Ευτυχισμένο το 2011

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά

ψηλή μου δεντρολιβανιά,

κι αρχή - κι αρχή καλός μας χρόνος,

εκκλησιά - εκκλησιά με τ' άγιο θρόνος.

Αρχή που βγήκε ο Χριστός

άγιος και πνευματικός,

στη γη - στη γη να περπατήσει

και να μας - και να μας καλοκαρδίσει.

Άγιος Βασίλης έρχεται

- άρχοντες το κατέχετε -

από - από την Καισαρεία

είσαι αρχό - είσαι αρχόντισσα, κυρία.

Βαστάει εικόνα και χαρτί

με το Χριστό το λυτρωτή,

χαρτί - χαρτί και καλαμάρι,

δες και με - δες και με το παλικάρι.

Κάτσε να φας, κάτσε να πιεις

κάτσε το πόνο σου να πεις,

κάτσε - κάτσε να τραγουδήσεις,

και να μας - και να μας καλοκαρδίσεις.



Που να πρωτοαναστενάξει η Ελλάδα

Ποτέ άλλοτε ένα «νέο έτος» δεν είχε προδικαστεί τόσο αρνητικά, σε βαθμό που η παραδοσιακή ευχή "καλή χρονιά" ν΄ ακούγεται ως ανέκδοτο και αιτία προσβολής! Πέρα από το παρελθόν και το παρόν, κάποιοι φρόντισαν να κάψουν και το μέλλον, προεξοφλώντας, για το …καλό μας, τον κακό μας τον καιρό!...

Στις παραμονές του δύσκολου 2011, αναπολούμε το 10 κι οι αναστεναγμοί έρχονται σωρηδόν : πόσο χειρότερο θάναι, τάχα, το επόμενο ; Θάναι πολύ! Διαβεβαιώνουν οι…νοιαζόμενοι και …ασχολούμενοι μ΄ εμάς. Ξαφνικά, τους πήρε ο πόνος και μετατράπηκαν σε …σωτήρες μας!

Αλήθεια, αυτός ο καημός κι αυτοί οι αναστεναγμοί, που να πρωτοεκδηλωθούν; Στην είσπραξη του λειψού μισθού και του μειωμένου δώρου για τις γιορτές ; Στην ακρίβεια των βασικών και αναγκαίων προϊόντων για το σπίτι και την οικογένεια ; Στη ΔΟΥ με την πληρωμή των υπέρογκων τελών ; Στο πρατήριο με τη βενζίνη στα 1,70 € ; Στο γκισέ της ΔΕΗ με το λογαριασμό αυξημένο κατά 14%; Στις συγκεντρώσεις και τις πορείες, πνιγμένες στο καπνογόνο;

Που να πρωτοαναστενάξει η Ελλάδα, ωρέ σωτήρες;

Ποτέ άλλοτε, οι μέρες γύρω από την πρωτοχρονιά δεν έμοιαζαν με την αναμονή της μοιραίας εξέλιξης, στον προθάλαμο κάποιου Νοσοκομείου, με τους γιατρούς να μην έχουν να πουν τίποτα πιο ευχάριστο, από το τετριμμένο «κάνουμε ό, τι μπορούμε!...».

Η Ελλάδα στο κατώφλι του 2011 κι ο λαός να τρομάζει στο διάβα του, μ΄ όλα όσα του έχουν πει και του λένε συνέχεια, για το περιεχόμενό του.

Κι όμως, οι πολλοί αναστεναγμοί, οργανωμένοι και συντονισμένοι, μπορούν ν΄ αποτελέσουν εκρηκτικό υλικό, ανεξέλεγκτης δύναμης και απροσδιόριστων συνεπειών και εξελίξεων. Είναι κι αυτό κάτι που προκαλεί, μεν, αναστεναγμό, αλλά κάποιας ελπίδας και αισιοδοξίας!...

Πηγή: ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ

Απεβίωσε ο Κωνσταντίνος Κουφοχρήστος του Νικολάου

Απεβίωσε την Τρίτη 27 – 12 – 2010 ο σε ηλικία 72 ετών ο Κωνσταντίνος Κουφοχρήστος του Νικολάου και της Ευαγγελίας. Ο Κωνσταντίνος Κουφοχρήστος γεννήθηκε το 1938 στο Βαλτινό.

Ήταν παντρεμένος με την Μάρθα Ξούρη και είχε δύο κόρες, την Ευαγγελία και την Ιωάννα.
Εργάστηκε για αρκετά χρόνια στο εργοστάσιο «ΚΛΙΑΦΑ» από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Κατοικούσε μόνιμα στα Τρίκαλα.

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Μη μου λες αντίο

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

Mη μου λες καλά λόγια. Μη με παρηγορείς για το μέλλον. Πάνω απ' όλα, μη μου βγάζεις χρησμούς για το παιδί μου.

