με νέα πληθωρική χλωρίδα. Δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιότερα δάσος και άνθρωπος, δηλαδή δάσος και κάτοικοι των παραπλήσιων οικισμών, ζούσαν αρμονικά και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον στη διατήρηση της βιοτικής ισορροπίας. Ήμουνα μικρός όταν είχα μπει μαζί με συντροφιά μέσα βαθιά στα μυστηριώδη σπλάγχνα του δάσους αυτού για συλλογή χαμοκέρασων και λίγα ζαλίκια κόζες, δηλαδή φλούδες από κορμούς ελάτων. Τι χαμηλό φως συνάντησα, σχεδόν σκοτάδι, αφού ο ήλιος δεν μπορούσε να μας βρει απευθείας, αλλά μόνο μέσω περίπλοκων αντικατοπτρισμών των φύλλων που τον εξασθενούσαν προοδευτικά και στο τέλος τον άφηναν να επικαθήσει πάνω μας σαν μια ισχνή πράσινη ανταύγεια. Τότε κατάλαβα γιατί την καρδιά αυτή του δάσους την έλεγαν «στον πράσινο», επειδή το ανακλώμενο από φύλλο σε φύλλο φως τα έβαφε όλα πράσινα. Ναι, πράσινα. Τρώγαμε μαύρο ψωμί με τυρί εντελώς πράσινο και απορούσαμε. Ακούς εκεί πράσινο τυρί! Ήταν όμως το ίδιο νόστιμο, όπως το ξέραμε.

Του Ηλία Κεφάλα

Η φωτογραφία του παππού Σκρέκα

 

Στο παλιό φωτογραφείο των Τρικάλων,  

εκεί που η σκόνη του χρόνου σκεπάζει το φως,

στερεώθηκε η μορφή του προπάππου μου,

του Βασίλη Σκρέκα,

μια γραφική φιγούρα,

αγκυρωμένη στο μυστήριο μιας άλλης εποχής.

 

Μπροστά από την κουρτίνα,

σαν αυλαία θεάτρου πριν από μια σπουδαία εξομολόγηση,

στέκει αγέρωχος, καθαρός, τίμιος.

Το πρόσωπο του, με την μακριά γενειάδα και τα πυκνά μαλλιά,

είναι σαν τοπίο άγριο αλλά δίκαιο –

 σαν γη που δεν σκύβει, μόνο καρπίζει.

 

Φορά στρατιωτικό πουκάμισο –

ίσως ενθύμιο πειθαρχίας, ή απλώς καθημερινή πανοπλία.

Στη μέση του δεμένη μια ποδιά – άδειο σελάχι,

σύμβολο του μόχθου, του καθημερινού ιδρώτα στα τσιφλίκια,

όπου στάθηκε επιστάτης,

όχι αφέντης μα ούτε και υπήκοος –

μονάχα φρουρός του μέτρου.

 

Στο δεξί του χέρι κρατά τη γκλίτσα,

όχι σαν όπλο,

μα σαν προέκταση της ψυχής του –

για να περπατά ανάμεσα σε πέτρες και αδικίες

χωρίς να λυγίζει.

 

Το αριστερό του πόδι ακουμπά σε έναν μικρό βατήρα,

σαν να πατά ένα βήμα πιο πάνω απ’ τη γη,

μα πάντα με το σώμα γυρισμένο προς τον κόσμο.

Γιατί τέτοιος ήταν:

δίκαιος, έντιμος, αποφασιστικός.

 

Ο παππούς ο Σκρέκας, όπως τον αποκαλούσε το χωριό,

δεν χρειαζόταν να υψώσει φωνή,

η σιωπή του είχε βάρος, και η κρίση του κύρος.

Ως αγροφύλακας, φύλαγε όχι μόνο τις σοδειές,

μα και τη συνείδηση μιας ολόκληρης κοινότητας.

 

Κοιτάζω το βλέμμα του στη φωτογραφία

και νιώθω ότι δεν ποζάρει –

απλώς στέκεται, όπως ήταν πάντα.

Κι αυτή η στάση, αγέρωχη και γειωμένη,

μοιάζει να μου λέει:

«Να στέκεσαι όπως εγώ, παιδί μου.

Όχι ψηλά – μα σταθερά».

Δ.Τ.

Ευχετήριο μήνυμα για τους μαθητές του Λυκείου Βαλτινού

 

Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες του Λυκείου Βαλτινού,

Αύριο ξεκινάτε μια σημαντική δοκιμασία στη ζωή σας – τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Σας ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία, δύναμη και πάνω από όλα ψυχραιμία.

Η προσπάθεια και η αφοσίωσή σας όλη τη χρονιά είναι το εφόδιο που θα σας οδηγήσει στην επιτυχία. Πιστέψτε στον εαυτό σας, μείνετε συγκεντρωμένοι και να θυμάστε: οι εξετάσεις είναι μία στάση στη διαδρομή σας – όχι ο προορισμός.

Είμαστε υπερήφανοι για εσάς και βέβαιοι ότι θα δώσετε τον καλύτερο σας εαυτό.

Καλή αρχή και καλή επιτυχία!

Εφημερίδα Βαλτινού

Απεβίωσε η Αθανασία Ζησοπούλου

 

Απεβίωσε η συγχωριανή μας Αθανασία Ζησοπούλου – Κουφοχρήστου την Πέμπτη 29- 5-2025, σε ηλικία 74 ετών.

Η Αθανασία Ζησοπούλου, το γένος Γεωργίου Κουφοχρήστου, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1951. Παντρεύτηκε με τον Βασίλη Ζησόπουλο, από την Φωτάδα και απόκτησαν δυο παιδιά, την Ευαγγελία και την Γιώτα.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Παρασκευή 30/5/2025 και ώρα 11.00 π.μ.

στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Σαραγίων Τρικάλων.

Παρακαλούνται οι συγγενείς και φίλοι να προσέλθουν και να συνοδεύσουν την εκφορά της.

Η σορός θα μεταφερθεί στον Ιερό Ναό ώρα 10.30 π.μ.

Η ποιήτρια Γεωργία Κολοβελώνη στις «Εικοσιέξ Ποιητικές Ταξιανθίες»

 

Η συγχωριανή μας ποιήτρια Γεωργία Κολοβελώνη συμμετέχει με καινούργια ποιήματά της στον συλλογικό ποιητικό τόμο «Εικοσιέξ Ποιητικές Ταξιανθίες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κουκίδα. Η έκδοση αυτή αποτελεί έναν καλαίσθητο και ουσιαστικό σταθμό στο σύγχρονο ποιητικό τοπίο, φέρνοντας κοντά τις φωνές είκοσι έξι εκλεκτών ποιητριών της εποχής μας.