Δεν θέλω να μου λες τίποτα. Δεν θέλω να ακούω. Θέλω να είναι πρωταπριλιά και όχι πρωτοχρονιά, και οι εφημερίδες να γράφουν ότι είμαστε αγαπημένοι, κεφάτοι, παραγωγικοί, αλλά αφού δεν λένε πρωταπριλιάτικα, μη μου τα δείχνεις.

Μη μου δείχνεις τους κάδους με τα σάπια από τη βροχή σκουπίδια. Μη μου δείχνεις τους ανθρώπους που βουτάνε στους κάδους ψάχνοντας κάτι για να φάνε, ή για να ζεσταθούνε, μέσα στα σαπισμένα σκουπίδια, κάτω από τη βροχή. Μη μου δείχνεις τις ταμπέλες που γράφουν «κλειστόν», τα λουκέτα στα μαγαζιά, τις άδειες παγωμένες αίθουσες αυτών των υβριδίων τσιρίδας και χλίδας που κάποτε αποκαλούσαμε «κέντρα διασκέδασης».

Μη μου δείχνεις τίποτα, μη με πας για ψώνια. Μη μου λες να βγούμε έξω. Δεν αντέχω να βλέπω τη «διασκέδαση» με πρόσωπα το ίδιο σκυθρωπά όσο και στους δρόμους, στις στάσεις των πρωινών λεωφορείων.

Μια τεράστια δίκη έχουμε γίνει, οι μισοί δικάζουμε τους άλλους μισούς για ένα έγκλημα που οι άλλοι μισοί είναι σίγουροι ότι το διαπράξαμε εμείς.

Μη με πας πουθενά. Θέλω να μείνουμε κλειστά, δεν θέλω ψεύτικα κέφια. Εδώ. Εδώ να μείνουμε, γιατί όσο μακριά κι αν πάμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το εδώ «μας».

Πολλοί το λένε «κρίση». Εγώ το λέω «ζωή». Κανείς δεν μας υπέγραψε συμβόλαιο ότι θα ήταν μόνο το λουλούδι. Και το αγκάθι μέρος του πακέτου είναι.

Μη με πας πουθενά, θέλω αλήθεια να το ζήσω αυτό που γίνεται. Θα φύγουμε, το ξέρω, μου το έχεις πει ότι θα φύγουμε, οι βαλίτσες στη γωνία και τα εισιτήρια δεν είναι σκηνικά, κάπου οδηγούν. Αλλά μέχρι να φύγουμε, άσε με να μείνω, να σκεφτώ, να μελαγχολήσω ή να γελάσω, είναι και το γέλιο μέσα στο πακέτο των λυγμών.

Και μετά; Μετά είναι ένας άλλος χρόνος... Μια άλλη ζωή. Μη μου λες λοιπόν αντίο, όχι ακόμα.

Μια νέα σφαγή νηπίων

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του ΕΚΚΕ, 450.000 (23,3%) παιδιά και έφηβοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Φτώχεια και των γονέων, λέγαμε κάποτε, φτώχεια και των παίδων, διαπιστώνουμε σήμερα.

Η φτώχεια είναι έννοια σχετική, που καθορίζεται ιστορικά και συγκριτικά. Κάποτε, τα φτωχά αγροτόπαιδα πήγαιναν σχολείο ξυπόλυτα, ενώ κάποια υιοθετούσαν μια μέση λύση: φορούσαν τα παπούτσια πριν φτάσουν στο σχολείο και τα έβγαζαν στο σχόλασμα, ώστε να μη φθαρούν στη διαδρομή. Σήμερα, οι περισσότεροι μαθητές έχουν κινητό, ίσως και iPod, όμως τα χαρακτηριστικά της φτώχειας αλλάζουν. Σημάδι της φτώχειας δεν είναι πια το μπαλωμένο ρούχο, αλλά το ανώνυμο, το αγορασμένο από τα φτηνά κινέζικα καταστήματα.

Φτωχά δεν είναι «μόνο» τα παιδιά που δεν ολοκληρώνουν τη 12ετή εκπαίδευση (14,6%), αλλά κι εκείνα που αναγκάζονται να διακόψουν τα μαθήματα μουσικής, τις ξένες γλώσσες ή το φροντιστήριο. Η φοίτηση σε δημόσιο σχολείο δεν είναι τραγωδία, όμως τραγωδία είναι η αδυναμία του δημόσιου λυκείου να συναγωνιστεί το φροντιστήριο στην προετοιμασία για τις ανώτατες σπουδές. Οι τεράστιες οικογενειακές δαπάνες για την ιδιωτική παιδεία δεν φανερώνουν μια δίψα για μάθηση, αλλά είναι τραγικός δείκτης της αποτυχίας της δημόσιας εκπαίδευσης. Και, όπως έδειξε η ίδια έρευνα, το 71,2% των φτωχών παιδιών είναι αναλφάβητα: ακόμα κι αν πέρασαν από τα θρανία, δεν έμαθαν τίποτα. 