Η Γεωργία Κολοβελώνη, με τη χαρακτηριστική της ευαισθησία και την πυκνή, στοχαστική της γραφή, προσφέρει νέα ποιήματα που εμβαθύνουν στο υπαρξιακό και το προσωπικό, αγγίζοντας με διαύγεια και ποιητική δύναμη τα σημεία εκείνα όπου η γλώσσα συναντά το βίωμα. Η παρουσία της στον τόμο ενισχύει τη συλλογική ποιότητα της έκδοσης και αναδεικνύει τη διαρκή ανανέωση του γυναικείου ποιητικού λόγου στην Ελλάδα.

Την επιμέλεια και τη φροντίδα της έκδοσης είχε ο Κώστας Θ. Ριζάκης, ο οποίος, ως ερανιστής, συνέλεξε και ενοποίησε τις ποικίλες ποιητικές φωνές με ευαισθησία και γνώση. Η κριτική ματιά της Ισιδώρας Μάλαμα φώτισε βαθύτερα τις ποιητικές διαδρομές, ενώ η εικαστική επιμέλεια της Φωτεινής Χαμιδιελή προσέδωσε ένα ξεχωριστό αισθητικό πλαίσιο, που συνομιλεί αρμονικά με το περιεχόμενο του βιβλίου.

Η ανθολογία,«Εικοσιέξ Ποιητικές Ταξιανθίες», είναι ένα ποιητικό γεγονός που τιμά τον λόγο των γυναικών και εμπλουτίζει την ελληνική λογοτεχνική σκηνή.

Μνήμη σε ασπρόμαυρο

 

Στην αυλή της εκκλησίας, του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, 

ένα απόγευμα της άνοιξης που δεν υπάρχει πια,

επτά κοπέλες ποζάρουν στον φακό –

τέσσερις όρθιες, τρεις καθιστές,

σαν νότες σε παρτιτούρα παλιάς ζωής,

σαν άνθη σε στεφάνι που υφαίνει ο χρόνος με σιωπή.

 

Τα φορέματά τους, καθαρά και φροντισμένα,

μιλούν για την δεκαετία του ΄60, για μία εποχή

που η κομψότητα δεν ήταν μόδα, μα στάση ψυχής.

Καρό φούστες σε πλισέ σχέδιο, πλεκτές ζακέτες,

ματιές που ακροβατούν ανάμεσα στην ντροπή και στη λαχτάρα.

 

Πίσω τους, δεξιά, το παλιό ξυλουργείο του Βερβέρα –

ένα ταπεινό σημάδι ανθρώπινης δημιουργίας,

ξύλα, ροκανίδια, μυρωδιές από ρετσίνι και μόχθο.

Και μπροστά, το χορτάρι – μαλακό τρυφερό,

σαν η φύση να τους κράτησε θέση στην καρδιά της.

 

Είναι λένε, 2 Μαΐου. Πανηγύρι του Αγίου Αθανασίου.

Η μέρα μεγάλη, το φως καθαρό, οι καμπάνες θα πρέπει να ηχούσαν ακόμα,

μα στη φωτογραφία επικρατεί σιωπή –

εκείνη η βαθιά, ποιητική σιωπή του παρελθόντος

που κουρνιάζει σε κάθε ασπρόμαυρο βλέμμα.

 

Μα τι κοιτάζουν; Ποιον περιμένουν; Ή μήπως ποθούν

να μείνουν εκεί για πάντα, ανάμεσα σε ανθισμένες αμυγδαλιές

και στην αίσθηση πως όλα ήταν τότε αθώα και σπουδαία;

Η φωτογραφία δεν απαντά –

 μα ο χρόνος υποκλίνεται μπροστά τους.

 

Γιατί το φως του Μάη, το ξύλο του ξυλουργείου,

τα καλά ρούχα, η νεότητα που δεν γνωρίζει το πέρασμα

όλα τους έγιναν μνήμη –

κι η μνήμη όταν ντύνεται σε ασπρόμαυρο,

μυρίζει λιβάνι και αγιόκλημα.

«Όταν θέλω εσύ δεν θέλεις...»

«Όταν θέλω, εσύ δεν θέλεις,

τώρα που δεν θέλω, θέλεις,

να και εγώ, τώρα δεν θέλω,

για να θέλεις, όταν θέλω.»

Υπάρχει μια παράξενη, σχεδόν ειρωνική αρμονία στις ανθρώπινες σχέσεις ένας χορός συγχρονισμού που συχνά καταλήγει σε ασυμφωνία. Οι στίχοι «Όταν θέλω, εσύ δεν θέλεις, τώρα που δεν θέλω, θέλεις…» αποτυπώνουν την ουσία αυτής της συνεχούς εναλλαγής επιθυμιών, που μοιάζει να καθορίζεται όχι μόνο από το συναίσθημα, αλλά και από τον χρόνο, την ψυχολογία, και την ανάγκη για ισορροπία - ή ίσως, για εξουσία.

Αν αναρωτηθούμε βαθύτερα, βλέπουμε πως η επιθυμία δεν γεννιέται στο κενό. Πολλές φορές, θέλουμε εκείνον που δεν μας θέλει, όχι μόνο γιατί δεν μας ανταποκρίνεται, αλλά γιατί μέσα από την έλλειψη αυτή καθρεφτίζεται η δική μας ανάγκη για αναγνώριση και σημασία. Κι όταν τελικά αλλάζουν οι ρόλοι, όταν η επιθυμία του άλλου μάς βρίσκει σε στιγμή αδιαφορίας, γεννιέται η πιο ανθρώπινη διαπίστωση: το «μαζί» δεν φτάνει μόνο με την επιθυμία, χρειάζεται και ο συγχρονισμός της.

Μέσα από την αντίφαση των στίχων αναδεικνύεται μια αλήθεια: οι άνθρωποι συχνά αγαπούν όχι τον άλλον, αλλά την ανάγκη τους να αγαπηθούν από εκείνον. Κι έτσι, οι στιγμές της επιθυμίας σπάνια συναντιούνται. Είναι σαν δυο τρένα που περνούν η μία δίπλα στην άλλη ράγα, αλλά με διαφορετικό προορισμό και διαφορετική ώρα αναχώρησης.

Το «να κι εγώ, τώρα δεν θέλω, για να θέλεις, όταν θέλω» δείχνει μια σιωπηρή προσπάθεια να πάρουμε τον έλεγχο του χρόνου και της σχέσης. Μα η αλήθεια είναι σκληρή: κανείς δεν μπορεί να ελέγξει το πότε θα αγαπηθεί. Μόνο να αγαπήσει - κι αυτό, χωρίς εγγυήσεις.

Ίσως, τελικά, η ευτυχία να μην είναι να θέλουμε την ίδια στιγμή. Αλλά να μάθουμε να περιμένουμε. Να συναντιόμαστε στη μέση, με γενναιοδωρία και υπομονή. Γιατί μόνο τότε, ίσως, το «θέλω» και το «θέλεις» γίνουν επιτέλους «θέλουμε».