Οι ανέορτοι διαχειριστές της Γιορτής

Tου Χρηστου Γιανναρα

Η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος μοιάζει να κυριαρχεί στον ελληνικό χώρο σήμερα. Να θυμίσω: η θρησκεία είναι γέννημα της ατομοκεντρικής φύσης του ανθρώπου, ανάγκη ορμέμφυτη, ενστικτώδης. Γεννάει την ανάγκη ο πανικός μπροστά στο αίνιγμα του θανάτου, η αοπλία του ανθρώπου απέναντι στο «κακό»: στην αδικία, στο μίσος, στην ιδιοτέλεια του «άλλου», στην αρρώστια, στη φθορά, στον κίνδυνο. Κακεντρεχής, ίσως, όμως αποκαλυπτική η παρατήρηση ότι «μέσα σε ένα αεροπλάνο που μπαίνει σε ζώνη αναταράξεων, δεν υπάρχει κανένας άθεος»!

Η Εκκλησία εμφανίστηκε στην Ιστορία ως άρνηση των όρων της ορμέμφυτης αναγκαιότητας, στους αντίποδες της θρησκείας. Δεν είναι θωράκιση του εγώ, είναι «κοινόν άθλημα», μετοχή σε αγώνισμα αλλαγής του «τρόπου της ύπαρξης». Οχι αλλαγής της συμπεριφοράς και ηθικοποίησης του χαρακτήρα, στόχος είναι να αλλάξει ο τρόπος που υπάρχει ο άνθρωπος.

Η λέξη είχε χρησιμοποιηθεί από τους Ελληνες για να δηλώσει τον «δήμο» ως «πόλη»: τη μετάβαση από την «κοινωνίαν της χρείας» στην «κοινωνίαν του αληθούς». Η Εκκλησία του Δήμου δεν ήταν απλώς μια συνέλευση για ανταλλαγή γνωμών και απόψεων,

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Χρόνια πολλά! Καλές γιορτές!

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα (Κατσιμίχας)

Η γιαγιά μας η καλή

Η γιαγιά αποτελεί μια πολύτιμη πηγή αγάπης για τα παιδιά αλλά και μια σημαντική πηγή εμπειρίας σχετικά με τη φροντίδα και την ανατροφή τους. Έχοντας ήδη μεγαλώσει τα δικά της παιδιά γνωρίζει πώς πρέπει να αντιμετωπίσει τις ποικίλες καταστάσεις και μπορεί να βοηθήσει τους νέους γονείς σε πάρα πολλά ζητήματα.

Μια φορά και ένα καιρό, η γιαγιά μας η καλή μας διάβαζε παραμύθια, μας έλεγε ιστορίες και μας κακομάθαινε κάνοντας μας όλα τα χατίρια.

Μας μάζευε σαν τα κλωσοπουλάκια γύρω της και μας προστάτευε... με την αγκαλιά της.

Μας έλεγε διάφορες παροιμίες, γνωμικά και ιστορίες για δράκους... νεράιδες... και ξωτικά.

Μας δίδαξε όμως και κάτι πολύ σημαντικό, την προσφορά! Το να μοιραζόμαστε τα πράγματα…

Όχι αυτά που μας περισσεύουν... αλλά τα μοναδικά... το ένα!!!

Μας έμαθε τις αξίες της ζωής…

Μα πάνω από όλα, μας έδειξε τη δύναμη της απέραντης κι ανιδιοτελούς αγάπης, της τρυφερής αγκαλιάς και της μεγάλης καρδιάς!

Υπέροχα τα Χριστούγεννα να τα γιορτάζει κανείς με τη συντροφιά της γιαγιάς!

Υπέροχο και το γνωστό ποίημα της γιαγιάς από τα μαθητικά χρόνια, το οποίο το αφιερώνουμε σε όλες τις γιαγιάδες του χωριού μας.

«Η γιαγιά μας η καλή,

έχει κότες στην αυλή,

κότες και κοτόπουλα,

χήνες και χηνόπουλα».

«Άσπρη πάπια με παπιά,

γάιδαρο με τόσα αυτιά,

γαλοπούλες κι ένα γάλο,

φουσκωμένο και μεγάλο».

«Και τον πρώτο πετεινό,

μέσα σ’ όλο το χωριό,

που λαλεί κάθε πρωί,

στης γιαγιάς μας την αυλή».

«Η γιαγιά μας η καλή,

έχει ραπτομηχανή,

και γαζώνει και μπαλώνει,

του παππού το παντελόνι».