Αιτήσεις για τους Παιδικούς και Βρεφονηπιακούς Σταθμούς του Δήμου Τρικκαίων

 Αφορά και τον ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ «ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ» ΒΑΛΤΙΝΟΥ. ΤΗΛ. 2431094575

Ο Δήμος Τρικκαίων συνεχίζει τη στήριξη της τρικαλινής οικογένειας με τους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς που λειτουργεί. Οι γονείς και κηδεμόνες καλούνται να υποβάλλον αιτήσεις εγγραφών και επανεγγραφών από τη Δευτέρα 19 Μαΐου 2025 και μέχρι τη Δευτέρα 30 Ιουνίου 2025, για την περίοδο 2025-2026.
Οι αιτήσεις θα υποβληθούν αποκλειστικά μέσω ψηφιακής πλατφόρμας με δύο τρόπους:
1. https://trikalacity.gr/egwebapps/home

2. trikalacity.gr→ηλεκτρονικές πληρωμές→λοιπές ωφειλές→αιτήσεις παιδικών σταθμών

Και στις δύο περιπτώσεις η είσοδος γίνεται με κωδικούς taxisnet

Χωρίς την υποβολή όλων των απαραίτητων δικαιολογητικών δε θα είναι εφικτή η οριστική κατάθεση της αίτησης και ως εκ τούτου θα απορριφθεί. Η ηλεκτρονική αίτηση δήλωσης  σταθμού δε συνεπάγεται αυτόματη εγγραφή του παιδιού στον σταθμό προτίμησης. Ακολουθεί μοριοδότηση των αιτήσεων. Οι αιτούντες/ουσες θα ενημερωθούν με email για την έγκριση ή  απόρριψη της αίτησής τους μετά τις 20-07-2025.

Η ηλεκτρονική αίτηση αφορά μόνο ένα (1) παιδί. Για δεύτερο παιδί θα πρέπει να υποβληθεί νέα αίτηση.

Όσοι γονείς – κηδεμόνες ενταχθούν στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ («Πρόγραμμα προσχολικής αγωγής και δημιουργικής απασχόλησης παιδιών») απαλλάσσονται από την υποχρεωτική καταβολή μηνιαίας οικονομικής εισφοράς, καθώς θα λάβουν το voucher.

Όταν δεν ήμουν ακόμα εγώ

 

Κοιτώ αυτή τη φωτογραφία σαν να ξεφυλλίζω ένα κομμάτι μνήμης που δεν με ρώτησε αν ήθελα να σωθεί. Η μάνα μου στο κέντρο, στητή, γαλήνια, με το βλέμμα εκείνο που κράταγε τα πάντα στη θέση τους - κι εμάς και τον κόσμο γύρω μας.

Αριστερά της ο Κώστας, παιδί ακόμη, και δεξιά εγώ - πιο παιδί και από παιδί. Δυο αγόρια-σκιές, κουρεμένα γουλί, σαν στρατιωτάκια χωρίς αποστολή, με πρόσωπα που κρύβανε περισσότερα από όσα φανέρωναν. Δύο κεφάλια γυμνά, έτοιμα να καούν στον ήλιο ή να κρυφτούν απ’ το βλέμμα.

Δύο-τρεις γλάστρες μας πλαισιώνουν, λουλούδια ανθισμένα - ειρωνικά σχεδόν. Εμείς άτριχοι, εκείνα γεμάτα ζωή.

Θυμάμαι πως ντρεπόμουν. Όχι για τη φωτογραφία - για τον εαυτό μου. Γιατί ήμουν λιγότερος απ’ ό,τι ήθελα να είμαι. Γυμνός απ’ τα μαλλιά, γυμνός από τόλμη. Μικρός, αμήχανος, ένας εαυτός που μόλις σχηματιζόταν.

Κι όμως, στεκόμασταν εκεί, στην ισόγεια βεράντα του σπιτιού, που κάποτε ήταν για μας ολόκληρο σύμπαν. Δεν μιλούσαμε, αλλά μιλούσε η σιωπή μας.

Η μάνα, ατάραχη. Ο Κώστας, λίγο πιο άνετος. Κι εγώ… εγώ μ’ ένα σφίξιμο στο στομάχι μου κρατούσα την ανάσα μου, μη και φανούν όσα ένιωθα. Δεν ξέρω αν χαμογελούσα. Ίσως προσπαθούσα. Ίσως αυτό να ’ναι το πιο παιδικό πράγμα σ’ εκείνη τη φωτογραφία. Όλα είναι εκεί, αποτυπωμένα σαν να ’χαν χαραχτεί με καρφί στο φωτογραφικό χαρτί.

Τώρα που την κοιτώ, βλέπω το πρώτο μάθημα. Πως κάποτε πρέπει να σταθείς εκεί, γυμνός, άβολος, ντροπαλός - για να αρχίσεις να χτίζεις τον εαυτό σου.

Δ.Τ.

Ανακοίνωση - Πρόσκληση

 

Ο Αθλητικός Όμιλος Βαλτινού καλεί όλα τα μέλη του στην Τακτική Γενική Συνέλευση, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 1 Ιουνίου 2025, και ώρα 12:00 το μεσημέρι, στο γήπεδο του χωριού.

Θέματα ημερήσιας διάταξης:

-Οικονομικός απολογισμός της τελευταίας τριετίας των αγωνιστικών περιόδων.

-Ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου.

Η παρουσία όλων των μελών κρίνεται απαραίτητη για τη διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας και της συνέχειας της ομάδας.

Δικαίωμα ψήφου και υποψηφιότητας έχουν όλα τα εγγεγραμμένα μέλη.

Όποιος δεν είναι μέλος και επιθυμεί μπορεί να εγγραφεί εκείνη την στιγμή.

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο Α.Ο. Βαλτινού.

Η εγκατάλειψη των χωριών

 

Τα τελευταία χρόνια, η εγκατάλειψη των χωριών στην Ελλάδα έχει αναδειχθεί σε ένα σοβαρό κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα. Από τα απομονωμένα ορεινά χωριά μέχρι τα παραθαλάσσια, πολλά από αυτά αργοπεθαίνουν, απομακρύνοντας την παράδοση, την ιστορία και την πολιτιστική κληρονομιά που κουβαλούν.

Η εγκατάλειψη αυτή δεν είναι μια φυσική διαδικασία, αλλά το αποτέλεσμα μιας σειράς κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών παραμέτρων που υπονομεύουν τη βιωσιμότητα των τοπικών κοινοτήτων.

Μια από τις κύριες αιτίες που οδηγούν στην εγκατάλειψη των χωριών είναι η αστυφιλία. Το φαινόμενο της μετανάστευσης από την ύπαιθρο προς τις πόλεις, αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες εργασίας, εκπαίδευσης και υγειονομικής περίθαλψης, είναι διαχρονικό. Οι νέοι κυρίως, που κάποτε αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά των κοινοτήτων αυτών, πλέον εγκαταλείπουν τα χωριά για να βρουν δουλειά και καλύτερες συνθήκες ζωής στις μεγάλες πόλεις ή στο εξωτερικό. Η ηλικιακή δομή των χωριών έχει γείρει υπέρ των ηλικιωμένων, ενώ οι νέοι που απομένουν σπάνια επιστρέφουν.

Η οικονομική ανάπτυξη της υπαίθρου έχει ακολουθήσει μια πτωτική πορεία. Οι παραδοσιακές ασχολίες όπως η γεωργία και η κτηνοτροφία δυσκολεύονται να ανταγωνιστούν τη βιομηχανική παραγωγή και τις σύγχρονες τεχνολογίες. Οι γεωργοί αντιμετωπίζουν την έλλειψη επενδύσεων, την ασταθή αγορά και την περιορισμένη στήριξη από την πολιτεία. Οι υποδομές είναι συχνά ανεπαρκείς και οι περιοχές απομονωμένες, γεγονός που αποτρέπει την ανάπτυξη νέων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών και την προσέλκυση επενδύσεων.

Η εγκατάλειψη των χωριών δεν έχει μόνο κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες. Συνοδεύεται και από σημαντικές πολιτιστικές και περιβαλλοντικές αλλαγές. Τα παραδοσιακά κτίρια, οι ναοί, οι πλατείες και τα μνημεία που αποτελούν την ιστορική ταυτότητα των περιοχών αυτών, αργοσβήνουν. Η εγκατάλειψη φέρνει την παρακμή, την αδιαφορία και την καταστροφή, ενώ συχνά καταλήγουν να είναι στο έλεος της φυσικής φθοράς ή ακόμα και του βανδαλισμού.

Επιπλέον η εγκατάλειψη επηρεάζει και το φυσικό περιβάλλον. Χωρίς ανθρώπινη παρουσία, τα καλλιεργήσιμα εδάφη αχρηστεύονται, τα δάση και οι θάμνοι καταλαμβάνουν περιοχές που ήταν κάποτε καλλιεργήσιμες, ενώ ο κίνδυνος πυρκαγιάς αυξάνεται λόγω της έλλειψης συντήρησης και προληπτικών μέτρων.

Για να αναστραφεί αυτή η τάση εγκατάλειψης, απαιτείται μια ολοκληρωμένη στρατηγική που να περιλαμβάνει:

1.      Επενδύσεις στις υποδομές: Η βελτίωση των συγκοινωνιών, της υγειονομικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης μπορεί να φέρει νέες ευκαιρίες για τους κατοίκους της υπαίθρου και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής τους.

2.      Ενίσχυση των τοπικών οικονομιών: Δημιουργία νέων προγραμμάτων που θα υποστηρίζουν τους τοπικούς αγρότες και κτηνοτρόφους, προσφέροντας χρηματοδοτικά κίνητρα για τη στροφή σε πιο βιώσιμες και σύγχρονες μεθόδους παραγωγής.

3.      Ενθάρρυνση της ήπιας τουριστικής ανάπτυξης: Ο τουρισμός μπορεί να αποτελέσει σημαντικό μοχλό ανάπτυξης για τα χωριά. Ωστόσο, η ανάπτυξη του πρέπει να είναι ήπια και βιώσιμη, προκειμένου να προστατεύονται τα πολιτιστικά και φυσικά αγαθά της περιοχής.

4.      Κίνητρα για νέους ανθρώπους: Η πολιτεία πρέπει να ενθαρρύνει τη νεολαία να παραμείνει ή να επιστρέψει στην ύπαιθρο, προσφέροντας προγράμματα εκπαίδευσης, επιδοτήσεις και φορολογικά κίνητρα για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων και την καινοτομία στις αγροτικές περιοχές.

Υπάρχει ελπίδα για τα χωριά;

Η εγκατάλειψη των χωριών είναι μια πραγματικότητα που δύσκολα μπορεί να ανατραπεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Ωστόσο, με τη σωστή στρατηγική και τη συνεργασία όλων των εμπλεκομένων φορέων, υπάρχει ελπίδα. Χρειάζεται πολιτική βούληση, αλλά και μια αλλαγή νοοτροπίας από την μεριά των κατοίκων και των τοπικών κοινωνιών, ώστε να αναγνωρίσουν την αξία της διατήρησης των χωριών μας και να αγωνιστούν για το μέλλον τους.

Τα χωριά μας αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής παράδοσης, ιστορίας, και κουλτούρας. Η επιβίωσή τους εξαρτάται από εμάς. Αν όλοι, μαζί, προσπαθήσουμε, ίσως καταφέρουμε να ξαναδώσουμε ζωή στα χωριά μας, αποτρέποντας την πλήρη απομόνωση και εγκατάλειψή τους.

ΚΡΥΨΟΥ

 

Κρύψου μονάκριβή μου. Παράτησε τη βαριά σάκα κι έλα να παίξουμε πάλι το κρυφτό που σου αρέσει. Τι πολυτέλεια να έχουμε τόσες ευφάνταστες κρυψώνες μέσα στο σπίτι. Επειδή όχι μακριά από εδώ υπάρχουν παιδάκια που δεν βρίσκουν καμία κρυψώνα να κρυφτούν. Και ο Ηρώδης, αιμοσταγής κυνηγός, τρέχει στους δρόμους. Κρύψου μικρό μου κι ας μην ξέρεις τίποτα για όσα συμβαίνουν εδώ κοντά. Εγώ που ξέρω θ’ αφουγκράζομαι για τυχόν άγρια βήματα. Κι ας είμαι ανήμπορος να κάνω κάτι, πέρα από την ουρανομήκη κραυγή μου.

Του Ηλία Κεφάλα

Η σωστή και δίκαιη μοιρασιά της κληρονομιάς

 Διήγημα του Δημήτρη Τσιγάρα

Ήταν ένα ψυχρό πρωινό του χειμώνα, όταν η Ελένη και ο Κώστας βρέθηκαν μπροστά στο παλιό τραπέζι της κουζίνας του πατρικού τους σπιτιού, που τους είχε υποδεχθεί όπως πάντα σε κάθε γιορτή και σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωή τους. Ο πατέρας τους είχε φύγει πριν από λίγες εβδομάδες, αφήνοντας πίσω του μόνο τη σκιά του και μια κληρονομιά που τώρα τους χώριζε.