 

Και ζήσαμε εμείς καλά…

ΓΡΑΦΕΙ Η ΡΙΚΑ ΒΑΓΙΑΝΗ

«Δεν φταίμε εμείς που οι σημερινοί δεκαεφτάρηδες, μια ολόκληρη γενιά, έχασε τις ελπίδες της για το αύριο».
« Τι θα πει δεν φταίτε; Και ποιος φταίει;»
«Εσείς;»
«Και γιατί να φταίμε εμείς;»
«Και ποιος φταίει;»
«Η τρόικα».
«Και ποιος έφερε την τρόικα;»
«Ε, εεε, τα χρέη».
«Και ποιος φταίει για τα χρέη;»
«Η φοροδιαφυγή».
«Και γιατί να φταίει η φοροδιαφυγή; Φταίει η διαφθορά».
«Και γιατί να φταίει η διαφθορά; Φταίει ο κοντόφθαλμος αναπτυξιακός σχεδιασμός».
«Και γιατί να φταίει αυτός;»
«Και ποιος να φταίει;»
«Φταίνε οι τράπεζες».
«Τα ρουσφέτια».
«Η τεμπελιά».
«Ο λαϊκισμός και η ψηφοθηρία».
«Οχι, φταίει που είχαμε τουρκοκρατία».
«Ο Αμερικάνοι, φονιάδες του ευρώ».
«Οι Κινέζοι».
«Οι πολυεθνικές και η παγκοσμιοποίηση».
«Οι μιζαδόροι».
«Οι μεσάζοντες».
«Οχι, φταίνε οι συνδικαλιστές».
«Και γιατί να φταίνε οι συνδικαλιστές; Φταίνε οι εργοδότες».
«Η Μέρκελ φταίει».
Η «Siemens».
«Οι Εβραίοι και οι μασόνοι».
«Η παγκοσμιοποίηση».
«Ο Καραμανλής».
«Ο Παπανδρέου».
«Φταίνε όλοι οι πολιτικοί - μαζί δεν τα φάγαμε;»
«Γιατί τα φάγαμε μαζί;»
«Και ποιος τα έφαγε;»
«Εσείς!»
«Και γιατί τα φάγαμε εμείς;»
( Φέτος τα Χριστούγεννα λέω να στολίσω κολοκυθιά...)

Τα χοιροσφάγια στο Βαλτινό

Μπήκαμε ήδη στην εβδομάδα των Χριστουγέννων.

Τα Χριστούγεννα έχουν μεγάλη συμβολική αξία, που σηματοδοτεί τη γέννηση του Θεανθρώπου, το μεγάλωμα της ημέρας και τη νίκη του Φωτός έναντι του Σκότους. Είναι λογικό η παγκόσμια συνείδηση να έχει καταχωρήσει τη μέρα αυτή ως τη σημαντικότερη της χρονιάς (από αρχαιοτάτων εποχών) και γι’ αυτό να έχει δημιουργήσει πλήθος από ήθη και έθιμα, θρύλους, και παραδόσεις.

Η λαμπρότητα βέβαια του γιορτασμού των Χριστουγέννων όσο προχωρούν τα χρόνια γίνεται κοσμικότερη και πιο φαντασμαγορική.

Όμως τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα τα χαίρεται κανένας καλύτερα στο χωριό, γιατί εκεί στο χωριό είναι ριζωμένα τα ωραία παραδοσιακά έθιμα, που έχουν χάρη κι ομορφιά.

Ένα από τα πολλά και γνωστότερα έθιμα του Βαλτινού είναι αυτό της χοιροσφαγής (Γουρουνοχαρά).

Παρουσιάζουμε λοιπόν αυτό το θέμα στα «ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ» της εφημερίδας μας.

Κάντε κλικ δεξιά στα ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ για να δείτε τα χοιροσφάγια στο Βαλτινό.

Η ορκωμοσία των αιρετών του Δήμου Τρικκαίων



Πραγματοποιήθηκε σήμερα Κυριακή 19 ­- 12 ­- 2010 στις 12 η ώρα η ορκωμοσία των νεοεκλεγέντων αρχόντων Τοπικών και Δημοτικών Συμβουλίων του Δήμου Τρικκαίων.

Η ορκωμοσία έγινε στο Πνευματικό κέντρο του Δήμου, από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Τρίκκης Αλέξιο και παρουσία πολιτικών στρατιωτικών και κοινωνικών αρχών.

Οι νέοι τοπικοί και δημοτικοί άρχοντες έδωσαν τον όρκο τους μέσα σε πλήθος κόσμου, και δήλωσαν πανέτοιμοι να αναλάβουν από 1-­1-­2011 τα ινία των δημοτικών υποθέσεων.



Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία στο έργο τους.

Ετήσιο μνημόσυνο του Ευθυμίου Καραθανάση.

Τελέστηκε σήμερα Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010 στον Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου Βαλτινού το ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του συγχωριανού μας Ευθυμίου Καραθανάση.