Η Ελένη, η μεγαλύτερη αδερφή, πάντα είχε την αίσθηση ότι η φροντίδα του σπιτιού, η υπευθυνότητα για τα κτήματα και οι αμέτρητες ώρες που είχε περάσει στο πλευρό των γονιών τους, της έδιναν το δικαίωμα να διεκδικήσει τη μεγαλύτερη μερίδα της περιουσίας. Από την άλλη, ο Κώστας, ο νεότερος και πιο ανεξάρτητος, πίστευε ότι η μόνη δικαιοσύνη θα ήταν η ισότιμη μοιρασιά και τίποτα παραπάνω.

«Δεν μπορείς να πάρεις όλο το σπίτι Ελένη!» είπε ο Κώστας με ένταση, και το πρόσωπο του σφιγμένο από θυμό. «Ο πατέρας μας ήθελε να το μοιραστούμε. Δεν είναι δικό σου μόνο επειδή ήσουν εδώ πιο συχνά.»

Η Ελένη τον κοίταξε με ψυχρότητα. «Εγώ ήμουν πάντα εδώ Κώστα. Εσύ ήσουν έξω, κυνηγούσες τη ζωή σου και δεν σε ένοιαζε. Αλλά τώρα ξαφνικά θυμήθηκες το σπίτι;»

Ο Κώστας κοίταξε γύρω του, αναστενάζοντας. Ο χώρος ήταν γεμάτος αναμνήσεις - το ίδιο τραπέζι όπου είχε παίξει παιδί, οι φωτογραφίες στον τοίχο που τους έδειχναν σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια και τα παλιά έπιπλα που είχαν περάσει από γενιά σε γενιά. Τι ήταν αυτό που τους είχε φέρει σε αυτό το σημείο; Τι είχε αλλάξει τόσα χρόνια μετά;

«Δεν θέλω το σπίτι, Ελένη», είπε τελικά, πιο ήρεμα. «Αλλά ούτε κι εγώ θα δεχτώ να πάρω μόνο μερικά ασημικά και τα χωράφια του πατέρα σαν να ήταν ψίχουλα. Αυτός δεν το άφησε για να το κάνουμε πεδίο μάχης.»

Η Ελένη, βλέποντας την αμφιβολία στο βλέμμα του αναστέναξε. «Το ξέρω. Αλλά δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει να είσαι το άτομο που έχει αναλάβει όλα αυτά τα χρόνια την ευθύνη. Δεν είναι μόνο οι πέτρες και το χώμα του σπιτιού Κώστα. Είναι οι θυσίες μας.»

Ο Κώστας γύρισε και κοίταξε την πόρτα της πατρικής κρεβατοκάμαρας, εκεί όπου ο πατέρας τους είχε πεθάνει με τις τελευταίες του λέξεις να αναφέρονται στην οικογένεια και την ενότητα. Αισθανόταν ότι κάτι είχε αλλάξει σε αυτό το σπίτι από την ημέρα εκείνη.

«Μα δεν είναι μόνο οι θυσίες, Ελένη. Είναι και το ότι η οικογένεια είναι πιο σημαντική από τα υλικά. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε τελικά – να αναστήσουμε τη μνήμη του πατέρα με αγάπη ή να τη διαλύσουμε με αντιπαραθέσεις για το τι μας ανήκει;»

Η Ελένη πήρε μια βαθιά αναπνοή, προσπαθώντας να ελέγξει το συναίσθημά της. «Θα μπορούσαμε να το μοιραστούμε, Κώστα. Αλλά πρέπει να συμφωνήσουμε πρώτα στο τι είναι δίκαιο. Όχι να αφήσουμε το εγωισμό να μας χωρίσει για πάντα.»

Ο Κώστας την κοίταξε με ένα βλέμμα που έμοιαζε να έχει αναγνωρίσει κάτι. Κάτι που έλειπε από την αρχή του καυγά τους. Αντί για την εκδίκηση ή την κατανομή, υπήρχε μία αίσθηση συνεννόησης που μπορούσαν να οικοδομήσουν ξανά.

«Είσαι σίγουρη ότι το σπίτι σου ανήκει περισσότερο από ό,τι μου ανήκει εμένα;» ρώτησε, αφήνοντας την ερώτηση να αιωρηθεί στον αέρα.

Η Ελένη στάθηκε για λίγο, σκεπτόμενη, και τότε το πρόσωπό της φωτίστηκε. «Όχι Κώστα. Ίσως ήμουν λίγο αλαζόνα. Αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να τα βρούμε. Ο πατέρας δεν ήθελε να καταστραφεί ή οικογένεια για μια κληρονομιά.»

Τα δυο αδέρφια, χωρίς να χρειαστεί να πουν περισσότερα άρχισαν να συζητούν ήρεμα προσπαθώντας να βρουν μία λύση που θα τους έφερνε πιο κοντά και θα διατηρούσε την αγάπη και τη μνήμη του πατέρα τους. Έτσι, οι καυγάδες για την κληρονομιά έδωσαν τη θέση τους στην πραγματική κληρονομιά - την ενότητα και την αλληλοεκτίμηση.

Από εκείνη τη στιγμή, η στάση τους άρχισε να είναι πιο συγκαταβατική. Και οι δυο ήξεραν ότι αν η οικογένεια χωριστεί για τα υλικά αγαθά, τότε χάνεται η αληθινή αξία αυτών.

Κάθισαν λοιπόν, και σκέφθηκαν έναν έξυπνο και δίκαιο τρόπο μοιρασιάς που τον αποδέχθηκαν απολύτως και οι δύο. Έστριψαν λοιπόν, ένα νόμισμα κορώνα γράμματα, εκείνος που κέρδισε μοίρασε την περιουσία, ενώ αυτός που έχασε διάλεξε πρώτος.

Το άρμα της χαράς

 

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Παγωμένο το φως, λες και η ίδια η μνήμη φοβάται το χρώμα μήπως και αλλοιώσει τη στιγμή. Πάνω σε μία καρότσα τρακτέρ, καμιά δεκαπενταριά νέοι του Βαλτινού, οι βλάμηδες του γαμπρού, πορεύονται ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Το χώμα σηκώνει λίγο σκόνη στο πέρασμα τους, μα αυτή δεν φαίνεται στη φωτογραφία - φαίνεται μόνο η κίνηση, το γέλιο, ο παλμός μιας ζωής που τότε δεν γνώριζε ακόμα τη νοσταλγία.

Οι μουσικοί κρατούν τα όργανα τους με σοβαρότητα, σχεδόν τελετουργικά. Δεν είναι απλώς οι μουσικοί της χαράς - είναι η φωνή του τόπου, ο ήχος του δεσίματος. Ένας κρατάει μία κανάτα με κρασί, την υψώνει, χαμογελά πλατιά, σαν να προκαλεί το φακό και το θεατή να πιει μαζί του για την ευτυχία που έρχεται.

Στο προσκήνιο, ο οδηγός και οι δύο συνοδοί, ντυμένοι με κουστούμια, στη θέση του καθήκοντος αλλά με βλέμμα που προδίδει συμμετοχή στο γλέντι. Είναι και αυτοί μες στη χαρά, μόνο που την ντύνουν λίγο πιο επίσημα. Το τρακτέρ δεν είναι απλώς όχημα - γίνεται άρμα μιας γιορτής παλιάς, που ταξιδεύει στο χρόνο όπως κι αυτή η εικόνα.

Και κάπως έτσι μέσα σε λίγα τετραγωνικά εκατοστά χαρτιού, κρατάμε μια στιγμή που δεν επαναλαμβάνεται, παρά μόνο στη μνήμη και στη φαντασία. Μια στιγμή που μιλά για δεσμούς, για έθιμα, για το συλλογικό και το απλό, που γίνεται ιερό. Σαν κρασί στην κανάτα, που μεθάει ακόμα και το φακό.

Απεβίωσε η συγχωριανή μας Μαρία Χήρα

 

Την αγαπημένη μας σύζυγο, μητέρα, γιαγιά, αδελφή και θεία ΜΑΡΙΑ ΧΗΡΑ ΕΤΩΝ 70, Θανούσα κηδεύουμε το Σάββατο 24/5/2025 και ώρα 13:00 στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου στο Βαλτινό Τρικάλων.

Παρακαλούμε τους συγγενείς και φίλους να προσέλθουν και να συνοδεύσουν την εκφορά της.

Ο ΣΥΖΥΓΟΣ : ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΧΗΡΑΣ

ΤΑ ΤΕΚΝΑ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΗΡΑΣ & ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΣΑΡΑΦΟΠΟΥΛΟΥ,

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΗΡΑΣ & ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΑΡΜΑ,

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΗΡΑΣ

ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ  :

ΜΑΡΙΑ, ΜΑΡΗΛΙΑ

ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ, ΤΑ ΑΝΙΨΙΑ, ΛΟΙΠΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ

Η σορός θα μεταφερθεί στον Ιερό Ναό στις 12:30

Ο άνθρωπος που ήξερε να μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων

 

Ο άνθρωπος που ήξερε να μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων δεν ήταν ποτέ επιφανειακός. Αντίθετα, είχε την ικανότητα να αναλύει, να κατανοεί και να αποκαλύπτει ό,τι κρυβόταν πίσω από τις λέξεις, τα γεγονότα ή τις φαινομενικές καταστάσεις. Δεν έβλεπε απλώς την εξωτερική εικόνα, αλλά προσπαθούσε να δει την καρδιά και την ψυχή των καταστάσεων και των ανθρώπων γύρω του.

Ο κόσμος συχνά έβλεπε τα πράγματα επιδερμικά, παρασυρμένος από τις εικόνες και τις προσδοκίες που του δίνονταν, αλλά αυτός ο άνθρωπος, με μια αυθεντική περιέργεια, βυθιζόταν στις λεπτομέρειες, αναζητώντας τη βαθύτερη έννοια κάθε πράγματος. Δεν τον τρόμαζε το άγνωστο, αντίθετα, το αντιμετώπιζε με θάρρος και διαύγεια, θέλοντας να κατανοήσει τις αλήθειες που κρύβονταν πίσω από κάθε εξωτερική εμφάνιση.

Η ικανότητα του να βλέπει πέρα από την επιφάνεια του κόσμου, τον έκανε συχνά μοναχικό, καθώς η κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων δεν ήταν πάντα εύκολη ή κατανοητή για τους άλλους. Ωστόσο, εκείνος συνέχιζε να βαδίζει στο δικό του δρόμο, αναζητώντας με ενθουσιασμό την αλήθεια, με τον σεβασμό και την υπομονή που απαιτεί η αποκατάσταση της πραγματικής εικόνας του κόσμου γύρω μας.

Ήξερε ότι οι απαντήσεις δεν ήταν ποτέ έτοιμες η εύκολες. Αντίθετα, ήξερε πως η ουσία απαιτούσε χρόνο, εσωτερική αναζήτηση και, πάνω από όλα, θάρρος για να την αντικρίσεις κατάματα.

Κάποτε η σιωπή μας θα είναι η ντροπή της ανθρωπότητας

 

Κάποτε, τα βιβλία ιστορίας θα καταγράψουν τούτη την εποχή. Θα γράψουν για τη Γάζα. Θα γράψουν για μια θάλασσα αίματος, για παιδιά χωρίς μέλλον, για οικογένειες διαλυμένες, για μια ανθρωπότητα που κοίταζε αλλού. Θα γράψουν, αλλά θα είναι πολύ αργά. Γιατί δεν υπάρχει ιστορική καταγραφή που να μπορεί να ξεπλύνει το αίμα από τα χέρια της σιωπής.

Η Γάζα δεν είναι απλώς μια γεωγραφική περιοχή. Είναι ένας τάφος εν εξελίξει. Ένας τόπος όπου το διεθνές δίκαιο κατέρρευσε μαζί με τα κτήρια. Όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν σκόνη και στάχτη μέσα στα χαλάσματα. Κι όμως, η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να μιλά με όρους «ανησυχίας», «ισορροπίας», «δικαιώματος στην αυτοάμυνα». Όταν όμως η λέξη «αυτοάμυνα» χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την ισοπέδωση ολόκληρων νοσοκομείων και την εξόντωση δεκάδων χιλιάδων αμάχων, τότε κάτι έχει σαπίσει στο θεμέλιο της παγκόσμιας συνείδησης.

Ο Νετανιάχου και η κυβέρνησή του έχουν επιλέξει μια στρατηγική τιμωρητικής εξόντωσης. Κάθε βόμβα στη Γάζα είναι ένα μήνυμα: δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Ούτε οι ζωές, ούτε οι ελπίδες. Και οι εικόνες που φτάνουν –όσες φτάνουν– είναι τόσο φρικιαστικές, που θα έπρεπε να προκαλούν παγκόσμια εξέγερση συνείδησης. Αντ’ αυτού, αντιμετωπίζονται με σιωπή, σχετική αδιαφορία ή διπλωματικά ευχολόγια. Η γενοκτονία δεν είναι απλώς ένα έγκλημα. Είναι η απόλυτη κατάρρευση της ηθικής. Και στη Γάζα, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ένα κράτος με απόλυτη στρατιωτική υπεροχή εξοντώνει έναν παγιδευμένο πληθυσμό.

Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους: δεκάδες χιλιάδες νεκροί, οι μισοί παιδιά. Πείνα, δίψα, αρρώστιες. Καταστροφή υποδομών. Εκατομμύρια εγκλωβισμένοι άνθρωποι. Και η Δύση; Κοιτάει. Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Η σιωπή είναι συνένοχη. Όταν οι ισχυροί του πλανήτη επιλέγουν να συνεχίσουν να εξοπλίζουν το Ισραήλ, όταν αποκλείουν λέξεις όπως «κατάπαυση του πυρός» από επίσημα ανακοινωθέντα, όταν τιμωρούν φωνές διαμαρτυρίας ως «αντισημιτικές», τότε συντηρούν τον κύκλο του αίματος.