Ο Ευθύμιος Καραθανάσης του Ηλία και της Στεφανίας γεννήθηκε το 1957 στο Βαλτινό και πέθανε 30 Δεκεμβρίου 2009, σε ηλικία 52 ετών. Παντρεμένος με την Σοφία Μπάλτου απόκτησαν τρία παιδιά Τον Ηλία, την Στεφανία και τον Νίκο.

Ήταν Πυροσβέστης στο επάγγελμα και από τους πιο πρόσχαρους ανθρώπους του χωριού.

Θα τον θυμόμαστε όλοι μας με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Για ριλάξ και για ξεκούραση

Του Διογένους μύθοι

Λένε ότι ο Διογένης τριγυρνούσε στους δρόμους της Αθήνας ντυμένος με κουρέλια και κοιμόταν στα κατώφλια των σπιτιών.

Λένε πως ένα πρωί, όταν ο Διογένης ακόμα ήταν μισοκοιμισμένος μπροστά σε μια πόρτα όπου είχε περάσει τη νύχτα του, πέρασε από εκεί ένας πλούσιος γαιοκτήμονας.

«Καλημέρα» είπε ο άρχοντας.

«Καλημέρα» αποκρίθηκε ο Διογένης.

«Αυτή η εβδομάδα μου πήγε πολύ καλά κι ήρθα να σου δώσω αυτό το πουγκί με τα χρήματα»

Ο Διογένης τον κοίταξε αμίλητος και συνέχισε να κάθεται ακίνητος.

«Πάρ’ τα. Δεν είναι παγίδα. Δικά μου είναι και σου τα δίνω. Ξέρω ότι τα χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα»

«Εσύ έχεις κι άλλα;» ρώτησε ο Διογένης.

«Και βέβαια έχω» αποκρίθηκε ο πλούσιος. «Έχω κι άλλα πολλά»

«Και δεν θα ήθελες να είχες περισσότερα από όσα έχεις;»

«Ναι, και βέβαια θα ήθελα»

«Τότε κράτησε αυτά τα χρήματα, γιατί εσύ τα χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα»

Ορισμένοι διηγούνται πως ο διάλογος συνεχίστηκε κάπως έτσι:

«Έχω ήδη ένα κέρμα» είπε ο Διογένης, και του το έδειξε, «και θα μου φτάσει για ένα πιάτο πληγούρι, ίσως και για μερικά πορτοκάλια»

«Σύμφωνοι, όμως θα πρέπει να φας κι αύριο και μεθαύριο και την επόμενη μέρα. Αύριο που θα βρεις λεφτά;»

«Αν εσύ με διαβεβαιώσεις, χωρίς κανένα ενδεχόμενο λάθους, ότι θα είμαι ζωντανός αύριο, τότε ίσως να πάρω τα χρήματά σου…»

Χειμωνιάτικες εικόνες του χωριού.

Το γάλα στον γαλατά

Ο χιονιάς δεν σταματάει τις δραστηριότητες και τις αγροτικές ασχολίες των κατοίκων. Ο κτηνοτρόφος με όλες τις καιρικές συνθήκες θα αρμέξει τα ζώα του και θα πάει το γάλα στον γαλατά. Μέσα στο χιονισμένο τοπίο η γραφική παρουσία του συνθέτει πανέμορφο πίνακα ζωγραφικής.

 

Ψήνοντας κάστανα

Η πρόχειρη φωτιά για να ζεστάνει τα χέρια του μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο αποτέλεσε και την ευκαιρία για να ψήσει και μερικά κάστανα. Τον συναντήσαμε κάπου στο χωριό Φιλύρα και απαθανατίσαμε το σκηνικό.

 

Η πατερίτσα

Στην πατερίτσα ακούμπησε να πει την αλφαβήτα

κι η πατερίτσα ήταν χλωρή κι απόλυσε κλωνάρια

κλωνάρια χρυσοκλώναρα, χρυσοκομποδιασμένα...



Το χιονισμένο Βαλτινό

Από την χιονόπτωση στο Βαλτινό παρουσιάζουμε μια σειρά από εικόνες του χωριού ντυμένο στα λευκά.

Ο Γιάννης Πέτρου βγήκε και αποτύπωσε με τον φακό του τις πανέμορφες εικόνες του τοπίου, από το χιονισμένο Βαλτινό, ετοίμασε ένα φωτορεπορτάζ και μας το έστειλε για δημοσίευση στην Εφημερίδα μας.

Απολαύστε χιονισμένο τοπίο από το χωριό μας!



Στα λευκά ντύθηκε το Βαλτινό



Από τις 3.00 τα ξημερώματα της Πέμπτης άρχισε η χιονόπτωση στο Βαλτινό και μέχρι το πρωί το έστρωσε και το χιόνι έφθασε περίπου στα 30 εκατοστά ύψος.

Το χιόνι ήταν αρκετό και σε όλο το νομό Τρικάλων και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις δημιούργησε και διάφορα προβλήματα. Τα αυτοκίνητα κινούνταν μόνο με αλυσίδες ενώ με εντολή του Νομάρχη Τρικάλων Ηλία Βλαχογιάννη παρέμειναν κλειστά όλα τα σχολεία του Νομού.

Ξεχείλισε το ποτάμι

Ξεχείλισε η αγανάκτηση του κόσμου και στην απόγνωση άρχισε να εκτονώνεται βιαίως προς τους πολιτικούς.

Η αδικία η διαφθορά και ο άκρατος πλουτισμός των «εξυπνάκηδων» από τη μια και η οικονομική ανέχεια της κρίσης των ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων από την άλλη έφτασε στο απροχώρητο. Το ποτάμι δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω και η τυφλή βία σε λίγο θα γίνει καθημερινό φαινόμενο. Δυστυχώς τώρα ότι έσπειραν θα θερίσουν.

Το ξύλο στον Χατζιδάκη

Ο Γκρινιάρης Καλικάντζαρος

Ένας γκρινιάρης καλικάντζαρος Ο Φρέντι περνούσε την ώρα γκρινιάζοντας στο φίλο του το Λιουκ.

Ο Λιουκ ήθελε να γίνει καλικάντζαρος γιατρός και σκέφτηκε πως, ακούγοντας υπομονετικά το Φρέντι να κλαψουρίζει για το παραμικρό χτυπηματάκι, μπορούσε να εξασκηθεί γιατρεύοντάς τον. Έτσι θα μάθαινε το επάγγελμά του.

Μια μέρα, ο Φρέντι ήρθε να τον βρει κλαψουρίζοντας, όμως χωρίς κανένα φανερό τραύμα, ούτε καν κακή όψη. Αντίθετα, ο Λιουκ τον είδε πολύ καλά, χαρούμενο, παρά την γκρίνια του, που, τώρα, έμοιαζε ψεύτικη.

-Πώς είσαι; ρώτησε ο Λιουκ. Έχεις υπέροχη όψη σήμερα.

- Βρίσκεις; είπε ο Φρέντι. Ωστόσο, δε νιώθω πολύ καλά.

- Πονάει η κοιλιά σου; ρώτησε ο Λιουκ.

- Όχι και τόσο, είπε ο Φρέντι.

- Ναι ή όχι, πονάει η κοιλιά σου; είπε κοφτά ο Λιουκ.

- Όχι! Δε νομίζω.

- Λοιπόν! Τι τρέχει; ρώτησε ενοχλημένος ο Λιουκ.

- Δεν ξέρω, είπε ο Φρέντι. Δεν είμαι καλά.

- Ο Λιουκ δεν ήξερε τι να πει. Κοίταξε το φίλο του, που χαμήλωσε το βλέμμα και δεν είπε τίποτα.

Νομίζω πως ασχολιόμαστε υπερβολικά μαζί σου, φιλαράκο μου, είπε ο Λιουκ. Άλλωστε κι εσύ ασχολείσαι πολύ με τον εαυτό σου. Προσπάθησε να σκεφτείς λίγο και τους άλλους και θα νιώσεις καλύτερα, σε διαβεβαιώ.

- Μα κανείς δε με χρειάζεται, είπε ο Φρέντι.

- Ο Φρέντι είχε δίκιο. Επειδή βογκούσε όλη μέρα και παραπονιόταν συνεχώς, όλοι τον απέφευγαν και κανείς δε θα σκεφτόταν ποτέ να του ζητήσει κάποια εξυπηρέτηση. Τον ρωτούσαν απλώς αν ήταν καλά και ο Φρέντι δε απαντούσε ποτέ ναι.

- Δεν υπάρχει λύση για σένα, Φρέντι, είπε ο Λιουκ κάπως σκληρά. Είσαι χαμένη περίπτωση. Θα είσαι όλη σου τη ζωή ένας γκρινιάρης καλικάντζαρος. Στα καλικαντζαροχωριά, πάντα υπάρχουν ένας δυο τέτοιοι. Ε λοιπόν, εδώ, αυτός θα είσαι εσύ. Δεν πειράζει, έτσι είναι.

- Νομίζεις; ρώτησε ο Φρέντι αναστατωμένος.

Και γύρισε στο σπίτι του, ευχαριστημένος που ήταν επιτέλους κι αυτός ξεχωριστός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν ο γκρινιάρης του χωριού.