Ο χρόνος λίγο πριν πετάξει

 

Στην παλιά αυτή φωτογραφία, μέσα σ’ ένα λεωφορείο που ανηφορίζει τις στροφές του Πηλίου, ο χρόνος έχει παγώσει για πάντα. Τρία πρόσωπα – η Νίκη, ο Παύλος, η Ρούλα – λουσμένα από το φως μιας εποχής που έχει πια χαθεί, κοιτούν πέρα από τον φακό, απορροφημένα σε λόγια που μόνο εκείνοι θυμούνται. Κι ίσως ούτε αυτοί πια.

Η Νίκη, με το βλέμμα μισό χαμόγελο, μισό όνειρο, υπάρχει μόνο εδώ – σε μία εικόνα, σε μια μνήμη, σε μία αφήγηση που κρατάει πείσμα ενάντια στον θάνατο. Έφυγε νωρίς, μα εδώ μοιάζει να ανήκει στον αιώνα. Είναι εκεί, δίπλα στον Παύλο με τα σγουρά μαλλιά, που φοράει μια λευκή μπλούζα με κόκκινα γράμματα – HAWAII 81. Η λέξη και ο αριθμός, παιγνιώδεις κι αθώοι, φωνάζουν καλοκαίρι, εφηβεία, ανεμελιά. Είναι σύμβολα ενός κόσμου χωρίς βάρος, χωρίς το βάθος που έρχεται μετά.

Η Ρούλα παρατηρεί με ενδιαφέρον τους άλλους δύο, συμμετέχει, μοιράζεται κάτι που τώρα δεν μπορούμε να ακούσουμε. Και όμως, η ένταση της στιγμής περνά απ’ το χαρτί – μια ζεστασιά ανθρώπινη, μία εγγύτητα που γεννιέται μόνο στις νεανικές εκδρομές, όταν όλα είναι ακόμα μπροστά.

Το φως περνά από τα παράθυρα του λεωφορείου και αγκαλιάζει τα πρόσωπα τους. Είναι η λάμψη της ζωής στην απλότητά της. Όχι σκηνοθετημένη, όχι σπουδαία – μα αληθινή. Όπως όλα τα πράγματα που, τότε, δεν ξέραμε πόσο πολύ θα μας λείψουν.

Μια εικόνα από το Πήλιο, αλλά θα μπορούσε να είναι από παντού. Γιατί αυτό που πραγματικά βλέπουμε εδώ, είναι ο χρόνος λίγο πριν πετάξει. Ένα δευτερόλεπτο, μία διαδρομή, μια ζωή.

Ιδεατό: Ένα νέο φιλολογικό φροντιστήριο ανοίγει τις πόρτες του στη γνώση

 

Ένα νέο κεφάλαιο στην ενισχυτική διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων ξεκινά με το άνοιγμα του φροντιστηρίου Ιδεατό, που ήρθε να προσφέρει μια σύγχρονη και ουσιαστική πρόταση στην εκπαίδευση των μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου. Με έμφαση στην ποιότητα, την ακαδημαϊκή συνέπεια και τον παιδαγωγικό σεβασμό προς τον μαθητή, το Ιδεατό φιλοδοξεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για όσους επιθυμούν να κατακτήσουν σε βάθος τα φιλολογικά μαθήματα.

Υπεύθυνος σπουδών του φροντιστηρίου είναι ο Κωνσταντίνος E. Στάθης, φιλόλογος με πολυετή εμπειρία στην διδασκαλία και βαθιά γνώση του αναλυτικού προγράμματος. Ο κ. Στάθης συνδυάζει τον ακαδημαϊκό λόγο με την παιδαγωγική ευαισθησία, προσφέροντας ένα πρόγραμμα σπουδών που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των Πανελλαδικών Εξετάσεων, αλλά και στην ανάγκη των μαθητών για ουσιαστική κατανόηση και κριτική σκέψη.

Το Ιδεατό δίνει έμφαση στην ολιγομελή διδασκαλία, την εξατομικευμένη παρακολούθηση της προόδου των μαθητών και τη χρήση σύγχρονων διδακτικών εργαλείων. Τα μαθήματα περιλαμβάνουν πλήρη κάλυψη των φιλολογικών μαθημάτων (Αρχαία, Έκθεση, Λογοτεχνία, Ιστορία, Λατινικά), με υλικό ειδικά διαμορφωμένο από την επιστημονική ομάδα του φροντιστηρίου.

Το Ιδεατό εκτός από χώρος διδασκαλίας – είναι κι ένα εργαστήρι σκέψης, ένας τόπος όπου η φιλολογία δεν αντιμετωπίζεται ως αποστήθιση, αλλά ως εργαλείο κατανόησης του κόσμου.

Για πληροφορίες και εγγραφές, μπορείτε να επικοινωνήστε με το φροντιστήριο ή να επισκεφτείτε τον χώρο του, όπου το προσωπικό είναι έτοιμο να σας καθοδηγήσει με υπευθυνότητα και ενδιαφέρον.

Ιδεατό - Εκπαίδευση με σκέψη, παιδεία με ουσία.

Διεύθυνση: Γαριβάλδη 15, Τρίκαλα
Τηλέφωνο: 2431 072728

Χρόνια πολλά στους Κωνσταντίνους, τις Ντίνες και τις Ελένες

 

Με αφορμή τη σημερινή όμορφη γιορτή, θέλουμε να ευχηθούμε ολόψυχα σε όλους τους Κωνσταντίνους, τις Ντίνες και τις Ελένες:

Χρόνια πολλά, γεμάτα υγεία, αγάπη, προσωπική και επαγγελματική ευτυχία!

Μακάρι κάθε σας μέρα να είναι φωτεινή σαν το χαμόγελό σας, και κάθε σας βήμα να σας οδηγεί πιο κοντά στα όνειρα και τις επιθυμίες σας.

Να έχετε πάντα δίπλα σας ανθρώπους που σας αγαπούν, σας στηρίζουν και σας θυμίζουν πόσο ξεχωριστοί είστε.

Να περνάτε όμορφα τη γιορτή σας, με καλή παρέα, χαμόγελα και πολλές ευχές!

Χωρίς σήμα - Μεγάλη ταλαιπωρία για τους κατοίκους του Βαλτινού

 

Ένα σοβαρό πρόβλημα ταλαιπωρεί εδώ και καιρό τους κατοίκους του Βαλτινού και της ευρύτερης περιοχής, καθώς το Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) λειτουργεί με σχεδόν ανύπαρκτη σύνδεση στο διαδίκτυο. Με ταχύτητα που φτάνει μόλις τα 0,37 Mbps, οι υπάλληλοι αδυνατούν να εξυπηρετήσουν αποτελεσματικά τους πολίτες, με αποτέλεσμα καθημερινή απώλεια χρόνου, εκνευρισμό και σοβαρές δυσκολίες στην εξυπηρέτηση.