ΠΗΓΗ: από το βιβλίο Χειμωνιάτικες Ιστορίες (Gregoire Solotareff),
από τη σειρά: Μια ιστορία για κάθε μέρα, Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Τι χρήματα θα λαμβάνουν οι αιρετοί των Τοπικών Κοινοτήτων

Βάσει των χιλιομετρικών αποστάσεων από την έδρα του εκάστοτε Δήμου καθορίζεται και το ύψος των χρημάτων που θα λαμβάνουν οι νεοεκλεγέντες αιρετοί εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι οποίοι θα κληθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους είτε στις Τοπικές, είτε στις Δημοτικές Κοινότητες.

Πρόκειται για τα επονομαζόμενα και ως "έξοδα κίνησης" τα οποία θα καταβάλλει το υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στους αιρετούς. Όπως αναφέρεται στο περιεχόμενο του προσχεδίου του ΥΠ.ΕΣ. ο πρόεδρος κάθε Δημοτικής ή Τοπικής Κοινότητας, αλλά και ο εκπρόσωπος της Τοπικής Κοινότητας και στο νομό Τρικάλων, που θα επιφορτιστεί με την ευθύνη για τα όσα συμβαίνουν στην κάθε περιοχή, θα εισπράττουν κάθε μήνα αποζημίωση ύψους 300 έως και 400 ευρώ, αναλόγως με τη χιλιομετρική απόσταση του χωριού από την έδρα του Δήμου. Επιπλέον ο πρόεδρος ή ο εκπρόσωπος θα έχουν στην "τσέπη" ένα πάγιο ποσό, ως ταμείο του χωριού, το οποίο θα διαχειρίζονται ανάλογα με τις ανάγκες που θα παρουσιάζονται κάθε φορά αναφορικά με λειτουργικά έξοδα όπως λ.χ. βλάβες ύδρευσης και ηλεκτροφωτισμού, διάφορες εργασίες συντήρησης κλπ.

Συγκεκριμένα:

α) Η δαπάνη για την άμεση αποκατάσταση των ζημιών επείγοντος χαρακτήρα στο δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης.

β) Η δαπάνη για την επείγουσα αποκατάσταση βλαβών στο δημοτικό δίκτυο ηλεκτροφωτισμού .

γ) Η δαπάνη για επείγουσες εργασίες επισκευής των οργάνων και γενικά των εγκαταστάσεων των παιδικών χαρών, όταν πρόκειται για βλάβες που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των παιδιών.

δ) Η δαπάνη για επείγουσες εργασίες καθαρισμού οδών, πλατειών, αλσών και κοινόχρηστων γενικά δημοτικών χώρων.

Ορισμοί Αντιδημάρχων στο Δήμο Τρικκαίων

Ο νεοεκλογής Δήμαρχος Τρικκαίων Χρήστος Λάππας σχεδιάζοντας την διακυβέρνηση του Δήμου κατέληξε στον ορισμό του Προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου και στον ορισμό πέντε αντιδημάρχων.

Έτσι σύμφωνα με τον κ. Λάππα δημιουργούνται πέντε αντιδημαρχίες.

Την αντιδημαρχία Οικονομικών-Διοίκησης αναλαμβάνει ο Γιώργος Στουρνάρας,

Ποιότητα ζωής-Χωροταξία-Υποδομές ο κ. Απόστολος Κολότσιος,

Πολιτισμός-Παιδεία-Αθλητισμός η κ. Βάσω Κάκλα,

Υγεία-Πρόνοια-Αγροτική Ανάπτυξη ο κ. Ζήσης Γκουγκουστάμος

και την αντιδημαρχία της καθημερινότητας του πολίτη-καθαριότητα ο κ. Θεόδωρος Σπανός.

Πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου, ο οποίος θα επιφορτιστεί και με τη λειτουργία της Διαπαραταξιακής Επιτροπής, όπως μαζί με τον νεοεκλεγμένο δήμαρχο κ. Λάππα την Επιτροπή Διαβούλευσης και το Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών ορίζεται ο κ. Θανάσης Βαβύλης. Ο κ. Λάππας διατηρεί την ευθύνη συλλειτουργίας όλων των επιτροπών, των επιχειρήσεων και των Νομικών Προσώπων.

Αφού προηγηθεί η ορκωμοσία της νέας δημοτικής αρχής το έργο της θα ξεκινήσει από 1 – 1 – 2011.

ΤΑ ΒΑΛΤΣΙΝΙΩΤΙΚΑ

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ’ το χωριό μας

Το περιστατικό συνέβη

σε κάποιο καφενείο

την ώρα που μιλούσανε

για λόττο και λαχείο.

Την ώρα που το τσίπουρο

άρχιζε να ζαλίζει

κάποιου του βγήκε ο θυμός

και άρχισε να βρίζει

-Ε ρε! και σαν μου τύχαινε

να έπιανα στο λόττο,

θα έκαιγα το Βαλτινό,

θα το 'κανα μπουρλότο!!!

-Ε και λοιπόν τι θα ΄κανες;

τον ρώτησε ένας άλλος,

πες πως θα κέρδιζες λεφτά,

θα γίνοσαν μεγάλος;

-Ρωτάς μωρέ τι θα ΄κανα!