Η κατάσταση δεν επηρεάζει μόνο τις διοικητικές συναλλαγές. Ο αγροτικός γιατρός, που εξυπηρετεί την περιοχή, αναγκάζεται να ανεβαίνει στον επάνω όροφο του κτιρίου αναζητώντας καλύτερο σήμα για να μπορέσει να εκτελέσει ηλεκτρονικές συνταγογραφήσεις. Η διαδικασία αυτή, πέρα από τη χρονοτριβή, δημιουργεί σημαντικά εμπόδια στην παροχή υπηρεσιών υγείας, ιδίως όταν εμπλέκονται οι ηλικιωμένοι ή άτομα με κινητικά προβλήματα που δεν μπορούν να μετακινηθούν εύκολα.

Ο πρόεδρος της κοινότητας κ. Βάιος Τσιγάρας, αντιλαμβανόμενος τη σοβαρότητα του θέματος, έχει απευθυνθεί επανειλημμένως στην αρμόδια υπηρεσία του Δήμου εδώ και ένα χρόνο. Παρ’ όλες τις υποσχέσεις, μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί καμιά ουσιαστική λύση. Το πρόβλημα παραμένει, και μαζί του παραμένει και η αγανάκτηση των κατοίκων, που βλέπουν τις ανάγκες τους να παραμελούνται.

Η βελτίωση της συνδεσιμότητας στις απομακρυσμένες περιοχές δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα. Η τεχνολογία θα έπρεπε να ενώνει και όχι να αποκλείει. Η πολιτεία και οι τοπικές αρχές καλούνται άμεσα να δώσουν λύση, εξασφαλίζοντας αξιοπρεπείς συνθήκες εξυπηρέτησης για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως τόπου κατοικίας.

Η σιωπή μιας φωτογραφίας «Οι Αικατερίνες»

 

Δυο κορίτσια στέκονται πλάι – πλάι, κοιτώντας τον φακό με εκείνη τη μισή αμηχανία και μισή περηφάνια που μόνο τα παιδιά ξέρουν να κρατούν τόσο φυσικά.

Έχουν το ίδιο όνομα, Αικατερίνες και οι δυο - ίδια ηλικία, μα καθόλου ίδιες. Η κάθε μια κουβαλά κάτι δικό της, μια δική της σιωπή, μια δική της φλόγα, πίσω από το βλέμμα της. Στάθηκαν πλάι - πλάι ντυμένες με την περηφάνια της παράδοσης και τη φωτεινότητα της νιότης.

Ντυμένες με παραδοσιακές στολές: κεφαλόδεσμος καλοδεμένος, σιγκούνια μακριά, ποδιές καθαρές, κοσμήματα στο λαιμό, και εκείνα τα μαντίλια δεμένα στα ζωνάρια τους - όχι μονάχα για στολίδι, μα σαν σύμβολα μιας μνήμης που τις ξεπερνά. Σαν να δανείστηκαν για λίγο τον ρόλο των γιαγιάδων τους, των γυναικών εκείνων που κάποτε περπατούσαν με τέτοια ρούχα, όχι για μία παράσταση αλλά για τη ζωή την ίδια.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1970, μετά από θεατρικό σκετς της σχολικής επετειακής γιορτής. Μα περισσότερο και από ανάμνηση μιας παιδικής στιγμής, είναι ένα στιγμιότυπο εθνικής μνήμης, ένα από εκείνα τα μικρά θαύματα όπου το παρόν και το παρελθόν κρατιούνται απ’ το ίδιο χέρι. Στο πρόσωπο της κάθε Αικατερίνης καθρεφτίζεται ο μόχθος, η χαρά, η αντοχή ενός λαού - ντυμένα με παιδικό χαμόγελο.

Ίσως κάποτε, πολλά χρόνια αργότερα, κοιτάξουν αυτή τη φωτογραφία και θυμηθούν όχι μόνο τη στολή, αλλά ότι σήμαινε να τη φορούν. Και τότε ίσως καταλάβουν πως για λίγα λεπτά, μέσα από τα λόγια του σκετς και την τιμή της παράδοσης, άγγιξαν κάτι πολύτιμο. Κάτι που δεν λέγεται εύκολα με λόγια, αλλά αποτυπώνεται για πάντα στη σιωπή μιας φωτογραφίας.

Ο κλήδονας της Άνοιξης

 

Μέσα στο απαλό φως του δειλινού, κάποιες γυναίκες στέκονται στην εξοχή, ντυμένες με το άρωμα της φύσης και τη σιωπηλή σοφία της παράδοσης. Στα μαλλιά τους στεφάνια από κλήδονα - σύμβολα της Άνοιξης, της αναγέννησης, και της προσμονής. Είναι παραμονή Πρωτομαγιάς, και το παλιό έθιμο ζωντανεύει ξανά, όχι απλώς σαν τελετουργικό, αλλά σαν μία πράξη σύνδεσης: με τη γη, τον κύκλο του χρόνου, τον εαυτό τους.

Οι εικόνες μοιάζουν σχεδόν αρχετυπικές, μια μυσταγωγία που θα μπορούσε να ξεπηδήσει από σελίδες αρχαίων ελληνικών παραδόσεων. Θυμίζουν Διονυσιακές τελετές, εκεί που η φύση γινόταν καθρέφτης του ανθρώπου, και ο άνθρωπος μέρος του φυσικού ρυθμού. Οι γυναίκες δεν μαζεύουν απλώς φυτά - μαζεύουν μνήμες, τραγούδια, γέλια, και τα περνούν από γενιά σε γενιά, με την απλότητα και τη δύναμη του αυθεντικού.

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος του χωριού φροντίζει κάθε χρόνο να αναβιώνει αυτή τη στιγμή. Δεν πρόκειται μόνο για διατήρηση ενός εθίμου - είναι μια αντίσταση στη λήθη, ένα κάλεσμα στη συλλογική ταυτότητα. Στην εποχή της ταχύτητας και του ψηφιακού θορύβου, η στροφή στη γη και στις ρίζες μοιάζει με πράξη επαναστατική.

Οι γυναίκες αυτές, μέσα στο πράσινο τοπίο, μοιάζουν να συνομιλούν με κάτι αρχέγονο. Κι ίσως εκεί, στην πιο απλή κίνηση - το μάζεμα του κλήδονα - κρύβεται η πιο σύνθετη αλήθεια: πως όσο κρατάμε ζωντανή την επαφή με τη φύση και την παράδοση, κρατάμε ζωντανό και τον εαυτό μας.