με μιας δικτατορία

κι αντί για ένα τσίπουρο,

θα έπινα τώρα τρία!!!

Νοµπελίστας Ειρήνης Λιου Σιαοµπό

Απόντος του τιμηθέντα Κινέζου αντιφρονούντα Λιου Σιαομπό πραγματοποιήθηκε στο Όσλο της Νορβηγίας η τελετή απονομής του Νόμπελ Ειρήνης. Από το Πεκίνο δεν επετράπη να παραστεί στην τελετή κανείς από τους φίλους και την οικογένεια του ακτιβιστή, που εκτίει ποινή φυλάκισης 11 ετών.

Στην αίθουσα απονομής η καρέκλα του είναι κενή και δεξιά από το βήμα της τελετής βρίσκεται ένα μεγάλο πορτρέτο του τιμηθέντα. Τουλάχιστον 19 χώρες αρνήθηκαν να παρευρεθούν στην τελετή, μερικές από τις οποίες δέχονται έντονη κριτική από τη Δύση σχετικά με τα ρεκόρ τους στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τη λύπη του για το γεγονός ότι δεν επετράπη στον Λιού Σιαομπό να παραστεί στην τελετή απονομής εξέφρασε ο Μπαράκ Ομπάμα και κάλεσε την Κίνα να πράξει περισσότερα για την πρόοδο της δημοκρατίας.

Ο Αμερικανός πρόεδρος σημείωσε επίσης ότι ο Σιαομπό ενσαρκώνει «παγκόσμιες αξίες» και κάλεσε το Πεκίνο να τον απελευθερώσει «το ταχύτερο δυνατό». «Ο κ. Λιού Σιαομπό αξίζει περισσότερο αυτήν την ανταμοιβή από μένα», δήλωσε ο Ομπάμα, στον οποίο απενεμήθη πέρυσι το Νόμπελ Ειρήνης.

Ορισµένες ξένες εφηµερίδες δηµοσίευσαν χθες ένα ποίηµα που έγραψε ο φετινός Νοµπελίστας Ειρήνης Λιου Σιαοµπό στη φυλακή. Ακολουθεί ένα απόσπασµα, σε πρόχειρη µετάφραση.

«Τη ζωή που έκανα σ’ έναν τόπο µακρινό
την εξόρισα σ’ αυτό το ανήλιαγο µέρος
για να φύγω από την εποχή της γέννησης του Χριστού
δεν µπορώ να αντικρύσω τη µατωµένη εικόνα στο σταυρό.


Από ένα δακτυλίδι καπνού µέχρι ένα σωρό από στάχτη
στράγγιξα το ποτό των µαρτύρων, ένιωσα το ξέσπασµα της άνοιξης
στη χρυσοποίκιλτη λάµψη µυριάδων λουλουδιών.


Αργά τη νύχτα, σ’ έναν άδειο δρόµο
πηγαίνοντας µε το ποδήλατο στο σπίτι
σταµατάω για τσιγάρα.
Ενα αυτοκίνητο έρχεται πίσω µου, πέφτει πάνω στο ποδήλατό µου
δύο τεράστια κτήνη µε γραπώνουν
µου βάζουν χειροπέδες, µου κλείνουν τα µάτια, το στόµα
µε ρίχνουν σε µια κλούβα που δεν πηγαίνει πουθενά
Ενα βλεφάρισµα, µια τρεµάµενη στιγµή µετά,
συνειδητοποιώ ξαφνικά: είµαι ακόµα ζωντανός


Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης αλλάζουν το όνοµά µου και το κάνουν «το µαύρο χέρι που συνελήφθη»


Αν και αυτά τα ανώνυµα λευκά οστά των νεκρών
παραµένουν ακόµα ξεχασµένα.
Σπεύδω να διαψεύσω αυτό το κατασκευασµένο ψέµα
Λέω σε όλους πώς ένιωσα το θάνατο
Ωστε αυτό το «µαύρο χέρι» να γίνει τίτλος τιµής ενός ήρωα.


Παρόλο που ξέρω
ότι ο θάνατος είναι ένας µυστηριώδης άγνωστος
οντας ζωντανός, δεν µπορώ να νιώσω το θάνατο
κι όταν πεθάνω
δεν θα µπορέσω να νιώσω το θάνατο ξανά
κι όµως ακόµη ταλαντεύοµαι στη µέση του θανάτου
µια ταλάντευση που µοιάζει µε πνιγµό


Αµέτρητες νύχτες πίσω από σιδερόφρακτα παράθυρα.
και οι τάφοι πέρα από το φως των αστεριών
αποκαλύπτουν τους εφιάλτες µου.


Πέρα από ένα ψέµα δεν µου ανήκει τίποτα».